Tag: Politiek

NIET BETREDEN, staat er

On door Raam OpeninMaatschappij9 reacties

‘NIET BETREDEN. Verboden toegang. ART.461.WETB.v.STRAFR.’, staat er op dit bordje. Het is geplaatst bij een klein poeltje. Een vennetje in het Bilderbergbos, langs de rand van een heideveldje. Het vennetje bevindt zich in een hoek bij een kruispunt van twee wandelpaden. Eenzelfde bordje staat ook langs de rand van het andere pad. En bij dat pad, dat andere pad, staat zelfs nóg een bordje. Een bordje met uitleg over waarom dat vennetje zo bijzonder is. Er leven zeldzame dieren en organismen in. Die willen graag met rust gelaten worden. Maar een aantal van mijn medelanders heeft daar, getuige de vele voetstappen, weer compleet maling aan.

Of nee, het kwam niet door hen. Nee, het kwam door de hond. Die ging daar toevallig naar toe. En toen moesten ze er natuurlijk wel achteraan gaan.

Er staan in dit gebied nog meer bordjes. Ze staan bij elke ingang. Ze staan letterlijk bij ieder pad. En op die bordjes staat onder meer het volgende: ‘honden onder controle’. Voor mij als niet-hondenbaasje is dat nogal cryptisch taalgebruik. Betekent dit: ‘honden mogen los, maar uitsluitend als ze extreem goed zijn opgevoed’? Of betekent dit: ‘honden mogen nooit en te nimmer los, want hondenbaasjes beheersen zichzelf niet eens goed?’

Oh, sorry, ik liet mij even gaan. Misschien komt dat door de recente berichtjes in onze buurtapp. Over loslopende honden op landgoed Warnsborn. Waar regelmatig de hartverscheurende angstkreten van reetjes klinken, die, terwijl zij in hun eigen leefgebied verblijven en door gure weersomstandigheden verzwakt zijn, maar wel zelf voor hun kostje zorgen, door volgevreten honden worden opgejaagd en gegrepen. En wat denken die baasjes dan? Kijk die hond van mij eens; wat een oerinstinct.

Op Radio Gelderland smeekte een boswachter uit Wenum-Wiesel bijna om honden aan de lijn te houden. Ze zouden geen partij zijn voor de wolf of wolven die daar rondlopen. Nou, dat mag ik dan zeker hopen. Afgelopen weekend moesten de toegangswegen naar de Posbank worden afgesloten. De toeloop van mensen en automobilisten was te groot geworden. En dan brengt het NOS Achtuurjournaal een nieuwsitem over de massa’s vogels die nu naar de Biesbos trekken, omdat het water daar nog open is. Mijn God zeg, zwijg daar toch over! Je kan dit soort aankondigingen niet meer doen in een land met zo veel idioten.

En denken we nu echt dat hier ooit nog een Elfstedentocht kan worden gereden? Die legendarische Tocht der Tochten? De laatste keer, in 1997, heerste er al totale gekte. Het massaal toegestroomde publiek was niet meer weg te houden. Sindsdien zijn er in dit land twee miljoen mensen bij gekomen. De volgende keer red je het niet meer met wat vrijwillige toezichthouders en een paar politiekorpsen. De volgende keer moet het leger er met explosieven aan te pas komen. Want ja, het kan wel eens de laatste keer worden, dus willen we er allemaal bij zijn.

Komende maand zijn de Tweede Kamerverkiezingen. Ik kan kiezen uit een stel rechtse partijen die heilig geloven in economische groei. Dat vereist, volgens hun filosofie, het binnenhalen van nog meer bedrijven, arbeids-migranten en consumenten. De huizenmarkt laten ze intussen over aan de grote internationale beleggers. Of ik kan kiezen uit een stel linkse partijen die stuk voor stuk meer asielzoekers willen toelaten en aan het Sinterklaas-syndroom leiden.

Er is niet één partij die zegt: wij gaan voor een milde dictatuur om een werkelijk duurzame economie, een sociale maatschappij én een geleidelijke bevolkingsafname te bereiken. Terwijl ik onderhand geen enkele andere optie meer zie voor een leefbare samenleving.

