Focus in, focus uit voor zingeving

On 20 juni 2019 door Raam OpeninMaatschappelijke ontwikkelingen3 reacties

Het is niet moeilijk om af te dwalen in het leven; om te vergeten waar je mee bezig bent. Je kan jezelf verliezen in dagelijkse beslommeringen, in werk en gedoe met mensen om je heen. Sta je hier even bij stil, dan kan je workshops volgen over zingeving en artikelen lezen. Om de zin te vinden van het leven. We zoeken allemaal.

In een oude Libelle vertelt Thomas Acda wat hij waardeert in een vrouw: ‘Veilig en gewild zijn, vind ik belangrijk. Bij een man zou ik vriendschap zeggen, denk ik.’

Verlangen naar veiligheid en gewild willen zijn. Dat kan gekke dingen doen met een man. Met een vrouw ook, trouwens. Kijk naar Trump en andere machthebbers. Veiligheid is onze meest basale behoefte, volgens mijn versie van de piramide van Maslov. Veiligheid gaat namelijk voor lichamelijke behoeften in noodsituaties. En gewild zijn, dat is toch zoiets als geruststelling van het eigen ego?

We gaan heel ver voor onze wezenlijke en denkbeeldige behoeften. Wij allemaal, overal ter wereld. Daarbij verliezen we de zin van het leven uit het oog, wat dat ook moge zijn. Vriendschap misschien? Verbinding met alles om ons heen? Focus in, focus uit.

Redemption Day van Sheryl Crow en Johnny Cash vertelt het hele verhaal.

Een vorm van dagbesteding

On 18 juni 201921 juni 2019 door Raam OpeninMaatschappelijke ontwikkelingen9 reacties

Het is een manier om je brood te verdienen: in weer en wind geulen graven, grond verzetten, oude rioolbuizen wegbreken en schone buizen ervoor in de plaats leggen. Of nou ja, schoon … Alles is vuil wat deze mannen beetpakken. Hun werkkleding komt ’s morgens gewassen uit de kast en zelf ogen ze fris bij aankomst. Maar ik weet dat zelfs dat een illusie is. Elk stuk gereedschap dat zij hanteren, elk stuur dat zij vasthouden, is goor. Je moet er tegen kunnen. Ik zou meteen onder de huiduitslag zitten. Waarschijnlijk ontdekken nieuwelingen al binnen een dag of ze dit vak volhouden.

Je zou verwachten dat het personeelsverloop groot is bij riolerings-bedrijven. Toch valt dat mee in het familiebedrijf dat hier nu aan de slag is. Natuurlijk, die familieband blijft. Maar diverse mannen zag ik afgelopen november al en nu weer. Er is een onnadrukkelijke hiërarchie. Mijn contactpersoon, ‘De man van de rioolservice’, is een zoon in de firma. Hij stuurt het team aan en werkt mee. De rest lijkt een allegaartje van vaste krachten, los volk, en vrienden die op afroep hand-en-spandiensten verlenen. Zoals: ff snel in een Mercedes wat onderdelen langs brengen.

Wat ik niet had bedacht, is dat dit werk ook een vorm van dagbesteding kan zijn. Bij dagbesteding denk ik aan demente ouderen die een dagje gezellig knutselen in een kringetje. Of ik denk aan een zorgboerderij, waar jongeren met psychische klachten werk, rust en regelmaat vinden.

Toch ving ik vanmorgen de volgende flard op van een telefoongesprek: ‘Ik kan dat brommertje nu niet ophalen, want ik zit met dagbesteding. Ben afgelopen vrijdag uit detentie gekomen.’ Tja, nu snap ik waarom hij maandagochtend eerst met zijn baas moest overleggen of hij al koffie mocht drinken toen ik hem dat aanbood. Hij is overigens beleefd en gedraagt zich netjes. Zolang hij datgene doet waarvoor hij is ingehuurd, vind ik het prima.

Triomferen is triomf vieren

On 17 juni 201921 juni 2019 door Raam OpeninHumor en genieten7 reacties

Eigenlijk zou ik mijn tas alvast moeten pakken om naar sport te gaan. Normaal zou ik nu een hapje eten, een trainingslegging aantrekken en dan het huis verlaten. Maar alles verloopt ineens anders vandaag. Dit is volkomen onverwacht de dag geworden waar ik maanden op heb gewacht.

Die dag waar ik zo veel moeite voor heb gedaan. Waarvoor ik heb moeten strijden en met de stelligste vasthoudendheid heb moeten doorbijten. Laat dit een lesje zijn voor eigenzinnige en autoritaire heren: never underestimate a pitbull in dameskleren. Want vandaag behaal ik eindelijk mijn grootste triomf in tijden.

Van deze triomf laat ik geen seconde onopgemerkt voorbij gaan. Elk moment wil ik uitgebreid vieren.

