Tag: onderzoek

Voorsorteren op je volgende baan

On door Raam OpeninWerk en arbeidsmarkt11 reacties

‘Eén van de nuttigste tips die ik ooit kreeg, veel belangrijker dan je kleding of hoe je praat, was: je moet voorsorteren binnen je baan, door de ingrediënten uit te zoeken die je interesseren en extra taken naar je toe te trekken. Dan … zorg je wel dat je al aan de kant zit die jou interesseert, zodat, als de kans dan komt, iedereen denkt: zij is de beste kandidaat!’ Dit zegt Judith Kamalski, directeur academische zaken bij de Universiteit Maastricht, in een interview over het boek Nice girls don’t get the corner office. (Volkskrant Magazine, 9 februari 2019.)

Voor een sollicitatiegesprek blijft het goed om je kleding op de werkgever af te stemmen. En vrouwen met een hoog stemmetje kunnen inderdaad beter op een lagere toon praten, willen ze door sommige mannen serieus worden genomen. Maar kleine ‘tekortkomingen’ worden vanzelf ondergeschikt als je aantoont dat je de juiste expertise hebt.

Dat is precies waarop ik hoop. Onlangs heb ik visitekaartjes c.q. business cards laten drukken. Gewoon op mijn eigen naam, zonder dat ik een bedrijf heb of voor een organisatie werk. Want als passieve werkzoekende voelde ik mij een beetje niksig, zo zonder business card. Bij vorige banen had ik tenslotte ook kaartjes met mijn naam en functie erop. Ik bleef ze maar missen. Vooral als ik iemand sprak die zakelijke interesse had voor wat ik te bieden heb.

Natuurlijk is er LinkedIn, maar vorig jaar heb ik welbewust mijn account gewist. Als alternatief verwees ik sindsdien naar mijn website met familiegeschiedenis. Want daarop komt alles samen: mijn vaardigheden, expertise en interessegebieden. What you see is what you get; indachtig aan het idee uit bovenstaand citaat. En er staat een tekst op over mezelf. Toch was het niet ideaal.

Daarom heb ik maatregelen getroffen. Mijn familiewebsite is nu reclamevrij. Verder heb ik de url ingekort, zodat je hem goed kan onthouden. En voor geïnteresseerden zijn er nu die visitekaartjes. Behalve mijn naam en contactgegevens, staan daar de werkzaamheden op die ik het liefste verricht. Namelijk: onderzoek, gegevensbeheer, informatieve teksten schrijven en projectadministratie.

Dus als het zo uitkomt, kan ik kort vertellen wat ik doe, voor voorbeelden naar de website verwijzen en gelijk een kaartje overhandigen. Bij de kring voor werkzoekenden vonden ze dit een goed en origineel idee.

‘Ik heb het niet gedaan’

On door Raam OpeninVuile streken4 reacties

Vergeet detective series, vergeet crime investigation scenes. Er is een andere cliffhanger die je echt moet zien. Zelden ben ik zo onder de indruk geweest van een reconstructie. Tijdens het filmen stond er voor alle betrokkenen veel op het spel. Dit gaat over Romano van der Dussen in Elena Lindemans’ documentaire Ik heb het niet gedaan. Romano zat 13 jaar onterecht vast in een Spaanse cel.

‘De onthutsende documentaire laat niet alleen zien hoe Romano – die slechts voor een deel is vrijgesproken – nog altijd vecht om zijn onschuld te bewijzen. De film toont ook aan hoe dun de lijn is tussen goed en kwaad, tussen recht en onrecht. Want ís Romano wel zo onschuldig als hij zegt te zijn?’ (BNNVARA.)

Je zal voortdurend heen en weer worden geslingerd, tussen wat gelogen is, en wat het ware verhaal. Je zal worden geconfronteerd met je eigen gedachten. Schat je alles wel goed in of niet? Kijk je naar een slachtoffer of naar een dader? Is er een verschil?