Geschreeuw tegen de tv

On door Raam OpeninMaatschappij, Vuile streken6 reacties

Gisteravond heb zitten schreeuwen en tieren tegen de tv. Een hooligan was er niets bij. Alles wat ik ooit aan vocabulaire in de achterbuurten van Leiden heb opgedaan, kwam er uit. Wat de buren daarvan vonden, kon mij geen moer schelen. Zij zijn zelf evenmin perfect.

Die vuile gore tyfus … enzovoort. Dat achterlijke K-volk ook! Je blijft met je poten van een ziekenhuis af!

Daarna heb ik een hele reeks straffen bedacht. Daar kan ik kort over zijn, want ik heb een all time favoriet. Dealtje sluiten met Poetin en hup, de hele zwijnenzooi op transport naar Siberië. Gooood riddance!

Nog weer later vroeg ik mij af waarom die gasten moeten rellen vanwege een avondklok. Jemig zeg. Wat stelt dat nou helemaal voor? Stelletje verwende dreinende drollen. Ze zijn hier ook werkelijk niets gewend. Ga ff lekker wonen in een land met een dictatuur. Eens kijken hoeveel lef je dan hebt.

En nog weer veel meer later bedacht ik dat het best interessant zou kunnen zijn om eens met die gasten te praten. Niet dat ik hen dan ineens sympathiek vind, of het met hen eens ben. Maar gewoon, om te vragen: Wat is er nu aan de hand? Waarom doe je dit? Is dit echt wat je wilt?

Want ik denk dat deze rellen weinig te maken hebben met de avondklok. Naast het uitschot en de hersenloze meelopers, is er vermoedelijk nog een derde groep. Die groep bestaat vast uit goedwillende en hardwerkende burgers, maar ze zijn wel gefrustreerd. Deze mensen voelen zich genaaid. Gewoon, omdat de rijken almaar rijker worden, terwijl zij zelf op allerlei manieren ondervinden dat het systeem niet deugt. Daarom verbaast het mij dat niemand zich met lobby-activiteiten tegen de Zuidas keert.

Ach, wat wil je ook? Het schort vooral aan zelfreflectie, toekomstvisie en  leiderschap.

Mijn Amerikaanse Droom

On door Raam OpeninMaatschappij2 reacties

Oh, wat heb ik weer genoten, gisteren, bij het schouwspel van de inauguratie van Joe Biden en Kamala Harris. Natuurlijk zat ik stipt om 17.00 uur Nederlandse tijd klaar. Het was weer helemaal een ceremonie zoals het hoort. Tegen een imposante achtergrond van de trapsgewijze opbouw van het Capitool en met het juiste vlagvertoon waren ze allemaal daar: de Bush-familie, de Obama’s en de Clintons. Alleen Jimmy Carter kon helaas om gezondheidsredenen niet aanwezig zijn.

En dan die Mike Pence, als één van de weinige Republikeinen, tussen al die vrolijk opgewonden Democraten. Hij stond een beetje achteraf, eigenlijk zoals hij gewend was. Het leek wel alsof hij wilde dat ze hem in hun armen zouden sluiten. Hij moet toch ook zijn geraakt door de overheersende gevoelens van hoop en trots die van Amy Jean Klobuchar’s enthousiaste stem spatte.

Wat was het heerlijk Amerikaans met al die showelementen. Zoals de hoofdrolspelers werden aangekondigd door een pompeuze mannenstem: ‘Ladies and Gentlemen. Please welcome …’ Alsof je naar American Football spelers kijkt, wanneer zij het veld oplopen voor een belangrijke wedstrijd. En dan Lady Gaga, die er prachtig uitzag (mooie oorsieraden, by the way), maar wel een lastig volkslied moest zingen. Jennifer Lopez mocht er ook zijn. Ik ben trouwens dol op symboliek (want: katholiek), dus dat zweren met de hand op die 127 jaar oude familiebijbel van de Bidens deed het uitermate goed bij mij.

