Tag: waardering

Druppels en bellen

On door Raam OpeninFantasie3 reacties

Sinds de oogoperatie ontdek ik allerlei verrassende verschijningsvormen van druppels en bellen. Met geïnjecteerde gasbellen is het alsof je van binnenuit door een donker glas heen kijkt. Zolang ze vrij rondzweven, doen ze ook wel denken aan luchtbelletjes in natuurijs. Nu is mijn oog wederom gevuld en deze gasbel is van een heel andere dimensie. Kijk ik recht omhoog, dan zie ik het oppervlak aan de bovenkant verschijnen. Dat ziet eruit als het onderwateroppervlak van een bad, waarin je na een duik weer boven komt drijven.

Nog mooier vind ik de vergelijking met het afweerschild dat Hermelien Griffel en Harry Potter kunnen oproepen. Als ik het goed heb, luidt de volledige spreuk protego totalum salvio hexia repello muggletum. Met een zwaai van hun staf toveren ze het koepelvormige, zilverkleurige vlies tevoorschijn om zich tegen alle duistere krachten van buiten te beschermen. Zo ongeveer ziet het er in mijn oog uit. Misschien heeft zo’n gasbel wel tot inspiratie voor dat magische beeld geleid.

Nu vertrouw ik erop dat die bezwering mijn oog tijdens het herstelproces zal beschermen. Al gebruik ik voor de zekerheid ook maar oogdruppels voor een goede genezing.

Liefdewerk oud papier

On door Raam OpeninVuile streken6 reacties

Buren vragen wat er straks gebeurt met de collages, nu de einddatum van de foto-expositie nadert. Een bewoonster informeerde twee weken geleden al naar de lijsten. Ze schildert en noemt zichzelf ‘kunstenaar’. Zelf heeft ze de expositie nog niet bezocht en evenmin daarvoor fotomateriaal ingeleverd. Onze fondsenwerver vindt dat we de hele expositie aan de sponsor moeten overdragen. Als dankbetuiging en donatie. Want, zo meent hij, ‘die stichting heeft financieel de grootste bijdrage geleverd aan de expositie.’

Gisteren bracht hij het voor de tweede keer ter sprake. Deze keer tijdens een bijeenkomst waar leden van de feestcommissie en andere bezoekers bij zaten. Het bezorgde mij nogal een kater.

Want ik beschouw de collages als het gezamenlijke ‘erfgoed’ van de huidige en toekomstige bewoners van onze straat. Daarom moeten ze voor iedereen toegankelijk blijven. Gaan de collages naar de sponsor toe, dan verdwijnt alles uit beeld. Het Gelders Archief is naar mijn mening een veel betere bewaarder.

Bovendien rust er copyright op alle foto’s en collages. Daarom kan niets worden overgedragen zonder voorafgaande toestemming van alle makers of eigenaren. Zeker twintig mensen hebben materiaal aangeleverd, maar veruit de meeste foto’s heb ik zelf genomen of verzameld. De volledige organisatie en samenstelling van de expositie lag bij mij. En dan zou de sponsor de ‘grootste bijdrage’ hebben geleverd? Er zit een zee aan tijd in van mij.

Sommige mannen uit de bestuurderswereld beseffen pas werkelijk wat je vrijwillig hebt bijgedragen, wanneer je je werk voorziet van een prijskaartje. Daarom heb ik onze fondsenwerver een e-mail gestuurd met mijn plan voor de toekomstige bestemming van de expositiematerialen. Ik heb er een rekensommetje in opgenomen van al mijn uren x mijn vroegere zzp-tarief. Dit voor het geval de sponsor ‘eigenaar’ van de expositie wil worden.

Waarom nog dit blog?

On door Raam OpeninBloggen31 reacties

Als blogger ben ik hard op weg naar een writer’s block. Corona speelt een rol, want ik ontmoet minder mensen en maak nu weinig bijzonders mee. Ook is na zeven jaar het meeste wel gezegd van wat ik te melden heb. Wat resteert, zijn de foto’s die het tonen waard zijn. En af en toe verschijnt hier nog een kritisch of humoristisch log.

Is dat voldoende om door te gaan? Voor mijzelf wel, denk ik. Maar is het ook voldoende voor jullie als trouwe volgers?

Zo niet: wat is het alternatief? Ik zal niet gauw stoppen; daarvoor is dit blog mij te lief. Maar ik ben zoekende naar een goede vorm voor een vervolg.

Wat verwachten jullie eigenlijk van mij? Zijn er onderwerpen waar jullie nieuwsgierig naar zijn?

De minder zichtbare scheidslijn

On door Raam OpeninMaatschappij, Wonen4 reacties

Bij de voorbereiding van de expositie stel je je voor hoe het zal lopen na de opening. Je denkt na over de inhoud en de vorm van de presentatie. En je schrijft teksten die van de collages een samenhangend geheel maken. Maandenlang bekijk je foto’s door de ogen van denkbeeldige bezoekers. Je ziet hen voor je. Hoe ze halt houden bij elke collage. Hoe ze daar naar wijzen en zeggen: ‘Goh, kijk, daar staat Marietje.’ Of: ‘Weet je nog …?’

Je verwacht trouwens dat er verschillende belangstellenden zullen verschijnen. Huidige en vroegere buurtbewoners. Evenals mensen van wie hier familie heeft gewoond. Zij zijn benieuwd naar hoe hun straat zal worden getoond. Daarnaast verwacht je andere dorpsbewoners en bezoekers die in geschiedenis geïnteresseerd zijn. En je hebt mensen uitgenodigd van wie je foto’s hebt gekregen, zoals makelaars en archiefmedewerkers.

Je weet dat bepaalde zaken onzichtbaar zullen blijven. De dieper liggende onderlinge relaties en de onbenoemde situaties. Dus kleur je zorgvuldig binnen de lijntjes om overal buiten te blijven.

Je creëert voldoende publiciteit en het resultaat mag er zijn.

Toch blijft het op de eerste dagen rustig. Heel rustig. Geleidelijk aan begin je het onzichtbare te zien. Ouderen durven niet langs te komen uit angst voor corona. En de ‘arbeiders’ uit de oorspronkelijke bevolking moeten de kost verdienen. Zij hebben meer te doen. Diverse buren zijn schuchter of verlegen. Zij komen zelden buiten hun vertrouwde kring. Sommigen van hen moet je persoonlijk uitnodigen, anders komen ze niet.

Maar er speelt nog iets. Vandaag sprak ik iemand van de sportclub, die hier geboren en getogen is. Zij woont aan de overzijde van de weg die het dorp door midden snijdt. Zij woont in het welvarende deel.

De weg is een N-zoveel, met zebrapaden en stoplichten. Je kan er makkelijk oversteken. Alleen niet als je bent opgegroeid in het welvarende deel. Want dan blijft de overzijde een gebied waar je niets te zoeken hebt. Te rauw. Althans, dat is nog steeds het heersende idee.

‘Wat is er eigenlijk zo bijzonder aan jullie straat?’, vroeg zij aan mij. Nou, precies dit: ‘Dat er van oudsher arbeiders wonen en die komen hier nooit in beeld.’