Al het vertrouwde jargon komt voorbij: ‘nu zouden ze het ADHD noemen’, ‘een moeilijke jeugd’. Shots van een ontmoeting met een makker uit het verleden. Het ruige leven staat op diens gelaat getekend. Ze hebben ‘een beetje kattenkwaad’ uitgehaald. Vergelijk dit met het eufemisme van de elite: ‘een dwaling’, over een rechterlijke uitspraak. En je zal je wederom afvragen af of er wel een verschil is.

Ik neem mijn pet af en maak een diepe buiging. Zelden heb ik zo’n aangrijpende documentaire gezien.

I know the truth and I know what you’re thinking. Stone Roses – Fools Gold.

Passie als innerlijke drijfveer

On door Raam OpeninPersoonlijk4 reacties

Is het verveling of een existentieel dipje? Momenteel kijk ik uit naar de volgende vlaag van bevlogenheid. Want een passie is een sterke innerlijke drijfveer. Nu gaat alles zijn gangetje. Maar er is weinig waarvoor ik echt warm loop. Dan mis je toch wat. Bovendien is het prettig om met bevlogenheid een inkomen te verdienen. Soms biedt het verleden aanknopingen voor de toekomst. Daarom ga ik eens kijken wat ik vroeger vol passie heb gedaan.

Bepaalde passies ontdek je al in je kindertijd. Verhalen lezen, de natuur en aardrijkskunde. Ook herinner ik me spelletjes waarbij ik wilde winnen. Zoals wie het langst en sierlijkst in de cirkel van een ronddraaiend touw kon springen. Ik weet nog precies op welk moment je met het aanloopje moest beginnen. Daarbij kwam het aan op timing en behendigheid. Overigens won ik zelden. Jaren later werd zo snel mogelijk kunnen typen een uitdaging. Daar ben ik wel goed in.

Passie en persoonlijke interesses gaan samen. Hierbij is nieuwsgierigheid een enorme drijfveer. Mijn leven draaide jarenlang om de wereld ontdekken en daar moest zo ongeveer alles voor wijken. Vooral van Australië was ik helemaal bezeten. Er zijn tijden geweest dat ik over bijna niets anders kon praten. (Arme vrienden en familie.)

Idealiter ben je ook bevlogen in je werk. Het duurde een poos voordat ik ontdekte waar mijn passie precies lag. Of liever: ik zag geen passende mogelijkheid om daarmee geld te verdienen. Maar per toeval kreeg ik een baan waardoor een andere sluimerende passie ontwaakte. Namelijk werken met taal.

Hier is een onderscheid tussen bevlogenheid en bevlieging op zijn plaats. Je kan talen boeiend vinden; dat wil nog niet zeggen dat je ze ook makkelijk kan leren. Ik ben aan heel wat taalcursussen begonnen. Soms omdat zo’n taal van pas kwam (Engels, Frans, Duits, Spaans). En soms omdat ik overmoedig was. Neem nu Chinees en Arabisch. Daar is bijna geen beginnen aan. Toch heb ik met Arabisch drie (weliswaar halfslachtige) pogingen gedaan. Helaas zakt aangeleerde kennis snel weg. Nu ben ik al blij als ik een Franse tekst nog begrijp.

Soms loopt de ene passie door in de andere. Dankzij een reis naar Polynesië, waar men voorouders vereert, werd ik zelf nieuwsgierig naar mijn afkomst. Bij die zoektocht raakte ik enorm bevlogen door alle vondsten. Daarom bleef ik verder spitten en leerde ik veel over de leefwereld van mijn voorouders. Zo’n onderzoek is een lange ontdekkingsreis. Trouwens, onze eigen cultuur was vroeger best vreemd.

Hoe bevlogen je in je werk ook bent, er kan altijd een fusie of reorganisatie doorheen denderen. Dan mag je overnieuw beginnen. En sommige kansen komen maar een keer. Toch, ‘Elk nadeel heb z’n voordeel.’ Op een gegeven moment kwam voor mij wel degelijk alles samen in een baan. Goed kunnen typen, nieuwsgierigheid naar vreemde culturen bevredigen, reizen, onderzoek doen én andere talen spreken.

