Zelden baalde ik er zo van dat ik een tv-documentaire had gemist, (en via KPN terugkijken was geen optie), als de uitzending van Simple Minds: Everything Is Possible onlangs op de VRT. Wij Hollanders moeten wel vaker naar de Vlamingen uitwijken, willen we diepgravende programma’s, verstaanbare talkshows of echt iets bijzonders zien. Wat ik trouwens ook al jaren niet snap, is waarom er bij ons toch zoveel bagger op primetime uitgezonden wordt. De beste programma’s verschijnen pas tegen middernacht.

Afijn. Vanavond komt de herkansing! Vandaar deze tip van de dag:
NPO2, 22.45 – 00.20 uur in Het uur van de Wolf: Simple Minds: Everything Is Possible.
Gaat dat zien!

Van de weeromstuit doe ik gelijk een logje in de herhaling van 11 februari 2018.

Verlangen naar de jaren tachtig 2.0

Al de hele week zit New Gold Dream van Simple Minds in mijn hoofd. Eén van de meest iconische nummers uit de jaren tachtig, als je het mij vraagt. Een plaat die staat voor een gevoel van een komende omwenteling. Een jeugdige onbevangen positieve verwachting. Een verlangen naar nog te ontdekken horizonten, en meer van dergelijk lyrisch gedoe.

Steeds wanneer ik New Gold Dream hoor, bezorgt het me hartkloppingen. Letterlijk. Alsof je op zaterdagavond klaar staat om uit te gaan en uitkijkt naar wat komen gaat. Alleen de woorden New Gold Dream en de upbeat melodie zijn al genoeg.

Er staan perfect geremixte studio-opnamen van dit nummer op YouTube. Voor mij moet het echter een versie uit de jaren tachtig zijn. Compleet met lelijke jaren tachtig kleding, technodeuntjes, rommelige opnamen en gebrekkige geluidskwaliteit. Dat hoorde er namelijk ook bij in die tijd.