Ochtend in mijn achtertuin.
Tag: Natuur
Een fluïde grens
Een foto van een bosvijver met karpers in ondiep water op de voorgrond. Misschien is dit beeld weinig opmerkelijk. Maar mij fascineert de subtiele overgang van de vijverbodem naar de droge grond. Het is alsof de vissen over land zwemmen waar gewoonlijk mensen wandelen.
Zoals dat gebeurde in één van mijn vroegste jeugdherinneringen. Het was op een overstroomde camping aan de Our in Luxemburg; met Duitsland op een beboste heuvel aan de overkant.
In onze beeldvorming is de grens tussen heden en verleden soms evenzeer fluïde.
Een goede reden voor chagrijn
Soms moet je echt zoeken naar een legitieme reden om chagrijnig te mogen zijn. Bijvoorbeeld:
- Omdat je door het vele thuiszitten weer wat dikker wordt. (Maar miljoenen dagloners hebben door de lockdown helemaal geen eten. Dus waar heb je het over?)
- Omdat de dakdekker vergeten is om iets uit te voeren. (Maar inmiddels heb je een nieuwe afspraak geregeld.)
- Of omdat je onder de rode kriebel bulten zit, zoals ik momenteel. (Maar sinds kort weet ik dat de klimop hiervan de oorzaak moet zijn. Dus kan ik een allergische reactie in de toekomst vermijden.)
Zo zijn er genoeg zaken waar ik best moe van word. Alleen is er ook steeds een verzachtende omstandigheid waardoor er toch mee valt te leven. Misschien is de belangrijkste reden voor mijn chagrijn, dat ik geen goede reden heb om chagrijnig te zijn.
(De vermoedelijk schuldige klimop; veroorzaker van fytofotodermatitis.)
Een kalmerend boswandelingetje
Na een oprisping van frustratie over financiële zaken gaat het weer een beetje. Gelukkig mag ik dit bospad tot mijn spreekwoordelijke achtertuin rekenen. Een wandeling in de buitenlucht heeft meestal wel een kalmerend effect. Veel mensen zoeken momenteel de natuur op en ook mij doet een groene omgeving goed.
Anderen moeten nu hun woede of energie kwijt op een bokszak. Een van mijn buurmannen heeft de kinderschommel in zijn tuin vervangen door zo’n langwerpig geval. Vermoedelijk is deze tijd voor hem spannend.
Kleine schat uit de Stille Zuidzee
Gisteren zagen jullie ‘slechts’ de buitenkant. Dit is de binnenkant van een stukje abalone of paua schelp. Volgens herinnering heb ik het in 1995 gevonden, op het strand van Kaikoura aan de oostkust van het Zuidereiland van Nieuw-Zeeland. Daar waar de walvissen boven komen.
‘We zijn allemaal gevormd door de tijd waarin we leven en door wat aan ons is doorgegeven.’
(Conclusie uit verwijderd logje Familiebijeenkomst.)
Van juttersvondst naar fotokunst
Het leuke van fotograferen is, dat je alledaagse voorwerpen tot iets bijzonders kan transformeren. Neem een aangespoeld stukje schelp. Kies een alternatief perspectief, speel met licht, zoom in of juist uit. Laat je verrassen en zie waar dit toe leidt. Op deze foto staat een van mijn mooiste strandvondsten uit de Stille Zuidzee.
De berk vertelt
Een maand geleden nam ik deze foto van een omgevallen berk. Ik denk dat hij via het patroon op zijn bast ons iets wil vertellen. Een verhaal met een actuele boodschap. Maar welk? Want vergis je niet, bomen delen hun kennis. Daarom zit ik al de hele tijd te prakkiseren.