Oh, wat klinkt dat toch heerlijk; het geluid van die ronkende graafmachine. Zucht, wat kan ik intens genieten wanneer twee mannen voor mij aan het werk gaan. En ze mogen er wezen ook. Die twee in het zwart geklede stoere kerels. En het is warm vandaag, dus wordt de kleding almaar schaarser.

Ach, het genoegen dat het mij doet, om ze met elkaar te horen praten. Over hoe diep die put ligt. En over hoe ver ze voor de nieuwe buis moeten graven. Zelfs de diesellucht komt mij tegemoet als ware het een vleugje van het zoetste parfum. Geen seconde hiervan wil ik missen.

Hmmm. 😉

Verschil in waardering voor fotobloggers

On 16 juni 201917 juni 2019 door Raam OpeninBloggen16 reacties

Hoe krijg je als fotograaf waardering voor je werk? Dat vraag ik mij al langer af sinds ik een aantal fotobloggers (ploggers) volg. Zij publiceren foto’s van uiteenlopende onderwerpen en thema’s. Daar zitten amateurfotografen bij en echte professionals. Wat precies het verschil maakt, kan ik moeilijk duiden. Het gaat verder dan je toestel recht houden, goede belichting en weloverwogen uitsneden maken.

Er bevinden zich mensen tussen die van elke macrofoto een waar kunstwerk maken. Ja, die zelfs een heuse fantasiewereld creëren met hun camera. Anderen vangen gebouwen en straten consequent in zwart-wit. Dan zijn er nog de vele natuurfotografen. Zij krijgen vogels en andere dieren vele malen beter te pakken dan ik. Sommigen maken zo veel poster-waardige foto’s dat ik afhaak. Dan is de overdosis aan schoonheid te groot, te intimiderend. Ze zijn gewoon te goed.

De waardering voor deze fotografen is structureel heel verschillend. Tenminste, gelet op het aantal likejes en reacties dat zij vergaren met hun foto’s. Vandaag verschenen er twee plogjes in mijn reader. Het ene met een wolkenlucht van een niet nader te noemen plogger. Er staan nu 56 likejes en 24 reacties onder. Het andere is deze van Beeldenplukker met in water weerspiegelde graffiti. Dat plogje krijgt slechts vier likejes van volgers.

Deze week nam ik zelf foto’s van een wolkenlucht, maar het resultaat was te weinig bijzonder. Toch deden ze in niets onder voor de foto van die andere blogger. (Deze zijn vergelijkbaar.) Eerder legde ik ook Arnhemse graffiti vast (zie hierboven). Mijn foto’s pakten minder fraai uit dan die foto van Beeldenplukker. En zijn foto raakt mij sterker dan de wolkenfoto. Waarom plaatsen dan toch zo veel meer mensen daar likejes onder?

Mode van 2019 naar 1910

On 15 juni 201915 juni 2019 door Raam OpeninHumor en genieten2 reacties

Soms maak je wat los met een logje. Wat begint met Modieus in je eigen stijl gaat over op Mmmode! in het vliegtuig van en naar Milaan. Daarna ontaardt het al snel in een uitwisseling over dames in fraaie verpakking. Tja, laat dat maar aan de Italianen over, die verpakking. Vroeger konden ze daar ook al wat van.

De foto’s in Bentenge’s logje roepen bij mij dan weer associatieve beelden op uit het ansichtkaartenboek van mijn oudtante. Rond 1910 waren ze ook al dol op dames in fraaie verpakking. Het ging er wat subtieler aan toe, maar de benen werden toen evengoed getoond. Al wat daarvoor nodig was, was de enscenering van een klassiek tafereeltje met een Griekse/Romeinse schone. Rond 1910 gingen dames en heren overigens keurig gekleed.

Ik werd wel even op het verkeerde been gezet door het plaatje linksboven. Kijkt de dame aan de kaptafel nu werkelijk op een smartphone?

Van de Volkskrant naar Trouw

On 5 juni 20195 juni 2019 door Raam OpeninPersoonlijk19 reacties

Sommige mensen wisselen na elk proefabonnement van krant. Ik niet. Ik ben zo’n hondstrouwe abonnee die jarenlang dezelfde houdt, namelijk de Volkskrant. Die is er bij mij met de paplepel ingegoten. Thuis hadden mijn ouders hem; het was een katholiek blad. Maar nu stap ik over. Voortaan lees ik Trouw.

De bezorger zal er vast aan moeten wennen, en ik evenzeer. Al ben ik eerder kortstondig ‘vreemd gegaan’. Zo experimenteerde ik jaren geleden met het Parool en met het Leidsch Dagblad. Ook in het buitenland had ik andere kranten. Tijdens mijn verblijf in Perth (WA) las ik de The West-Australian. En in Kenia kocht ik zaterdags The Daily Nation. Die laatste was veertien jaar geleden, dus zo lang heb ik geen andere krant meer gehad dan de Volkskrant.