Bevlogenheid kan je leven totaal beheersen. Zoals bij verliefdheid. Bevlogenheid geeft je energie, daadkracht en (over)moed. Soms doe je hierdoor dingen waartoe je jezelf niet in staat acht. Vooraf niet, en niet achteraf. Zodat je ergens na je midlifecrisis terugkijkt en denkt: ‘Echt? Heb ik dat toen allemaal gedaan?’

Misschien is het wel prettig dat veel daarvan niet meer zo nodig hoeft. En dat je weet dat als je echt nog wat wil, het vanzelf weer komt. Vroeg of laat. En zo niet, dan is het ook goed. Toch?

Creatief zijn is hard werk

On door Raam OpeninFantasie2 reacties

Als kind en puber kon ik urenlang fantaseren. Bijvoorbeeld over dingen waarin ik uitzonderlijk goed wilde zijn. In mijn dagdromen creëerde ik hele fantasiewerelden. Je kan dat tijdverspilling noemen. Maar we hebben fantasie nodig voor ons welzijn en onze ontwikkeling. In de jaren die volgden, moest ik vele decepties verwerken. Het zat er allemaal niet in. Ik blink slechts uit in fantaseren. Toch speelt verbeeldingskracht een grote rol bij creativiteit.

‘Creativiteit is het combineren van stukjes informatie die op het eerste gezicht niet bij elkaar passen, zodat je een nieuwe aanpak krijgt om een probleem op te lossen. Creativiteit is breed: van het ontdekken dat de wereld rond is tot en met het loskrijgen van een vastzittende kraan.’ Zo luidt de definitie volgens Margreet Vermeulens’ artikel ‘Hé Einstein, kom eens uit je zitzak’. (Volkskrant magazine, 14 april 2018.)

Creativiteit beschouw ik als de poort naar de heilige graal. Creativiteit komt vrij bij een heldere ingeving. Bijvoorbeeld als je ergens over loopt te piekeren en ineens weet: zo en zo moet het. Meestal komt zo’n inzicht wanneer je ontspannen bent. Dan lijkt het wel alsof het vanzelf gaat. Niets is minder waar.

Voor creativiteit moet je lang en hard werken. Het artikel staat vol voorbeelden waaruit dat blijkt. Er is vaak diepgaande kennis nodig, en een ijzeren discipline. Daarbij helpt kruisbestuiving. Denk aan wetenschappers uit verschillende vakgebieden die na uitvoerig onderzoek samen iets nieuws bedenken. Ook is het goed om bestaande patronen te doorbreken. Mensen die langere tijd in het buitenland werken, denken flexibeler en komen relatief vaak met creatieve inzichten en ideeën. Tips uit het artikel: neem ruim de tijd voor creativiteit en bouw voort op het werk van anderen.

Open, nieuwsgierige en extraverte mensen zijn gemiddeld iets creatiever. Introverte mensen kunnen ook goed scoren, op voorwaarde dat ze in een rustige ruimte met voldoende tijd iets systematisch kunnen onderzoeken. (Zo herkenbaar.) Tot besluit: een hoger IQ voorspelt creativiteit.

Volgens die definitie ben ik soms best creatief bezig met bloggen.
En jij, heb jij al eens een creatieve oplossing bedacht of een creatief inzicht gehad? Vertel, ik ben benieuwd.

En dan nu God zelf

On door Raam OpeninPersoonlijk12 reacties

Het is dat Raam Open ergens in de diepste krochten van internet zit weggestopt. En het is dat hier nauwelijks publiek komt. Anders zou ik mijn vingers er niet aan branden. Het onderwerp ‘God’ is nu eenmaal hypergevoelig. Ik vraag me zelfs af of ik God wel ‘onderwerp’ mag noemen. Misschien is dat al ketterse taal. Aanstonds word ik nog gelyncht. Kortom, dit wordt dus de dood of de gladiolen. We gaan ervoor.