Bij de ceremonie heb ik dan ook een paar traantjes gelaten. Ik ervoer natuurlijk een intens gevoel van opluchting. Het was alsof de wereld werd losgerukt uit de klauwen van Sauron en vanaf nu het vertrouwen in de toekomst weer terug is.

Daarbij: het geloof van een volk in de grootsheid van een land ontroert mij. De macht en kracht van dat land is ook echt enorm. En dan is er nog mijn onvervalste liefde voor de Verenigde Staten als natuur- én cultuurgebied (hoe belachelijk die melting pot soms ook is). Maar bovenal doorvoelde ik wat vermoedelijk iedere Amerikaan ervoer: de onuitroeibare droom dat alles mogelijk is, als …

Dit brengt mij bij de zeventien decreten die president Biden direct mocht ondertekenen. Wie droomt daar nu niet van: in zo’n machtige positie verkeren en besluiten kunnen nemen die werkelijk verschil maken. Het decreet over stopzetting van de aanleg van de controversiële Keystone XL-pijpleiding stond hoog op mijn persoonlijke verlanglijst. De VS worden weer deelnemer aan het klimaatakkoord van Parijs, en het inreisverbod voor onder meer inwoners van Iran gaat de prullenbak in. Ik kan deze en diverse andere decreten alleen maar toejuichen.

En wat zou ik zelf doen, als ik de president was van, laten we zeggen, het Verenigde Europa? Stel nu dat ik vijf decreten zou mogen uitvaardigen en mijn volle gewicht ertegenaan zou kunnen gooien. Dan kom ik om te beginnen op de volgende mogelijkheden en prioriteiten:

  1. Stimuleringspakket voor gelijkwaardige handelsrelaties met alle ontwikkelingslanden, op voorwaarde van mens- en milieuvriendelijk landsbestuur. Lees ter input Toekomst voor jonge Afrikanen.
  2. Herverdeling van de welvaart. Moet nader worden uitgewerkt. Denk aan een andere vorm en verdeling van belastingen en een herwaardering van goederen en diensten mondiaal. Ideeën welkom. Zie verder Wereldwijd sociaal vangnet.
  3. Beleid ter inperking van de wereldwijde bevolkingsgroei en ter versterking van de positie van vrouwen, met als neveneffect toename van welvaart. Hierover gaat Geboortebeperking als redding.
  4. Evenwichtig immigratiebeleid wereldwijd met een win-win-situatie voor alle partijen. Enkele suggesties staan in Gelukzoekers in een meritocratie.
  5. Verplichting milieuvriendelijke investeringen door bedrijven (en daarmee indirect door burgers.) Een eerste aanzet staat in Blackrock lost klimaatprobleem op.

Nu zal je denken: wat heb jij als president van Europa over de rest van de wereld te zeggen? Nou, reken maar dat ik als eerste een praatje ga maken met Xi Jinping en Biden, want gezamenlijk kunnen wij als gelijkwaardige partners echt wat in gang zetten. En met die twee erbij krijg ik de rest ook wel mee, lijkt mij.

Ter relativering van de reikwijdte van onze macht wijs ik wel nog even op Onze toekomst staat in de sterren. Tenslotte is een president ook maar een mens.

Zo druk je die plannen er wel door

On door Raam OpeninVuile streken2 reacties

Vergaderen lijkt zo eenvoudig. Je zit met wat mensen om tafel en bespreekt een aantal zaken. Daarbij volg je een agenda. Om de beurt vertel je wat je doet en lever je professionele input. Wanneer iemand spreekt, luisteren de anderen. Daarna neem je gezamenlijk besluiten. Je verdeelt nieuwe taken en noteert belangrijke afspraken. Dat is alles. De vergaderingen van ons vrijwilligersclubje echter, verlopen een beetje anders. Wat zeg ik? Het is totale chaos!

Persoonlijk vind ik dat je eerst een opleiding psychologie moet doen, voordat je aan vergaderingen begint. Want je denkt misschien dat het over de agendapunten gaat, maar dat is niet altijd zo. Het draait evenzeer om belangen, om gevoelens en om onuitgesproken verwachtingen. Bovendien brengt iedere deelnemer zijn eigenaardigheden mee. In dat opzicht helpt de Belbin test, en het bestuderen van de Roos van Leary.

