Onlangs reageerde iemand onder een persoonlijk logje op dit blog. Ze begon met: ‘Zoals ik jou ken …’ Er volgde een beschrijving van hoe ik volgens haar denk. Zelf dacht ik alleen maar: ‘Waar haal je het vandaan? Wij ‘kennen’ elkaar slechts van internet en wij hebben elkaar nooit ontmoet.’
Kijk eens naar het echte leven. Wanneer ken je de ander nu werkelijk goed?
Qua kennis en kunde worden vrouwen standaard lager ingeschat dan mannen; zowel door mannen als door vrouwen. Een gevolg hiervan is dat vrouwen zich veel nadrukkelijker moeten bewijzen om serieus genomen te worden. Dat blijkt uit een onderzoek waarnaar eind vorig jaar werd verwezen in een krantenartikel over de positie van Nederlandse vrouwen. Het artikel heb ik niet bewaard. Wel herinner ik mij, dat er elders in die tekst het woord ‘vrouwenhaat’ staat.
Het heeft lang geduurd, maar eindelijk is bij mij het kwartje gevallen. Dat artikel werd een openbaring en het werd een verlate gewaarwording. Want sinds dat artikel besef ik pas, dat het stelselmatig minder serieus nemen van vrouwen feitelijk één van de subtielere gedaanten vormt van vrouwenhaat. Daar moest ik dan bijna 58 jaar oud voor worden.
Vrouwenhaat heb ik altijd geassocieerd met de extremere uitwassen, zoals ik die voornamelijk ‘ken’ uit een aantal ontwikkelingslanden. Het woord riep bij mij ook beelden op van zwaar gefrustreerde blanke Amerikaanse mannen. Bepaalde ultra-conservatieve Trump-stemmers, bijvoorbeeld. Maar vrouwenhaat als fenomeen in Nederland? Daar had ik zelf geen ervaring mee, dus daar kon ik mij minder makkelijk iets bij voorstellen.
Tot dat artikel. Ineens vielen diverse raadselachtige puzzelstukjes op hun plek. En ineens verscheen daar die rode draad tussen de losse voorvallen.
Wat je in het ene jaar niet afkrijgt, mag je beschouwen als een cadeautje voor het volgende jaar. In 2020 kon ik niet alles afronden, dus kreeg ik voor 2021 een paar geschenken mee. Dat is fijn, zou je denken. Alleen is dat buiten mijn extreme gevoeligheid voor jaarwisselingen gerekend. Wat ik naar 2021 heb meegenomen, moet wel van grote betekenis zijn.
Mijn eerste afspraak in 2021 bestaat uit twee onderzoeken en een gesprek in het Radboud UMC. Er zullen daar meerdere ontmoetingen plaatsvinden. Die ontmoetingen draaien om mijn gezichtsvermogen, dus om niets minder dan mijn persoonlijke vrijheid. En dat in een Nijmeegs ziekenhuis. Toevallig heb ik ook al een uitermate gevoelige band met die stad. Die band is volkomen imaginair, dat weet ik wel. Maar de combinatie van jaarwisseling, vrijheid en locatie maakt deze eerste afspraak zeer precair.
Want als dit cadeautje op die locatie een van de meest fundamentele zaken in mijn leven raakt … dan kan het niet anders: deze afspraak wordt zeer speciaal. Dit gaat de rest van mijn leven beïnvloeden. Echt, dit kan wel eens de ontmoeting met de man van mijn leven worden.
Het is behoorlijk spannend om ze uit te pakken; die cadeautjes van vorig jaar.
Vandaag heb ik mijn wekelijkse sportuurtje opgezegd. De directe aanleiding is het gedrag van een van de mannelijke deelnemers. Die bewaart namelijk geen afstand. Dat was trouwens al zo voordat de coronacrisis uitbrak.
Het gaat om kleine incidenten en er is weinig onbetamelijks aan. Al ben ik daar bij hem niet helemaal zeker van. Die twijfel, die argwaan, die roept hij zelf op. Door bij ieder incidentje gelijk te roepen: ‘Sorry’. Met zo’n onschuldig lachje er bij, alsof hij er ook niets aan kan doen. Om daarna meteen weer door te gaan.
Misschien hoort dat meteen doorgaan wel bij ‘sportief’ gedrag. Dan heb ik zeker een bepaalde code gemist. Medespelers kunnen dan zeggen: ‘Joh, maak er geen probleem van; hou het leuk.’ En bij bepaalde types is deze populair: ‘Het is maar een spelletje, hoor.’
