Grijs met geel. In de modewereld is dat een geliefde combinatie. Vermoedelijk kijkt de modewereld naar de natuur voor inspiratie. Mistige dagen zijn ideaal voor foto’s van een steunkleur tegen een grijze achtergrond. Vorig jaar maakte ik deze met gele blaadjes. Dit jaar wordt het een uitsnede met gele hazelaarkatjes.
Hortensia’s zijn maar saaie uitslovers, vinden sommige mensen. Insecten hebben weinig te zoeken bij de bloemen, want de meeste soorten zijn steriel. Zelf vind ik hortensia’s prachtig. Ik laat de uitgebloeide bloemen tot het voorjaar aan de struiken zitten. Dan bieden deze parasolvormige bollen tijdens de winter beschutting aan insecten en aan nieuwe knoppen. Tussen de uitgebloeide bloemen valt van alles te ontdekken. Zie bovenstaande foto van een oude bloem met ragfijne blaadjes. Alleen de nerfjes zitten er nog aan. De vorst heeft ze vannacht rijkelijk besuikerd. Kijk je met aandacht naar deze struiken, dan verrassen ze je het hele jaar door met de sierlijkste details.
(Klik desgewenst op de foto voor een vergroting.)
Als je oog hebt voor detail, dan valt er bij hortensia’s veel schoonheid te ontdekken in verval. Het is wonderlijk hoe de bloemen steeds in een andere schakering verkleuren. Dit jaar overheersen roze, lila en magenta. In een voorgaand jaar waren de bloemen vooral blauw. En deze keer bevatten ze allerlei verrassingen. Zoals een enkel blaadje filigrain of ragfijn goud.
Klik desgewenst op de foto voor een vergroting.
Zon, licht, sneeuw, berk, bast. Dat is wat je hier ziet.
Zoom in op de details en ontdek wat daarin besloten ligt.
Selecteer wat je mooi of intrigerend vindt.
En creëer zo je eigen wereld.
Dat is al wat ik doe, zei de autodidact in de fotografie.
Misschien bestaat hier wel een term voor,
maar ik blijf liever onwetend op dit gebied.
Verstilling. Daarover schreef Ingrid in haar reactie op het vorige logje over een wandeling in de mist. Verstillen, verstilde, is verstild. Stiller of geheel stil worden. Verstild geluk; citeert mijn oude Dikke Van Dale toepasselijk.
De wind was gisteren bij ‘t dagen des wintersen morgens verstild. (Vrij naar Gossaert.) En in het verstilde licht bleef slechts een enkele kleur zichtbaar.
Het komt vast door alle beperkingen. ‘Reis alleen met het openbaar vervoer als dat echt nodig is.’ Zo luidt het devies. Cafés en restaurants zijn dicht. Mijn wereld is nu gereduceerd tot een cirkel van vijf kilometer. Verder daarbuiten begeef ik mij niet. Het is mijn vrije keuze, hoor, ik pas mij gewoon aan. Maar het bloed kruipt intussen wel waar het niet kan gaan.
Ik kan een poos op één plaats blijven. Geen probleem. Momenteel vind ik dat ook best aangenaam. Alleen moet zo’n toestand nooit lang duren, want dan komen de gedachteflarden. En daarmee de kriebels en het verlangen.
Vandaag overviel mij zo’n flard. Of eigenlijk was het een doorvoelde herinnering aan hoe ontzettend fijn ik het vind om heel lang onderweg te zijn. Voorin zittend op de passagiersstoel, ergens op zo’n eindeloze snelweg. De beste wegen bevinden zich Australië, want daar komt er werkelijk geen eind aan. Uren en uren kan je door blijven rijden, zonder onderbreking zo je wilt.
Ik zou kunnen léven op zo’n snelweg. Voor een tijdje dan.
(Onderweg van Derby naar Fitzroy Crossing, W. Australië, 1988.)
Na de persconferentie van vandaag zou je bijna vergeten dat er ook schoonheid in druppels kan zitten. Ga de natuur in. Het mag nog steeds. Je zal er sprookjesachtige taferelen aantreffen. Kijk maar eens naar Disneyfilms, dan herken je deze glinstering meteen. In de herfst zie je soms het sterrenstof dat een tovenares met een zwaai van haar stokje heeft achtergelaten. Of zouden die bruine slierten de linten van haar jurk zijn?
Raam Open 