Daarnaast vind ik dat een studie politicologie vereist is. Tenminste, wanneer je met door de wol geverfde types in een vergadering zit. Je zou het bij onze gemoedelijke vergadering niet verwachten, maar hier speelt de hogere kunst van het plannen erdoor duwen. En het gaat er soms behoorlijk slinks aan toe.

Wat bijvoorbeeld goed werkt, is een onrustige sfeer creëren. Sta midden in de bespreking van een agendapunt op om voor iedereen koffie te gaan halen. Of beter: hou met een of twee deelnemers onderonsjes, terwijl de vergadering gaande is. Dat leidt af en zorgt later voor twijfel. Dan kan je de volgende keer zeggen: ‘Oh, maar dat hebben we de vorige keer al besproken.’ Hoe chaotischer, hoe beter. Met wat geluk mist de notulist dan precies de besluiten die jou minder goed uitkomen.

Beter nog is om zaken voor te bespreken met een invloedrijk persoon. Je merkt snel genoeg wie dat is. En verwacht je van iemand een tegenstem, zorg dan dat de dwarsligger pas tijdens de vergadering informatie krijgt, terwijl de rest al op de hoogte is. Moffel kritieke punten diep weg in een tekst. Wellicht lukt het om je document meteen al in stemming te brengen.

Wat ook helpt, is dit. Benader een enthousiaste trainer en hou die een wortel voor. Beloof bijvoorbeeld ruimte voor exposure, ook al ga jij daar niet over. Vervolgens laat je de trainer met verve een workshopvoorstel presenteren. Dat vergroot de gunfactor. Degene die dan bezwaren uit, wordt vanzelf gezien als spelbreker.

Maar de beste manier is structureel elk tegengeluid negeren, en steeds opnieuw hetzelfde oude voorstel indienen. Desnoods drie keer. Stuur het gauw per ongeluk ongewijzigd naar een fonds voor subsidie. Dan kan je achteraf zeggen: ‘Oeps, het stond nog in het plan. En ze hebben het al goedgekeurd. Nu moeten we het wel zo uitvoeren.’

De stijging van mijn vaste lasten

On door Raam OpeninGeld, WonenEen reactie plaatsen

‘De prijzen stijgen sneller dan de lonen, waardoor de koopkracht hollend achteruit gaat’, zegt Walter Weissgerber, directeur Schuldsanering Nederland, in het artikel ‘Wel werk, toch arm’ (Volkskrant Magazine, 4 april 2020). Dit soort uitspraken maken mij altijd nieuwsgierig. Volgens het artikel stegen tussen 2009 en 2019 de huren met 37,3%, telefoon en internet met 15,3%, de gemeentelijke belastingen met 42,3%, de ziektekostenverzekering met 21,9% en het eigen risico met 89%.
Zit ik op dezelfde lijn?

Al jaren hou ik een eenvoudige boekhouding bij. Hierdoor weet ik hoeveel de ziektekostenverzekering kostte in 1986, 1993 of 2005. Een vergelijking is zo gemaakt. 2009 was voor mij echter een jaar met een breuklijn. Voor een evenwichtiger beeld selecteer ik daarom het eerste kwartaal van 2010 en van 2020. Er komen een paar verrassingen tevoorschijn.

Over huren kan ik weinig melden. In 2010 had ik een appartement met hypotheek en vaste servicekosten. Bij die servicekosten waren voor-schotten inbegrepen voor onderhoud en waterverbruik. Tegenwoordig bezit ik een hypotheekvrij arbeidershuis dat veel onderhoud vraagt. Verder heb ik nu twee providers voor tv, internet en telefoon. Daarom moet ik eerst wat bedragen ontrafelen en andere samenvoegen. Dit is het resultaat:

  • Eigen woning (hypotheek en/of onderhoud en vernieuwing): stijging 152%
  • Energie (stadsverwarming en elektriciteit versus gas en elektriciteit): stijging 39%
  • Gemeentebelastingen: 0% = gelijk
  • Internet, telefoon, tv: daling 1%
  • Ziektekostenverzekering: stijging 11%

De conclusie? Er valt geen conclusie te trekken, want achter elke post gaat een verhaal schuil. Zo ben ik van provider, woning, verzekeraar en gemeente veranderd. En voor verwarming maakt het uit of je in een modern appartement zit of in een gedeeltelijk geïsoleerd oud huis.