Als je hoort wat zijn leeftijd is, dan geloof je dat nooit. Hij is tachtig, maar was vroeger gymleraar van beroep. Eerst dacht ik dat hij net met pensioen was, want hij is super fit. Dat geeft hem vast een kik. Hij etaleert zijn goede conditie graag en dat begrijp ik best. Het is toch machtig als je afgetrainde lichaam het op die leeftijd nog zo geweldig doet.
Ook is hij veruit de snelste en behendigste van ons allemaal. Daarom vraag ik mij wel af waarom hij bij balspelen zo vaak tegen medespelers op botst. En de anderhalve meter afstand regel geldt hier nog steeds. Ter verklaring zegt hij dat het gebeurt omdat hij zo ‘enthousiast’ is.
Soms neemt hij letterlijk de leiding over. Dan laat deze oud-gymleraar ons wel even zien hoe het moet. Afijn: toen hij vandaag secondenlang een medespeelster beetpakte voor een ‘instructie’, zonder dat er iemand ingreep, en hij dat vervolgens bij mij wilde doen, wist ik genoeg.
Allerlei herinneringen borrelen op na die opmerking over wie ‘financieel de grootste bijdrage’ aan de expositie heeft geleverd. Ik heb al het werk verricht en ‘vrijwillig’ betekent niet ‘gratis’. Daarom stuur ik onze fondsen-werver de componenten toe voor een rekensom: aantal weken x aantal uren x mijn oude zzp-tarief. Als voorbeeld. Zodat het tot hem doordringt wat mijn vrijwillige inzet waard is.
Natuurlijk speelt er meer. Veertig jaar geleden betrad ik de arbeidsmarkt met een waardeloze startkwalificatie, zoals dat nu heet. Vervolgens bleef mijn salaris jarenlang achter bij dat van collega’s die hetzelfde werk deden. Gewoon, omdat zij hoger waren opgeleid of al meer werkervaring hadden. Je kan om- en bijscholen zoveel als je wilt. Meestal begin je toch op een lagere salaristrede dan collega’s van dezelfde leeftijd. Het maakt weinig uit of je beter bent in je werk dan zij. In veertig jaar tijd heb ik, op enkele korte periodes na, nooit de hoogste trede van de functieschaal bereikt.
Vandaag hebben de fondsenwerver en ik elkaar weer ontmoet. Ondanks onze verschillende standpunten en communicatiestijlen, komt het wel goed.
Ineens schiet mij een ‘situatie’ bij een vroegere werkgever te binnen. Dat was een uitzendbureau voor wereldwijd inzetbaar offshore personeel. Vrijwel altijd zijn dit mannen en ze verdienen geld als water. (Ik werkte op de financiële administratie.) Voor dat geld moeten ze wel keihard werken, op elk moment inzetbaar zijn en velen leven permanent uit een koffer. Het is eenzaamheid troef en menig huwelijk gaat er aan.
Zo’n man (een Engelsman) werd ingehuurd voor een opdracht op een booreiland voor de kust van Zuid-Amerika. De planner op ons Nederlandse kantoor had het er maar druk mee. Hij moest de reis telefonisch simultaan in goede banen leiden. Want de technicus moest direct bij aankomst op het vliegveld in zijn kraag worden gevat en naar een taxi worden gebracht, zodat hij linea recta naar de haven toe reed waar het bevoorradingsschip klaarlag dat eens in de veertien dagen naar het booreiland voer. Anders zou hij meteen het eerste het beste café in duiken. Dat heb je met sommige mannen die geld verdienen als water.
Dit is weer zo’n situatie. Zo een waarvan ik weet dat ik maar beter even niets kan doen. Omdat het mij heel hoog zit. Omdat ze niet terugbellen. Omdat ze mij maar laten wachten. Omdat ze hun beloftes weer niet waarmaken. Omdat ze mij niet serieus nemen, zeker? Omdat je ook nooit van die mannen op aan kan. Omdat al die bouwvakkers niet te vertrouwen zijn. Wel mooie praatjes, hè. Maar gewoon zelf die telefoon pakken en eindelijk een afspraak maken en vervolgens netjes het werk uitvoeren? Ho maar.
Ik Moet Ook Altijd Overal Zelf Achteraan.
