Sommige natuurverschijnselen ontdek je pas wanneer je foto’s neemt van iets anders. Na de hitte daalde ik af naar de vijver onderaan de berg en staarde aldaar in het water. Dit is wat ik zag: grof hoornblad dat van onderaf bobbels duwt in het wateroppervlak.
Wil je de heide in bloei zien staan, dan is dit het juiste moment. De zachtglooiende heuvels van de Posbank liggen er prachtig diep paars bij. Wel zijn de sporen nog zichtbaar van het extreem droge jaar 2018. Toen stierven hele stukken heide af. Die dode heidestruikjes zorgen nu voor een extra kleurschakering: groen, paars en grijs.
(Klik desgewenst op de foto voor een vergroting.)
Toen ik hier kwam wonen, stonden er in de voortuin zeven jonge hortensia’s en hydrangea’s. Inmiddels zijn ze volgroeid en koester ik deze struiken. Ieder jaar krijgen ze een prachtige bloementooi in roze, lila en blauw. Alleen zegt de naam het al. Hydrangea’s, dat zijn enorme zuiplappen. Daarom staan deze struiken hier helemaal verkeerd in zandgrond en op het zuiden.
Nu staan ze weer amechtig te puffen in de bloedhitte. Ik heb schaduwdoek opgehangen en de afgelopen dagen tientallen liters water gebracht. Maar het mag niet baten. Hun bloemen zijn verschroeid en van kleur verschoten. Wat vorige week nog fris en fruitig was, zie boven, is nu flets en oudroze. Die stomme klimaatontkenners ook.
En waar blijven die buien nou!?
Al jaren wil ik de bloeiwijze fotograferen van de daucus carota, ofwel de wilde peen. Deze plant komt algemeen voor op graslandjes, bermen en dijken. Dus hoe moeilijk kan het zijn. Nou, toevallig zijn dat tamelijk open plekken. De wind heeft er vrij spel. Gisteren was het resultaat onscherp, maar inmiddels heb ik een nieuwe poging gewaagd.
Aan het eind van de bloeitijd krult de schermbloem naar binnen en neemt dan de vorm aan van een vogelnestje. Daarna rijpen de stekelige zaadjes. Op deze foto’s zijn ze nog jong en groen.
Mocht je nu denken: ‘Ik heb hier al iets vergelijkbaars gezien.’, dan kan dat kloppen. Want op Raam Open staan ook foto’s van een roodborstnestje.
Zijn grassprieten zo hard, of zijn dennenvoetzwammen zo zacht? Hier groeit het gras recht door de sponsachtige zwammen heen.
Eén van de mooiste wandelgebieden in Nederland grenst direct aan de Nijmeegse binnenstad. Je loopt er vanaf de Waalkade via een boogvormige voetgangersbrug zo de Ooijpolder in. Dat is een uiterwaard. Daarna passeer je achtereenvolgens de Bizonbaai (met groot wild!), de Erlecomse Waard en de Kekerdomse Waard. Uiteindelijk bereik je na circa achttien kilometer de theetuin in de Millingerwaard. Hier ontstaat de Waal uit de Rijn en ligt Fort Pannerden aan de overkant.
Wandelaars komen graag in de Ooijpolder en de Millingerwaard, maar over het tussenliggende traject hoor je zelden wat. Toch is het uitzicht vanaf de Erlecomsedam beslist een bezoek waard. De tegenstelling in het landschap kan niet groter. Deze week nam ik er foto’s van.
Hier scheidt de dijk recht en rigide van uitbundig en zwierig. Of strakke lijnen in het geordende boerenland versus de ruige uiterwaard van de meanderende rivier. Struinroutes langs dit traject zijn een walhalla voor plantenliefhebbers.
Het paars rond het meertje is van de grote kattenstaart. Klik desgewenst op een foto voor een vergroting.
‘Je gaat het pas zien als je het doorhebt.’* Neem nu de blauwe Echinops of kogeldistel. Dit is zo’n plant waarvan de bloemen zich makkelijk laten fotograferen. Insecten zijn er dol op.
Je verwacht dat deze plant ‘kogeldistel’ wordt genoemd vanwege de bolvormige bloem. Kanonskogels, bijvoorbeeld, waren vroeger rond. Maar wanneer je er op inzoomt, zie je pas wat er met ‘kogels’ wordt bedoeld. Want tegenwoordig zijn kogels langwerpig en ze eindigen in een punt.
* Johan Cruijff.