De gemeentebelastingen bleven ogenschijnlijk gelijk. Maar toen ik in 2015 hier naartoe verhuisde, waren ze aanzienlijk lager dan in mijn vorige woonplaats. Dit, terwijl het appartement meer waard was dan mijn huidige woning, die veel groter is.

Sowieso zijn de heffingen per gemeente notoir ongelijk. Dit hangt samen met de opbouw ervan en de lasten voor de gemeente. Een stad met veel sociale huurwoningen heeft een ander kostenplaatje dan een dorp met veel groen en meer koopwoningen. Toch brengen die koopwoningen niet automatisch meer geld in het gemeentelaatje.

Dat hangt weer af van het politieke spectrum: vooral links, ergens in het midden, of uitgesproken rechts. Want rechts wil wel allerlei voorzieningen, maar dat mag natuurlijk niets kosten. En links wil ook allerlei voorzieningen, alleen moet daar steevast ‘de ander’ voor opdraaien. Vaker vergeten ze gewoon dat er iemand moet betalen.

Terug naar de vaste lasten. De verrassing zit toch vooral in het onderhoud van mijn woning. Iedereen denkt dat je een spekkoper bent wanneer je een hypotheekvrij huis bezit. Sommigen roepen zelfs dat je dan wel wat meer belasting kan betalen. Zouden zij dan in ruil voortaan de kosten van noodzakelijk onderhoud en vernieuwing willen dragen?

Tandartscontrole in coronatijd?

On door Raam OpeninMaatschappij14 reacties

Rond het middaguur gaat de telefoon. De tandarts aan de lijn in hoogsteigen persoon. Ze mag vandaag haar praktijk weer opstarten. Vorige week werd mijn afspraak voor de halfjaarlijkse controle afgezegd. Nu belt ze om een nieuwe afspraak te maken. Dat zij zelf daarover belt, verbaast mij wel. Er werkt toch ook een assistente? Begin volgende week kan ik al terecht.

Maar de twijfel slaat toe zodra ik de telefoon weg leg. Waar ben je nu mee bezig?, denk ik. Welk risico neem je voor een reguliere controle? Kapperszaken moeten nog gesloten blijven en deze controle is niet eens urgent. Waarna ik terugbel, alsnog de assistente aan de lijn krijg, en de zojuist gemaakte afspraak weer afzeg.

De assistente wijst op de mogelijkheid om digitaal een nieuwe afspraak te maken, zodra ik mij bedenk. Kennelijk vindt ze mijn annulering spijtig, omdat de praktijk voldoende veiligheidsmaatregelen treft. Maar ik moet ook met openbaar vervoer reizen en ze heeft begrip voor mijn besluit. Dat zal best. Vermoedelijk zijn ze samen al de hele ochtend bezig om mensen te bellen.

Ik herinner mij een vorige behandeling, waarbij de tandarts halverwege werd weggeroepen naar een andere patiënt. Kort daarna betrad ze weer de behandelkamer. Ze had haar blauwe latex handschoenen al aan. Of droeg ze die nog steeds? Het bleef onduidelijk, want ik schroomde om haar dit te vragen. Maar zo’n beeld raak ik niet kwijt.

Lobbyisten van tandartsverenigingen weten waarschijnlijk beter de weg dan die van kappers en tatoeageartiesten.

Wat zou jij doen in deze coronatijd, als je geen urgente reden hebt voor een bezoek aan de tandarts?

Zet gewoon die geldpers aan

On door Raam OpeninEconomie20 reacties

Zo, nou, ik ben er uit hoor. Het is mij duidelijk hoe we de economische gevolgen van de coronacrisis gaan betalen. Al mijn financiële onzekerheden zijn gelijk verdwenen. Afgelopen zaterdag kocht ik de Volkskrant met de bijlage ‘Wie gaat dat betalen?’ (Zouden ze de titel gecopy/paste hebben van mijn log?) Hoe dan ook, het wordt business as usual. Gelukkig maar, want we willen graag weten waar we aan toe zijn.