Ik heb een complexe relatie met God. Als Hij/Zij/Het bestaat, tenminste. (Vanaf hier: Hij. En nee, ik wil nu geen opmerkingen van feministen.) Je gelooft namelijk in God of je gelooft niet in Hem. Volgens anderen dan. Kijk maar naar wat er gebeurt wanneer Bertie onder De hand van God schrijft: ‘Inderdaad: als er een god ìs.’ Waterix reageert zonder enige twijfel of terughoudendheid: ‘Dat moet wel, het kán niet anders.’ 

‘Tjonge,’ denk ik, ‘we hebben een enthousiasteling onder ons.’ Althans, dat hoop ik maar. Want ik heb helaas ook ervaring met mensen die Absoluut Zeker Weten Dat God Bestaat! Ik zat er eens de hele vliegtijd van Nairobi naar Schiphol naast. Een reborn Amerikaanse. Halleluja! Praise the Lord! (minimaal vijftig keer) en ga zo maar door. Ze hield niet op. De ellende met die KLM-vluchten vanuit Afrika is dat ze altijd bomvol zitten. Van stoel wisselen kon ik dus wel vergeten.

Ikzelf ben niet altijd zo zeker van mijn zaak. Nou ja, ik heb ook meningen en overtuigingen. Een klein aantal hiervan is echt rotsvast. Iemand tegen zijn zin doden, bijvoorbeeld, is onaardig. Ik heb genoeg geleerd om te beseffen hoe zelden we iets volledig doorzien. Het is maar net vanuit welk perspectief je kijkt, of vanuit welke periode. En hoe vaak is onze informatie compleet? Geef mij dan liever exacte vakken en gefundeerde wetenschap. Daarbij is minder ruimte voor discussie.

Door mensen vormgegeven religie heeft vrijwel niets met God te maken. In mijn ogen is God een ongrijpbare, fluïde entiteit. ‘Zie je nu wel,’ zullen de religieuzen onder ons nu tevreden vaststellen, ‘ze benoemt Hem zelf.’ Maar ik weet niet eens of ik dat doe, omdat Zijn bestaan mij ooit als kind is aangeleerd. Of omdat ik werkelijk in God geloof. Ik kan slechts interpreteren wat ik waarneem met de woordenschat en het begrippenkader dat ik heb.

Wanneer het om God gaat, zijn gelovige mensen soms toch zo hoogmoedig. Alsof zij zelf de Alwetende zijn.

Dus Denk Nu Zeer Goed Na Voordat Je Een Reactie Schrijft! (Ik zou me er niet aan wagen.)

Vergankelijk of van blijvende betekenis?

On door Raam OpeninVoorouders, Werk en arbeidsmarkt2 reacties

‘Geld is belangrijk voor werknemers, maar zeker niet hun hoogste prioriteit.’ zegt socioloog Richard Sennett in verband met de flexibilisering van de arbeidsmarkt. ‘Ze hebben een verhaal nodig over hun werkende leven. Iets waarop ze achteraf tevreden kunnen terugkijken: dit heb ik door hard werken stapje voor stapje bereikt, en mijn kinderen zullen het op hun beurt nog beter krijgen.’ (De Volkskrant, 1 juli 2017.) Laat ik eens de balans opmaken van wat ik tussen 1981 en 2017 heb bereikt. Professioneel gezien en voor mijn niet bestaande kinderen.

Qua werk bestond het overgrote deel van mijn bijdrage uit ervoor zorgen dat de juiste gegevens tijdig en compleet beschikbaar waren. Financiële administraties, afspraken in agenda’s en contracten, notulen van vergaderingen, urenstaten en voorraadbestanden. Ik verschafte anderen inzicht, zodat zij gefundeerde besluiten konden nemen. Mijn werk is inmiddels door de shredder gehaald. Voor de belastingdienst geldt een bewaarplicht van zeven jaar.

