Fotografie, natuur, human interest. Een eigen(wijze?) kijk op alles.
In Natuur staan logjes over planten, dieren en landschappen, vaak met foto’s uit mijn omgeving. De meesten maak ik tijdens wandelingen.
Oké, hou die knoeperd van gisteren even in gedachten. Een enorme rode beuk. Want hier volgen detailfoto’s van zijn soortgenoten. Dan zie je pas echt goed hoe bijzonder rode beukenbomen zijn. Vanaf de stam omhoog bekeken kleurt het blad zachtgroen en oudroze.
Daarbuiten verandert dat in oranje en dieprood.
En wanneer de zon erop schijnt … Ach, kijk zelf maar. Zo mooi.
Mooi rood is gewoon mooi. Rode beukenboom met jong loof.
Hoe vaak kijk je echt goed naar een boom? Misschien vallen sommige bomen je op, omdat ze bijzonder gevormd of groot zijn. Maar meestal lopen we er achteloos aan voorbij. Regelmatig passeer ik dezelfde beuken. Eerst waren het non-descripte dingen met een stam, takken en blaadjes er aan. Nu herken ik individuele bomen en zie ik wat ze doen in de vier jaargetijden.
Beuken zijn mijn favorieten. Ontkiemende beuken lijken op ballerina’s. Eenmaal volwassen, hebben ze iets statigs. Ze worden machtig hoog en hebben verfijnde bloemen, blaadjes en zaadjes. Aan het jonge blad zit zelfs een ragfijn bontkraagje. In de herfst worden beukenblaadjes veelkleurig, waardoor takken op feestslingers lijken.
Het zal even duren voordat ik alle groeistadia in beeld heb, maar hier volgen alvast wat impressies van beuken(blad) in de winter, lente, zomer, herfst en nog een herfst.
Deze kolonie stenen ligt op een wandelroute van Otterlo naar station Ede-Wageningen via de Mossel en de Ginkelse heide. Het is een tocht door bossen en over open vlaktes. Negentien kilometer lang, vooral rul zand. De stenen vormen een welkome pleisterplaats. Ze zijn van grijs graniet en gemaakt door Adri Verhoeven in opdracht van de gemeente Ede.
Ze horen bij elkaar, die stenen, maar ze liggen apart. Ook bij mensen in een groep bestaat niet altijd samenhang.
We liepen later over een militair oefenterrein. De kogelhulzen lagen er voor het oprapen. Ik heb een glanzende koperen huls meegenomen. Verderop werd geoefend en geschoten met klappertjespistolen. Daarom kan ik het navertellen. Vertrouw nooit op een kaartlezer zonder oorlogservaring. Dat is de les van vandaag.
Later moest ik even de bosjes in duiken. Daardoor zag ik een wezeltje zitten. Hij keek mij recht aan en ik hem, seconden lang. Altijd fascinerend, oogcontact met een wild dier.
Verder weinig beleefd vandaag. De mensen spraken langs elkaar heen, zoals wel vaker. Doe mij dan liever die mooie stenen kolonie maar.
Dit is de tijd om eropuit te gaan en wandelingen te maken in de natuur. Overal zie je ontluikende bomen en struiken. Dit voorjaar vallen mij vooral de pas uit de knop gekropen boombladeren op. Ze springen wat minder in het oog dan bloesem. Toch zijn ze van dichtbij gezien prachtig gevormd.
Deze foto is genomen op landgoed Lichtenbeek bij Arnhem. De sierlijke bladeren en knoppen doen denken aan balletdansers. Hierbij wilde ik per sé het braakliggende veld op de achtergrond hebben. Het jonge groen blijft onscherp, maar het beeld is theatraal genoeg.
Zonder schade geen tranen. Deze druppels bengelen aan het zaagvlak van een omgezaagde boom.
Vandaag beleef ik een belangrijke doorbraak in een langslepende zaak. Het is alsof alles wat maandenlang opgesloten zat, eindelijk weer vloeibaar wordt en in beweging komt. Zoals de laatste sapstroom van deze boom. Op naar het hoogst haalbare en mooiste resultaat.
‘Bekijk eens de spiegelingen in de plassen, met of zonder windvlaag’, schreef Luuk45. Zijn woorden schieten mij weer te binnen wanneer ik de tranen op een stapel boomstammen fotografeer. Schitterend zilver, melkachtig wit, azuurblauw, bloedrood en warm amber. Dat zijn de kleuren van de mooiste druppels.
Ik zie hierin een mist weerspiegeld die eindelijk begint op te trekken. Tranen als voorspellers, zoals de glazen bol van een helderziende? Wie weet wat bomen allemaal kunnen vertellen. Het gaat de goede kant op.