Het zit zo. In Amerika staat de geldkraan weer maximaal open. Daar profiteren wat arme inwoners van. Als het hen tenminste lukt om een werkloosheidsuitkering aan te vragen. De systemen zijn namelijk niet op de toeloop voorbereid. Dat is een staaltje welbewust ontmoedigingsbeleid. Het midden- en kleinbedrijf mag op vergelijkbare wijze een poging wagen.

Maar de echte grote jongens, de zogenaamde onmisbaren, die krijgen de grootste kluif uit de steunmaatregelen. Wel 500 miljard dollar. Uiteraard heeft de president net de enige betrouwbare toezichthouders de laan uit gestuurd. En voor wat hoort wat, dat spreekt vanzelf.

Die zogenaamd onmisbare bedrijven worden hier in Europa eveneens met staatssteun overeind gehouden. Toevallig zijn dat doorgaans ook bedrijven die hun winsten goed weten door te sluizen. Dus betalen ze geen belasting.

Over doorsluizen gesproken. De kledingindustrie raakt haar waren niet kwijt. Dus wat doet ze? Lopende contracten openbreken en verzendklaar staande opdrachten intrekken. Sorry, jongens, daar in Bangladesh en India. Het geld is op. Fluit er maar naar. Het mag nu duidelijk zijn: ben je hier of daar een kleine krabbelaar, dan mag jij de rekening betalen.

Over rekenen gesproken. Dat kunnen ze als de beste bij de grote farmaceuten. En zij behoren tot de onmisbaren. Dus krijgen ze nu bakken overheidsgeld om vaccins te ontwikkelen, die ze straks voor een exorbitante prijs op de markt mogen brengen.

Wie wilde er ook alweer marktwerking in essentiële sectoren? Ik niet, hoor. Ik ben sowieso tegen privatisering van gezondheidszorg, onderwijs, veiligheidsdiensten, infrastructuur, communicatiekanalen en energieleveranciers.

Maar dan nu onze euro. Over de Italiaanse politiek zwijg ik, want die is op wereldniveau toch onbelangrijk. Dat weten ze in Italië. Daarom richt dat land zich tot Duitsland als het om financiële steun gaat. En Duitsland weet dat het sterk moet staan tegenover de VS en China. Vooral als het gaat om de positie van de eigen industrie.

Dus wat doet Duitsland, net als Frankrijk en Italië? Voor gigantische bedragen uitstel van belastingbetaling verlenen aan ondernemers. Wat vermoedelijk op afstel van betaling gaat uitdraaien. Verkapte staatssteun dus. Maar wel om geopolitiek tegenwicht te bieden aan China en de Verenigde Staten. Nederland doet dat niet en ik begin mij af te vragen of dit slim is. Waarschijnlijk zijn we eerder penny wise pound foolish.

Kortom, misschien moet ook de Europese Unie de geldkraan wagenwijd open zetten. Als tegenwicht voor de Amerikanen. (En China.) En nee, gebruik het geld niet exclusief voor verhoging van de staatsschuld. Verdeel het geld over de eigen bevolking als onvoorwaardelijk basisinkomen. Daarmee stimuleren we gelijk de economie.

Verduurzaam gelijk ook het belastingstelsel en de economie over de hele linie. People, planet, profit, je weet wel. Draai de privatisering terug bij alles wat van strategisch belang is. Hef extra belasting op de hoogste vermogens. (Boven een half miljoen euro, of zo, maar spreek dat wel ff wereldwijd af.) En zorg dat verkopende partijen in arme landen krijgen wat hen werkelijk toekomt.

Dit pakket aan maatregelen lijkt mij een aardig begin om uit de crisis te komen. Volgens mij behoudt de euro dan ook zijn betrouwbare waarde, vooral ten opzichte van die drijfzanddollar van de Amerikanen. (En van die Chinese munt weet je toch nooit wat hij echt waard is.)