Wil je de heide in bloei zien staan, dan is dit het juiste moment. De zachtglooiende heuvels van de Posbank liggen er prachtig diep paars bij. Wel zijn de sporen nog zichtbaar van het extreem droge jaar 2018. Toen stierven hele stukken heide af. Die dode heidestruikjes zorgen nu voor een extra kleurschakering: groen, paars en grijs.
(Klik desgewenst op de foto voor een vergroting.)
Op internet staan uitermate ingewikkelde beschrijvingen voor het bereiken van artistieke effecten met fotografie. Eerlijk gezegd zijn die instructies abracadabra voor mij. Het gaat over zaken als ‘shutter speed’ en ‘neutral density filters’ en ‘strip away surface detail’. Nou, het zal allemaal wel.
Ik ‘werk’ met de eenvoudige camera van mijn al even simpele smart phone uit het jaar nul. (Samsung J5 uit 2016.) En deze smart phone heeft een geheel eigen wil. Daarom doe ik nooit iets intentionally voor de meest bijzondere fotografie.
Kijk maar. Hierboven de wegberm links en hieronder de wegberm rechts. Geheel unintentional bedoelde camera movement fotografie. Ach, mijn smart phone is toch zo creatief.
Vandaag stuitte ik op zwarte slierten onder de schors van een gevelde boom.
Hij ligt naast een kerkhof en lijkt afkomstig uit een griezelfilm. De duistere, dradige materie oogt morbide en vormt een soort vlies.
Zien we op deze foto’s wellicht dood cambium? Of is dit een gothic boom? Wie het weet, mag het zeggen.
PS: Het antwoord is binnen: deze draden zijn zwarte schimmels waaraan de boom waarschijnlijk overleden is.
Als amateur blogger besef je nauwelijks welke risico’s je neemt. Stel dat je uit een YouTube-video een screenshot op je blog plaatst. In de tekst zet je keurig een link naar de video waar het om gaat. Uh uh. Foute boel. Mag niet. Daarvoor moet je toestemming hebben. Dit is zo’n situatie waar copyright jagers op azen. Voordat je het weet, leggen ze een claim van honderden euro’s bij je neer. Op de Blogacademie staat een waarschuwend artikel over de werkwijze van deze copyright jagers.
Van Raam Open heb ik alle riskante afbeeldingen weggehaald. Zoals screenshots van websites met statistieken en grafieken. Ook eigen foto’s van een plattegrond, van een boekomslag en van diverse krantenartikelen zijn geschrapt. Plus diverse afbeeldingen, die ik van internet had geplukt. Zelfs een foto van een muur uit mijn vorige huis moest eraan geloven. Die muur was namelijk volledig behangen met kalenderplaten. Ofwel: met andermans foto’s. Nu mis ik een toepasselijk plaatje voor de Pronkkamer.
Ik vraag mij af hoe ver zo’n claimorganisatie kan gaan. Stel dat je een foto plaatst van een restaurant waar onopvallend in een hoekje een foto aan de muur hangt. Mag dat dan, of niet?
Hoe zit het trouwens met foto’s van VIP’s? Ik bezit namelijk een foto van Queen Elisabeth II van hoogsteigen makelij. Althans, die foto is met mijn toestel gemaakt door een Engelse mevrouw op de voorste rij. Van wie is dan de foto? En mag ik deze foto van her highness zomaar plaatsen? Het lijkt mij namelijk best ingewikkeld om 32 jaar na dato om toestemming te vragen. Zowel aan de koningin als aan die onbekende mevrouw.
Het is niet leuk om foto’s weg te halen. Van sommige logjes blijft er weinig over zonder foto, omdat de tekst daarover gaat. Bovendien heb ik soms veel moeite gedaan om een goed screenshot te maken. Zoals van een prachtige luchtopname van een scherpe bergkam in de Eagle-videoclip van ABBA. Ik kan die videoclip wel in een log ‘embedden’, maar dan blijft die bergkam (op 3 minuten en 41 seconden) onzichtbaar.
Overigens is het prima dat copyright bestaat. Hoe kan je eigenlijk zien of iemand anders met jouw foto’s aan de haal gaat?
In mijn tuin zal je weinig planten aantreffen met oranje bloemen. Het is gewoon niet zo mijn kleur. Planten die komen aanwaaien en heel eigenwijs toch oranje kleuren, lopen een risico bij mij. Als ze te veel met de andere bloemen vloeken, ruk ik ze met wortel en al uit. Dat zal ze leren.
Om papavers of klaprozen heb ik nooit gevraagd, en toch duiken ze overal op. De bloemen van deze soort zijn in het zonlicht echt knaloranje. Nou vooruit, deze mag blijven.
Januari 2020. Aan het eind van een dagje Arnhem wil vriendin J nog even snel de Eusebiuskerk bezichtigen. We staan al bij de ingang aan de balie. Voor de eerst zie ik de kerkzaal van binnen, waarin grote gouden lampen hangen … En weiger.
Dit is geen gebouw om af te raffelen. Die lampen alleen al verdienen de volle aandacht.
Gisteren ben ik er voor een uitgebreide fotoshoot terug geweest. Nu heb ik ontdekt hoe de kroonluchters heten: Macchina della Luce. Ze zijn Italiaans. Uiteraard. Ik had het kunnen weten.
Goede foto’s nemen tijdens een groepswandeling is best moeilijk. Ik ken mensen die onderweg snel-snel hun fototoestel tevoorschijn halen en zo uit de losse pols perfecte plaatjes maken. Dat lukt mij nou nooit en daar zijn meerdere redenen voor. Ik zal ze eens opsommen.
Soms doet zich een alternatieve situatie voor. Dan loop ik vooraan en bereik ik als eerste de beste foto-neem-positie. In een groep ben je echter nooit lang alleen. Daarom probeer ik in een razend tempo stap 1 tot en met 4 te doorlopen. Want voordat je het weet, gebeurt er datgene wat je ziet op bovenstaande foto. Néé!