Het studiemateriaal, waaraan ik heb gewerkt, is dezelfde weg gegaan. Naar huidige maatstaven zag onze vormgeving er niet uit. Maar in 1990 bracht mijn werk een verbetering. Hoeveel mensen hun diploma hebben gehaald dankzij mijn bijdrage, weet ik niet. Het is lastig na te gaan. En het bedrijf waarvoor ik werkte, is in een conglomeraat opgegaan. Misschien hebben ze uit nostalgische overwegingen een syllabus bewaard.

En dan die internationale ontwikkelingsorganisatie. Mijn bijdrage was een schakeltje in een proces waaraan vele mensen samenwerkten. Een proces dat bovendien door tal van factoren beïnvloed werd. Er zijn genoeg evaluatierapporten geschreven met resultaten en effecten. Jaren zijn voorbijgegaan. Hoe het nu met de betrokkenen gaat? Wat de lange-termijneffecten van bepaalde programma’s zijn? Ik zou het graag willen weten.

Wat is er echt blijvend? In mijn geval boven alles het genealogische onderzoek naar mijn voorouders. Duizenden in vergetelheid geraakte mensen zagen hierdoor opnieuw het daglicht. Op mijn familiewebsite zullen ze nog wel even voortleven.

Grappig, dat vrijwilligerswerk zoveel duurzamer is dan betaald werk. Verder kreeg ik de belangrijkste inzichten voor mijn latere werk in de ontwikkelingssector dankzij verdieping in de leefomstandigheden van mijn voorouders. Wat ik daarna op de universiteit leerde, was er een bevestiging van.

Je zou denken dat ik mijn welvaart en vermogen te danken heb aan mijn werk. Maar ook mijn (voor)ouders hebben direct of indirect daaraan bijgedragen. Die banen zorgden vanaf 1981 wel voor brood op de plank en voldoende geld om te reizen. Vervolgens zorgden die reizen en het familieonderzoek voor nieuwe kennis en inzichten. En die inzichten deel ik sinds 2013 op mijn blog. Maar wat daar nu het effect van is?

De pest blijft een plaag

On door Raam OpeninVoorouders2 reacties

Menig maal heb ik het al verzucht: ik heb mijn roeping gemist. Was ik maar onderzoeker geworden. Onderzoek doen is tenminste leuk. Het biedt een intellectuele uitdaging en geeft veel voldoening. Nu werk ik met genoegen aan de familiewebsite en zo stuit ik op de pest. Anno 2016 kunnen wij ons moeilijk voorstellen hoe rampzalig die ziekte vroeger was. Mijn Leidse voorouders hebben diverse pestepidemieën doorstaan. Letterlijk, anders waren ze wel gestorven en had Raam Open nooit bestaan.

.

De stad werd onder meer getroffen tijdens het beleg van 1574 en 1601, 1604, 1624, 1635, 1655 en 1666. Tijdens de epidemie van 1624-1625 stierven bijna 10.000 mensen en in 1635 bijna 15.000. Dit terwijl Leiden in 1622 ongeveer 45.000 inwoners telde.

.

Toevallig verbleef één van de zwaarst getroffen gezinnen in mijn familie op een gracht waarnaar onderzoek is gedaan. Een masterstudent aan de UvA heeft voor zeven straten de sterftecijfers berekend en in een scriptie verwerkt. Dit ter illustratie van de verschillen tussen rijke en arme buurten. Zo’n document is voor mij natuurlijk heel interessant vanwege de achtergrondinformatie en nieuwe data.

.

Echter, over de geschiedenis van een stad schrijven, is voor een buitenstaander altijd riskant. In dit geval is juist het adres van mijn voorouders verwarrend. Je moet maar net weten dat er vroeger drie grachten met dezelfde naam waren. Ze lagen elk in een ander deel van de stad.

.

Arme scribent. Als mijn vermoeden klopt, is die scriptie deels gebaseerd op drijfzand. Ik heb bij de UvA navraag gedaan. De pest blijft een plaag, tot op de dag van vandaag.

.

(Gegevens uit: De bouwgeschiedenis van het pesthuis te Leiden, J. Dröge.)