Tag: Natuur

Denk kathedraal voor ons nageslacht

On door Raam OpeninLeven2 reacties

Oké, de titel vergt enige uitleg. Ons tijdsperspectief moet radicaal op de schop om klimaatverwoesting het hoofd te bieden. Dat meent filosoof Roman Krznaric, die vanavond is te zien in VPRO Tegenlicht. De uitzending komt precies in een week van extreme tegenstellingen. Vorige week hadden we maar liefst 15 graden vorst, getuige het bevroren water op een weiland. En nog ligt het ijs op schaduwrijke plekken. Maar vandaag konden we bij 20 graden in zomerkleding naar buiten en ons koesteren in de warme zon, zoals krokusjes doen. En dat in februari.

Hoewel we van deze extreme weersomstandigheden kunnen genieten, komen we nauwelijks verder dan kortetermijndenken. Hoe kunnen we empathie voelen voor toekomstige generaties, mensen van wiens leven we ons nauwelijks een voorstelling kunnen maken?, vroeg Krznaric zich daarom af. Hij beveelt ‘kathedraaldenken’ aan, zoals Antoni Gaudí met zijn Sagrada Família basiliek heeft gedaan. Ofwel: laten we werken aan een samenleving die nog eeuwenlang kan voortbestaan.

Krznaric roept ons in zijn boek De goede voorouder op om toekomstige generaties een stem te geven. Hij biedt meer strategieën om in eeuwen te kunnen denken. Zoals: intergenerationele rechtvaardigheid (denk zeven generaties verder), erflatersmentaliteit (goed herinnerd worden door het nageslacht) en nederigheid tegenover de diepe tijd (besef dat we maar een stipje op de kosmische kalender zijn). Feitelijk kunnen we een voorbeeld nemen aan onze voorouders, want verspreid over de wereld deden volkeren dit vroeger al veel eerder.

Kortom: kijken vanavond! (NPO2, 22.10 uur.)

(Bovenstaande tekst heb ik deels gebaseerd op de aankondiging in de VPRO-gids.)

Sneeuwpret op de helling

On door Raam OpeninPlezier7 reacties

Dankzij alle sneeuw en vorst is deze week bijna elke wintersport mogelijk. Skiën, langlaufen, schaatsen, snowboarden en sleetje rijden. Of iglo’s bouwen en op een vliegende schotel van een helling af glijden. Ik heb het allemaal gezien. Op het vlakke land van mijn jeugd was een geschikte helling voor een glijbaan ver te zoeken. Een glijbaan moest je zelf vormen met je voeten.

Eerst de sneeuw plat trappen over een lengte van een meter of tien. Daarna een aanloopje nemen en een stukje glijden, tot je struikelend op de stroeve sneeuw tot stilstand komt. Vervolgens het proces vanaf het aanloopje tig keer herhalen, net zo lang tot je een glibberige baan hebt. Meestal deden we dat met buurkinderen samen.

Tegenwoordig woon ik nabij Arnhem en nu heb ik ontdekt wat ik al die jaren heb gemist. Een echte glijbaan!

(Klik desgewenst op de foto voor een vergroting.)

Sneeuwfoto in de herkansing

On door Raam OpeninPlezier2 reacties

Vinden jullie de weersverwachting voor het komende weekend ook zo spannend? Al dagen roepen meteorologen dat er een enorm sneeuwfront op ons af komt. Ons dorp raakt gegarandeerd volledig afgesloten van de wereld. De treinen raken allemaal ingesneeuwd en de wegen worden spekglad. Daarom is iedereen hier weer aan het hamsteren geslagen. In de supermarkt was vanmiddag geen pak melk meer te krijgen en er lag bijna geen magnetronmaaltijd meer in het schap.

Het zal mij benieuwen; tegenwoordig zijn de weersvoorspellingen nogal aan inflatie onderhevig. Ze roepen bijvoorbeeld ook al dagen dat het water in de rivieren stijgt. Nou, ik ben deze week driemaal wezen kijken, maar de uiterwaard staat nog niet eens half blank.

Maar áls het gaat sneeuwen, dan aas ik op een herkansing. Want bovenstaande foto heb ik vier jaar geleden bij het opslaan grandioos verknald. Veel te lage resolutie. Ik beloof beterschap.

Zon licht sneeuw berk bast

On door Raam OpeninFantasie3 reacties

Zon, licht, sneeuw, berk, bast. Dat is wat je hier ziet.
Zoom in op de details en ontdek wat daarin besloten ligt.
Selecteer wat je mooi of intrigerend vindt.
En creëer zo je eigen wereld.
Dat is al wat ik doe, zei de autodidact in de fotografie.
Misschien bestaat hier wel een term voor,
maar ik blijf liever onwetend op dit gebied.

De belofte van Rusland in een stukje berk

On door Raam OpeninReizen7 reacties

Dit stukje berkenhout ligt achter prikkeldraad bovenop een houtwal. Ik passeer het regelmatig op mijn wandeling over een naburig landgoed. Al sinds het mij opviel, volg ik het trage, maar wonderschone proces van natuurlijke vergankelijkheid. Berkenschors is taai.

Misschien wel even taai als mijn wens om ooit een lange reis door Rusland te maken. Die wens bestaat nu precies 35 jaar. Bovenaan mijn verlanglijst staat een klassieke rit met de Trans Siberië Express vanuit Moskou. Het is een trein die dagenlang door de taiga en langs uitgestrekte berkenbossen rijdt.

Misschien moet je eerst wat levenservaring opdoen, voordat je toe bent aan Vladivostok.

Die heerlijke donkere dagen

On door Raam OpeninPlezier2 reacties

Dit vind ik de heerlijkste tijd van het jaar om thuis te zijn. Het kan mij niet vroeg genoeg donker worden en het is prima als het overdag schemerig blijft. Dan laat ik de kerstboomlichtjes branden en zit ik ‘s middags al voor de tv. Rond de kerst verlang ik vooral naar nostalgie en jeugdfilms horen daar bij. Vanmiddag zag ik Spookuil, een jeugdfilm uit Estland, compleet met bosdieren, houtvuur in een blokhut en verse sneeuw. Die was dus helemaal prima voor mij.

In werkelijkheid maken we hier zelden met kerstmis sneeuwval mee. Misschien verhuis ik daarom ooit nog eens naar Scandinavië en dan koop ik gelijk zo’n houten huis met veranda. Het huisje op de foto mag er ook best zijn. Naast de heg ligt al een stapel brandhout klaar en boven de ingang van de schuur hangt een hertengewei.

De aftakeling is begonnen

On door Raam OpeninLeven6 reacties

Heus, ik snap dat niemand het eeuwige leven heeft, en ik begríjp dat iedereen een proces van aftakeling doormaakt. … Maar moet nu echt alles tegelijk komen? Deze week bleek dat ik een serieuze ouderdomskwaal heb, terwijl ik toch relatief gezien een jonkie ben. En vandaag stortte de afvoerpijp van de dakkapel onder luid gekletter naar beneden. Die was daar in mei aangebracht, dus nog maar zeven maanden geleden.

Vijf en een half jaar lang heb ik getracht om dit 107 jaar oude huis in goed onderhouden staat te krijgen. Nou, daar komt geen eind aan …  zolang dit pand aan de sloophamer weet te ontsnappen. Vermoedelijk is het een teken van solidariteit. Daarom beschouw ik onze gezamenlijke aftakeling als een bevestiging:

Zolang de aftakeling nog gaande is, is er leven!