Er zal wel een verklaring voor zijn, maar mij verwondert het dat veel mensen een voorkeur hebben voor een bepaalde kleur. Zo heb ik veel met de combinatie blauw en groen. Misschien komt het gewoon omdat ik tussen de weilanden ben opgegroeid. De lucht is meestal blauw en het gras is meestal groen. Als aanvullende kleuren vind ik goudgeel of bruin met zwart wel mooi. Al is zwart geen kleur. Dit alles combineer ik graag met het kleuraccent knalrood. Dat komt overal terug: in huis, in de tuin en in mijn kledingkeus. Soms dwing ik mezelf om eens gek te doen, maar met lila, paars of oranje zul je mij niet gauw zien.
Waarom eigenlijk niet? Er groeien zoveel mensen op tussen de weilanden die lila en paars waarderen.
Vandaag is een beetje een Blue Monday, maar dat gaat ook wel weer voorbij.
Schilderen met waterfoto’s doe ik graag. Voor een surrealistisch effect is het najaar ideaal. Mijn favoriete werkterrein is de vijver van Regina Pacis in Arnhem. Het werkt heel eenvoudig.
Maak een foto van een waterpartij waarin bomen of andere zaken weerspiegeld zijn.
Vergroot de foto en ga op zoek naar het verborgen abstracte schilderij.
Maak een uitsnede van het mooiste of het meest kunstzinnige deel. Doe dat tot op de millimeter nauwkeurig.
En toon je schilderij vervolgens op je blog of website:
Abstract waterfotoschilderij
Op dit waterfotoschilderij staat een detail uit de rechterbovenhoek van de getoonde waterpartij, een kwartslag gedraaid. Deze techniek pas ik sinds 2019 regelmatig toe.
Voor een alternatieve kijk op zaken beveel ik eveneens de volgende logjes aan:
Tijdens een wandeling nader ik een glasbak bij een studentenflat. Vlakbij heeft een man zijn auto op de stoep geparkeerd. De laadbak wijd open, in de laadruimte wijndozen vol lege flessen. Een liefhebber, kennelijk.
Het is een slanke man met een gebreid mutsje op. Niet in reggaekleuren, maar in minder felle tinten. Toch doet iets mij gelijk aan een rasta denken. Komt het door zijn relaxte houding en rustige manier van doen? Hij heeft een wat verouderd, slobberend vest aan. En hij draagt een beige outdoor broek met veel zakken. Ik passeer hem en zie een blank, doorleefd gezicht. De man is ongeveer 65 jaar oud, schat ik.
Het bestuurdersportier van zijn kleine auto is eveneens geopend. In het voorbijlopen zie ik stoelen vol kruimels en stof op de bekleding. Naar buiten waait een flard muziek uit de nadagen van de hippietijd. Old man look at my life …
En ineens zie ik het hele plaatje voor me. Hoe hij heeft geleefd. Waar en wanneer het begon. Hoe hij in een omgebouwd VW-busje door heel Europa heeft gereisd. In regenboogkleuren en regelmatig in enigszins bedwelmde staat. Door Turkije, Syrië, Irak, Iran en Afghanistan, tot aan India toe. Toen dat nog goed kon. In de hele regio liepen volken in lokale klederdracht rond. Het was een boeiende tijd voor iemand die weinig hecht aan een westerse leefstijl.
Het is nu allemaal zo lang geleden. Een voorgoed vervlogen tijd. Maar in al die jaren is hij trouw gebleven aan zichzelf. Hoe had hij anders kunnen leven? Hij. Een relikwie uit een recent, oneindig verleden. Een anachronisme. Wellicht is het geen toeval dat hij bij deze glasbak staat. Die studentenflat is waarschijnlijk het laatste bolwerk waar nog een zweem van die flowerpowerjaren rondwaart.
Old man look at my life. Ik ken het goed, maar weet even niet wie het zingt. Het lied ademt de sfeer van een hard en eenvoudig bestaan op het dunbevolkte platteland van Noord-Amerika. Onze ontmoeting duurt slechts seconden. Daarna houdt de zanger mij gezelschap op de rest van de wandelroute.
(Dit logje uit april 2014 is onlangs bij de sloop van mijn blog gewist. Voor mij heeft het eeuwigheidswaarde en daarom publiceer ik het opnieuw.)
Hortensia’s zijn maar saaie uitslovers, vinden sommige mensen. Insecten hebben weinig te zoeken bij de bloemen, want de meeste soorten zijn steriel. Zelf vind ik hortensia’s prachtig. Ik laat de uitgebloeide bloemen tot het voorjaar aan de struiken zitten. Dan bieden deze parasolvormige bollen tijdens de winter beschutting aan insecten en aan nieuwe knoppen. Tussen de uitgebloeide bloemen valt van alles te ontdekken. Zie bovenstaande foto van een oude bloem met ragfijne blaadjes. Alleen de nerfjes zitten er nog aan. De vorst heeft ze vannacht rijkelijk besuikerd. Kijk je met aandacht naar deze struiken, dan verrassen ze je het hele jaar door met de sierlijkste details.
Zet een stap over de grens en het landschap verandert subtiel. Verrassend genoeg is het straatbeeld aan Duitse zijde wat rommeliger dan hier. Neem deze asfaltweg tussen Gildehaus en Bad Bentheim. Die is plek voor plek gerepareerd. In Nederland zou dit wegdek gelijk over de volle breedte zijn geasfalteerd.
Maar dergelijk lapwerk heeft zijn charme. Deze weg is zelfs omgetoverd tot een waar kunstwerk! De langwerpige en hoekige vormen passen perfect bij het abstracte werk van De Stijl. Misschien is dit wel zo gedaan in navolging van Mondriaan.
Hier blijkt hoe wonderlijk ons associatieve geheugen werkt. Want ik heb iets dergelijks aan het begin van het Marskramerpad gezien. Deze Duitse weg is onderdeel van datzelfde pad; een wandelroute van Bad Bentheim naar Scheveningen. In 2004 liep ik voor het eerst een traject met twee vrouwen mee. Zij liepen in omgekeerde richting en ik haakte in Leiden aan.
Wanneer je vanaf Leiden Centraal de aanbevolen route volgt, kom je vanzelf over het Kort Rapenburg. En juist daar is nabij de Blauwpoortsbrug in het wegdek een mozaïek van De Stijl aangelegd. Wat frappant dus, om hier zoveel jaar later in Duitsland aan te worden herinnerd, op de allerlaatste etappe van dit Marskramerpad.
Bron afbeelding: Erfgoed Leiden en Omstreken, maker tekening Joost Verhaar, Gemeente Leiden – Tekenkamer, Herinrichting logo ‘de Stijl’ 2008, licentie.
Raam Open 