Twee oudjes met boogjes. Het 1.200 jaar oude kerkje en de linde aan de uiterwaard in Oosterbeek.
Binnentuintje op de tufstenen muur.
Tag: Natuur
Plog – Cirkels en een stralenkrans in het bos
Op zoek naar onderwerpen voor fotografie vond ik deze afgezaagde stammetjes.
Zwammen omkransen de cirkels die door zaagwerk zijn ontstaan en vormen lijnen van rushes in diepe groeven van de bast. Samen met de halfronde sporen die de zaag op het hout heeft achtergelaten, roepen de cirkels een beeld op uit mijn vroege jeugd.
Eind jaren zestig/begin jaren zeventig, waarschijnlijk een zaterdagavond. In mijn pyjama op de bank voor de tv, haartjes nog nat van het bad. Dit is de avond van een bijzondere uitzending. Er verschijnt een stralenkrans op de televisie en er klinkt trompetgeschal.
Je herkent het vast: dat oude logo voorafgaand aan het Eurovisie Songfestival. Volgens internet had elk Europees land een sterk gelijkende, maar net even andere variant. Zo klonk het trompetgeschal in Nederland:
Vind maar eens een fijn wandelmaatje
Je mag denken dat het vinden van een levenspartner een hele uitdaging is; met wandelmaatjes luistert het evengoed nauw. Onlangs ontving ik een afzegging. Hier zit ik mee, want gelijkgestemde wandelmaatjes zijn dun gezaaid.
Om met praktische zaken te beginnen: Waar gaan we wandelen? Hoe lang mag de reistijd naar het startpunt duren? Willen we even grote afstanden en wandelen we in hetzelfde tempo? Wie is de kaartlezer en wie doet de planning? Vinden we het leuk om regelmatig te pauzeren bij horeca? Of hebben we haast en moeten we door?
Nu komen we op een cruciaal punt, namelijk bij wie we zelf zijn. En bij het soort persoon dat we als ideaal wandelmaatje zien. Trouwens, waar gaan we het onderweg over hebben? Delen we vergelijkbare interesses? Zijn er onderwerpen die spanningen opleveren? En willen we eigenlijk wel steeds praten, of graag zwijgend van het landschap genieten? Ook belangrijk: hoe inventief en stressbestendig zijn we als we verdwalen?
Het kan op talloze manieren fout gaan. Ik heb daarom mijn twijfels bij wandeldatingsites. Die bestaan. Bij gebrek aan zelfkennis doen mensen zich vaak anders voor dan ze zijn. Dan merk je tijdens een ontmoeting pas echt met wie je te maken hebt.
Liever ontmoet ik wandelaars spontaan in groepen. Alleen gaat de drukte van die wandelgroepen mij langzaamaan tegenstaan. Het maatje van de afzegging ken ik al jaren van zulke wandelingen. We waren net met zijn tweeën aan een route begonnen. Maar zij vindt het een-op-een wandelen te intensief. Terwijl ik in haar juist iemand had gevonden die af en toe ook stil kan zijn.
Ontdekken is als een goudader
Wanneer je zonder plan aan een vers jaar begint, dan ligt de wereld voor je open. ‘Ontdekken’ lees ik als voornemen of nieuwjaarswens voor 2019. Dat is een perfect motto, want ontdekken prikkelt de nieuwsgierigheid. En ontdekkingen willen doen, is de beste remedie tegen vastgeroest raken. Zowel qua ideeën als daden. Je buiten de gebaande paden wagen is leuk en ontspannend bovendien.
Op een vaste wandelroute sla ik bij uitzondering een kronkelige zijstraat in. Al gauw beland ik op volslagen onbekend terrein. Een moment lang weet ik zelfs niet welke kant ik op moet om thuis te komen. Overal staan statige panden, gebouwd rond 1900, royaal omzoomd door groen. Ben ik in een kuuroord uit vervlogen tijden terecht gekomen? Ik ervaar een sensatie die ik vooral van vakanties ken. Dat gevoel wanneer je zojuist bent aangekomen en voor het eerst een nieuwe plaats van bestemming verkent.
Op zo’n moment staan al je zintuigen op scherp. Wat er dan binnenkomt, maakt vaak blijvend indruk. Nog zonder voorkennis of oordeel zie je alles puur voor wat het is. Je registreert met een onbevangenheid die later slijt. Want het pure van zo’n eerste moment raakt door volgende ervaringen bedekt.
Zo werkt het ook in relaties. Als er iets mis gaat, moet je daarom soms helemaal terug naar die eerste indruk, en bekijken wat er vervolgens is gebeurd. Ont-dekken dus.
Op nieuwjaarsdag sla ik alweer een onbekende weg in. Een bospad dit keer. Er staan heel wat boomstronken langs en er liggen afgebroken takken. Prompt bespeur ik daarop twee nieuwe soorten zwammen. Althans, ‘nieuw’ voor mij. Dat zijn dan nummer 61 en 62. Die kunnen mooi bij de verzameling.
Doe dit jaar ook eens aan ontdekken. Misschien stuit je zomaar op een goudader.
Plog – Ze zijn er weer: paddenstoelen
Denk je net dat het paddenstoelenseizoen is afgelopen; duiken ze toch weer op. En in veelvoud ook.
Sommigen willen bewust alleen staan; anderen schurken liever gezellig tegen anderen aan. Toch zijn ze allemaal via onzichtbare draadjes met elkaar verbonden.
In de soap die het dagelijkse leven heet, komen we steeds een stapje verder. Samen staan we sterk. Verhalen in wording. Ze volgen zodra het perspectief van boven komt. Dat geeft een betere achtergrond. Geduld.
Plog – De laatste van het seizoen
Het was leuk, maar nu is het klaar. Dit wordt de laatste paddenstoelenfoto van het jaar. Onlangs schoonde ik mijn foto’s op. Daarbij merkte ik hoe sterk natuurfoto’s seizoensgebonden zijn. Een zomerse foto oogt misplaatst bij een log over de herfst. En foto’s van de droogte afgelopen zomer kan ik niet meer zien. Die beelden zijn te verontrustend. Maar goed, paddenstoelen. Sinterklaas is al in het land, dus verklaar ik het seizoen voor gesloten. Het was mooi. Bedankt en tot volgend jaar.
Plog – Herfst geel, poster geel
Hoe komt het dat de bomen zo intens geel zijn dit jaar? Is dit normaal? In de jaren tachtig zag je posters van bossen in de meest uitzinnige herfstkleuren. Ik dacht altijd dat die kleuren nep waren. En anders dat de afbeeldingen uit Amerika kwamen. (Voor zover dat verschil maakt.) Toch heb ik deze foto vlakbij huis genomen en this is the real thing. Echt waar.