Vanwaar die overstap? De Volkskrant speelt soms in op emoties, zodat ik denk: ‘Wat een schande!’ De volgende dag volgt er dan een artikel met nuancering. Ook laat de krant weleens een mening doorschemeren, terwijl ik objectiviteit wens. Verder zie ik herhaling. Columnisten hebben hun stokpaardjes en de nieuwskeuze is selectief. Waarschijnlijk geldt dat voor iedere krant, maar ik wil weer wat variatie en alternatief nieuws.

Daarbij bevat de Volkskrant uitgebreide rubrieken over kunst, mode, wonen, lifestyle, eten en literatuur. Die zijn vast boeiend voor Amsterdamse yuppen, maar minder afgestemd op mijn leefwijze, smaak en budget.

Waarom nu Trouw? Nou, gewoon. Een voormalige collega was positief over deze krant. Daarom kocht ik als proef een paar zaterdagedities. En wat bleek: Trouw straalt een zekere rust uit te midden van al het tumult. Het lijkt alsof deze krant nieuwsonderwerpen evenwichtiger belicht.

Of, zoals in de bevestiging staat:
‘Een krant die elke dag nieuws en achtergronden brengt, zonder sensatie. Die feiten en meningen scheidt en het nieuws op een constructieve manier brengt. Vanzelfsprekend besteden we veel aandacht aan religie, filosofie en duurzaamheid. We stellen vragen over belangrijke ontwikkelingen in het nieuws en zoeken ook naar de antwoorden. Op deze wijze hopen we u evenwichtig te kunnen informeren en te helpen bij uw meningsvorming.’

Afijn, ik ben dus naar de protestanten overgelopen. Het zal wel even wennen zijn.

Volgers weren van je blog

On 20 mei 201920 mei 2019 door Raam OpeninBloggen27 reacties

Beginnende bloggers hopen vaak op veel volgers. Zodra het aantal ergens op lijkt, zie je de teller trots prijken op hun site. Ook geven (succesvolle?) bloggers tips over hoe je zo veel mogelijk volgers krijgt. Want veel = succes, blijkbaar. Vandaag ga ik tegen deze gangbare stroom in. Want hoe leuk is het eigenlijk om veel volgers te hebben? En is reacties ontvangen altijd wel zo fijn?

Sinds de lancering van Raam Open komen er regelmatig nieuwe volgers bij. Na twee weken schreef ik in Jubileum van mijn weblog over mijn eerste ervaringen daarmee. Een half jaar later volgde Diepgang op een blog, onder meer over hoe onvoorspelbaar volgers kunnen zijn. En in Wanhopig op zoek naar aandacht? klinkt het eerste geluid over de keerzijde van ‘populair’ zijn. Want door sommige mensen wil je niet worden gevonden.

Het kan erger dan een volger krijgen die zich mooier voordoet dan hij is. Enkele bloggers hebben last van spammers, zo weet ik. Dat zijn mensen die doorlopend reageren en hen achtervolgen op ieder forum. Anderen krijgen een lading bagger over zich heen, omdat hun mening afwijkt van ‘de norm’.

Zelf heb ik een paar volgers gehad met tamelijk extreme opvattingen. Ik wilde niet met hen worden geassocieerd en daarvoor heeft WordPress een oplossing. Achter elke naam op de volgerslijst staat een rode knop met ‘verwijderen’. Dat die knop bestaat, zegt al genoeg.

Volgers hebben hun eigen motieven om je blog te lezen en daar op te reageren. Sommigen gedragen zich als een vriendin of deskundige, terwijl ze jou niet kennen. Dat kan flink gaan schuren. Zie Over confrontaties en onuitgesproken verwachtingen. Ook in Bloggen over gevoelige onderwerpen benoem ik minder leuke kanten, zoals agressieve reacties ontvangen. Gelukkig komen die zelden voor.

Volgers kunnen zich echter onbedoeld hinderlijk gedragen en juist daar worstel ik mee. Ik schrijf onder meer over persoonlijke zaken. Het is dan tamelijk storend wanneer iemand zomaar wat roept dat er niet toe doet. Of erger: als iemand steevast met zijn eigen verhaal reageert en verder mijn bestaan negeert. Ik wil mij als blogger prettig voelen bij mensen die meelezen.

Overigens besef ik dat zulke reacties kunnen voortkomen uit eenzaamheid. Uit sociale onhandigheid, autisme, of gewoon onbewust gedrag. Maar als dezelfde volger herhaaldelijk zo reageert, krijg ik daar onherroepelijk moeite mee. En dan verlies ik de lust om nog langer te bloggen.

Als blogger moet je soms keuzes maken. Zie je lijdzaam toe hoe een volger het reactieveld van jouw blog steeds gebruikt op een manier die jou stoort? Of grijp je in?