Het is inmiddels een jaarlijkse traditie geworden om in augustus naar de Posbank te gaan. Bij voorkeur op een doordeweekse dag, met iemand die de mooiste achteraf paadjes kent in de directe omgeving. De drukte valt niet meer te vermijden (denk: molens in Kinderdijk), maar zolang de groepen motorrijders afwezig zijn, kun je er volop genieten van een heuse natuurbeleving. Want als je even stil bent, hoor je de bijenvolken zoemen, terwijl de schapen van de Rhedense kudde het gras maaien, en de lome wind je zongewarmde zoete vleugjes nectar toewaait.
Toen ik zeven jaar geleden op zoek ging naar een andere woning, was rondkijken op Funda nog echt leuk. Er stonden huizen op waarin de tijd soms wel een halve eeuw had stilgestaan. Aan de interieurs kon je de interesses en het hele verleden van de bewoners aflezen. Oranje/bruin uit de jaren zeventig. Het witte tv-kastje uit de jaren tachtig. Een zithoek met ingezakte kussens uit de jaren negentig. Boeken uit alle jaren en een complete encyclopedie: nooit gelezen. Zo’n interieur werd dan voor de foto even opgeleukt met een boeketje.
Tegenwoordig krijgt elk huis een complete make-over, want ze moeten Funda-waardig zijn. Dus wordt alles strak getrokken, of juist niet, wanneer iets quasi rommelig moet zijn.
Ook de tuinen moeten er aan geloven. Hier wordt voorafgaand aan de verkoop doorgaans minder aandacht aan besteed. Maar zodra er nieuwe bewoners komen, wordt de tuin flink onderhanden genomen.
Tuincentra spelen handig in op de behoefte om de sfeer van de woonkamer naar buiten te brengen. Daarom verkopen ze vooral stoelen, windschermen, paviljoens en allerhande materialen om de tuin ‘gezellig’ aan te kleden. Het creëert een beeld van luxe. Er zit alleen bijzonder weinig ‘groen’ bij.
Mijn idee van luxe is heel anders. Volgens mij is er sprake van echte weelde wanneer je zoveel ruimte hebt, dat je de grond om je tuin heen kan laten verwilderen. De achtertuin van een huisje aan de rand van landgoed Warnsborn geeft hiervan een mooi voorbeeld.
Het lapje grond voorbij de weggemoffelde afvalbakken is feitelijk de achtertuin van de achtertuin. Hier mogen vergeten narcissen vrijelijk groeien. Hier kan een overtollig hek voorlopig tegen een boom aan blijven leunen. En hier mag het verder gewoon ‘natuurlijk’ rommelig zijn. Ik ken dit soort landjes vooral van de boerderijen uit mijn jeugd. De bijbehorende sfeer is in geen enkel tuincentrum te verkrijgen.
Soms heb ik het helemaal gehad met al die tv-journaals en kranten. Ze brengen vooral ellende, want positief nieuws verkoopt nu eenmaal minder goed. Of neem al die misdaadfilms en sombere documentaires. Daar word je toch ook niet vrolijk van. Sociale media bieden evenmin verlichting, als je ziet hoe sommige mensen met elkaar omgaan.
Er is meer positiviteit en humor nodig, bedacht ik gisteren, toen de film ‘Singing in the rain’ op tv kwam.
Vandaag verscheen er een regenboog. Nou ja, het is een begin.
Oké, de titel vergt enige uitleg. Ons tijdsperspectief moet radicaal op de schop om klimaatverwoesting het hoofd te bieden. Dat meent filosoof Roman Krznaric, die vanavond is te zien in VPRO Tegenlicht. De uitzending komt precies in een week van extreme tegenstellingen. Vorige week hadden we maar liefst 15 graden vorst, getuige het bevroren water op een weiland. En nog ligt het ijs op schaduwrijke plekken. Maar vandaag konden we bij 20 graden in zomerkleding naar buiten en ons koesteren in de warme zon, zoals krokusjes doen. En dat in februari.
Hoewel we van deze extreme weersomstandigheden kunnen genieten, komen we nauwelijks verder dan kortetermijndenken. Hoe kunnen we empathie voelen voor toekomstige generaties, mensen van wiens leven we ons nauwelijks een voorstelling kunnen maken?, vroeg Krznaric zich daarom af. Hij beveelt ‘kathedraaldenken’ aan, zoals Antoni Gaudí met zijn Sagrada Família basiliek heeft gedaan. Ofwel: laten we werken aan een samenleving die nog eeuwenlang kan voortbestaan.
Krznaric roept ons in zijn boek De goede voorouder op om toekomstige generaties een stem te geven. Hij biedt meer strategieën om in eeuwen te kunnen denken. Zoals: intergenerationele rechtvaardigheid (denk zeven generaties verder), erflatersmentaliteit (goed herinnerd worden door het nageslacht) en nederigheid tegenover de diepe tijd (besef dat we maar een stipje op de kosmische kalender zijn). Feitelijk kunnen we een voorbeeld nemen aan onze voorouders, want verspreid over de wereld deden volkeren dit vroeger al veel eerder.
Kortom: kijken vanavond! (NPO2, 22.10 uur.)
(Bovenstaande tekst heb ik deels gebaseerd op de aankondiging in de VPRO-gids.)
Dankzij alle sneeuw en vorst is deze week bijna elke wintersport mogelijk. Skiën, langlaufen, schaatsen, snowboarden en sleetje rijden. Of iglo’s bouwen en op een vliegende schotel van een helling af glijden. Ik heb het allemaal gezien. Op het vlakke land van mijn jeugd was een geschikte helling voor een glijbaan ver te zoeken. Een glijbaan moest je zelf vormen met je voeten.
Eerst de sneeuw plat trappen over een lengte van een meter of tien. Daarna een aanloopje nemen en een stukje glijden, tot je struikelend op de stroeve sneeuw tot stilstand komt. Vervolgens het proces vanaf het aanloopje tig keer herhalen, net zo lang tot je een glibberige baan hebt. Meestal deden we dat met buurkinderen samen.
Tegenwoordig woon ik nabij Arnhem en nu heb ik ontdekt wat ik al die jaren heb gemist. Een echte glijbaan!
Vinden jullie de weersverwachting voor het komende weekend ook zo spannend? Al dagen roepen meteorologen dat er een enorm sneeuwfront op ons af komt. Ons dorp raakt gegarandeerd volledig afgesloten van de wereld. De treinen raken allemaal ingesneeuwd en de wegen worden spekglad. Daarom is iedereen hier weer aan het hamsteren geslagen. In de supermarkt was vanmiddag geen pak melk meer te krijgen en er lag bijna geen magnetronmaaltijd meer in het schap.
Het zal mij benieuwen; tegenwoordig zijn de weersvoorspellingen nogal aan inflatie onderhevig. Ze roepen bijvoorbeeld ook al dagen dat het water in de rivieren stijgt. Nou, ik ben deze week driemaal wezen kijken, maar de uiterwaard staat nog niet eens half blank.
Maar áls het gaat sneeuwen, dan aas ik op een herkansing. Want bovenstaande foto heb ik vier jaar geleden bij het opslaan grandioos verknald. Veel te lage resolutie. Ik beloof beterschap.
Zon, licht, sneeuw, berk, bast. Dat is wat je hier ziet.
Zoom in op de details en ontdek wat daarin besloten ligt.
Selecteer wat je mooi of intrigerend vindt.
En creëer zo je eigen wereld.
Dat is al wat ik doe, zei de autodidact in de fotografie.
Misschien bestaat hier wel een term voor,
maar ik blijf liever onwetend op dit gebied.