Nee, op zulke momenten kan ik maar beter even niet bellen, mezelf kennende.
Denk aan hoe het je vroeger op kantoor deed. Denk aan die SMART-afspraak. Zet ze verbaal klem. Net zo ferm tot ze toezeggen wat je horen wil. Je kan het wel. Je hebt het voor je werk zo vaak gedaan.
Als het mij niet lukt, dan ligt het aan mij. …
Maar met zulke zelfdestructieve gedachten kom je er niet.
Eerst koffie.
Dan bellen.
Tring, tring.
[Zijn vrouw neemt de telefoon aan.] Ik doe kort mijn verhaal en laat een stilte vallen om haar een reactie te ontlokken.
‘Ja, hij komt deze week.’, zegt ze vriendelijk. ‘Op woensdag, donderdag of vrijdag. Ik wilde even wachten met bellen, want het is zo vervelend als het andere werk uitloopt en het toch een dagje later wordt.’
Slik.
Wat moet ik nou met al die opgehoopte adrenaline doen?
Verspreid over de dag ontvang ik reacties van vier mannen. Zij reageren op mijn oproepje in de buurtapp: ‘Gezocht: een sterke en handige persoon die vandaag kan helpen.’ Mijn nieuwe bed met toebehoren is vanwege de coronacrisis namelijk slechts tot de voordeur gebracht. Oorspronkelijk zou de leverancier alles monteren. Nu moeten de losse onderdelen nog naar boven worden gesjouwd en in elkaar worden gezet. Het is natuurlijk fijn dat vier heren dit willen doen. Alleen plaatsen ze mij wel voor een nieuw dilemma, want wie van hen zal ik kiezen?
Er zijn verschillende opties. Bijvoorbeeld gewoon de eerste kiezen die reageert. De eerste man schrijft echter: ‘Ik wil je graag helpen maar dat lukt niet vandaag. Is het morgen ook mogelijk?’ Hm, nou liever alleen als er geen andere gegadigde opdoemt.
Tegen de middag heeft er nog steeds verder niemand gereageerd. Daarom spreek ik een voicemailbericht in. Mocht er vandaag niemand anders kunnen, dan neem ik alsnog contact op met hem. Ik ga lunchen en daarna met mijn smartphone aan de wandel. Het blijft urenlang stil …
Pas tegen de avond reageren kort na elkaar drie nieuwe gegadigden. Eerlijk gezegd vind ik het onprettig om af te spreken wanneer het al donker is. Ik ken geen van deze mannen, dus wat voor persoon haal ik eigenlijk binnen? Toch zou het mooi zijn als het monteren die dag nog lukt. Dus neem ik deze drie mannen ook in overweging.
Kandidaat nummer 2 heet Ashraf en schrijft gebrekkig Nederlands. Zijn foto staat er bij. Het lijkt mij een sympathieke gast. Uit een snelle check op internet blijkt dat hij installatietechniek studeert aan een regionale ROC. Vermoedelijk heeft hij pas sinds kort een verblijfsvergunning. Verdient hij een kans?
Kandidaat nummer 3 heet Dirkjan en lijkt mij een zeer ongedwongen type. Leuke gast om te zien trouwens, volgens zijn profielfoto. Hij woont in de buurt en blijkt iets te doen met ayurveda plus verdovende middelen. Nu niet meteen oordelen, hè. Relax.
Kandidaat nummer 4 komt echt op de valreep binnen. Hij heet Thijs en dit is zo’n sportieve jonge hond die in de kracht van zijn leven is. Althans, dat is mijn indruk. Op de buurtapp staat dat hij als lid is uitgenodigd door een jonge vrouw die in Leiden studeert. Dit voelt voor mij gelijk vertrouwd.
Zoals iedereen, zoek ik iemand waarmee ik op de een of andere manier een band heb. Maar ja, soms ga ik daar wel flink de mist mee in. En een eerste indruk zegt niet alles. Trouwens, het wordt onderhand al bijna donker. Zal ik het hele gebeuren dan toch uitstellen en voor de eerste kandidaat gaan?
Kandidaat 1 heet Wilfred en hij is met cabaret en muziek actief in culturele sector. Lijkt mij een aardige man; ongeveer van mijn leeftijd. Ook hij woont in de buurt en in zijn reactie klinkt hij behulpzaam. Of hij daarbij sterk en handig is? Geen idee.
Voor wie zou jij gaan, en waarom?
