Als je ergens een probleem mee hebt, dan moet je aan je eigen houding werken. We worden in onze maakbare samenleving voor ons gedrag verantwoordelijk gehouden.
Als je tegen je eigen grenzen aanloopt, en daar ondanks tal van gesprekken in coach-achtige settings niet voorbij komt, dan is dat je eigen schuld. Want als je slachtoffer bent van een misdrijf, bijvoorbeeld, dan moet je aan jezelf werken en met je gevoelens leren omgaan.
Als dat je niet lukt, dan is dat je eigen fout. Want het leven is maakbaar. Alles is oplosbaar, als je maar hard genoeg je best doet. En als je maar gemotiveerd genoeg bent.
Refrein. Want als je je moegestreden voelt, omdat er al jaren dingen spelen die ondanks alle pogingen niet veranderen, en je laat het kopje er bij hangen, dan heb je niet genoeg gedaan. Dan heb je het opgegeven. Dan had je maar meer moeten doen. Wanneer je je terugtrekt, als best leefbare optie uit freeze, fight or flight, en facing evenmin heeft gewerkt, dan wordt dat opgevat als vluchtgedrag.
Terwijl ik toch meende dat je de dingen moet accepteren die je niet kunt veranderen. Dat je dan op basis van zelfkennis mag proberen om met jezelf vrede te krijgen. Dat je daar zelfs mee moet leren leven. Juist wanneer je in tientallen jaren al talloze pogingen hebt gedaan tot verandering. En dat andere mensen jouw keuze dan hebben te respecteren.
Maar als zij dat niet doen, of daar niet mee kunnen leven, wat dan?
Dan ligt het aan jou. Want van de dader kan je niet verwachten dat die zal veranderen. Die is nu eenmaal zo, dus daar moet je maar mee leren leven.
Refrein. Als je je moegestreden voelt …
