Je mag denken dat het vinden van een levenspartner een hele uitdaging is; met wandelmaatjes luistert het evengoed nauw. Onlangs ontving ik een afzegging. Hier zit ik mee, want gelijkgestemde wandelmaatjes zijn dun gezaaid.

Om met praktische zaken te beginnen: Waar gaan we wandelen? Hoe lang mag de reistijd naar het startpunt duren? Willen we even grote afstanden en wandelen we in hetzelfde tempo? Wie is de kaartlezer en wie doet de planning? Vinden we het leuk om regelmatig te pauzeren bij horeca? Of hebben we haast en moeten we door?

Nu komen we op een cruciaal punt, namelijk bij wie we zelf zijn. En bij het soort persoon dat we als ideaal wandelmaatje zien. Trouwens, waar gaan we het onderweg over hebben? Delen we vergelijkbare interesses? Zijn er onderwerpen die spanningen opleveren? En willen we eigenlijk wel steeds praten, of graag zwijgend van het landschap genieten? Ook belangrijk: hoe inventief en stressbestendig zijn we als we verdwalen?

Het kan op talloze manieren fout gaan. Ik heb daarom mijn twijfels bij wandeldatingsites. Die bestaan. Bij gebrek aan zelfkennis doen mensen zich vaak anders voor dan ze zijn. Dan merk je tijdens een ontmoeting pas echt met wie je te maken hebt.

Liever ontmoet ik wandelaars spontaan in groepen. Alleen gaat de drukte van die wandelgroepen mij langzaamaan tegenstaan. Het maatje van de afzegging ken ik al jaren van zulke wandelingen. We waren net met zijn tweeën aan een route begonnen. Maar zij vindt het een-op-een wandelen te intensief. Terwijl ik in haar juist iemand had gevonden die af en toe ook stil kan zijn.