Voor liefhebbers is de weelderige tuin bij de Kasteelhoeve in Geldrop een aanrader. Gisteren bezocht ik het landgoed. (Lang verhaal kort.) Tussen al het moois daar groeien deze pluimen. Suikerspinnen puur natuur.
Tag: landgoed
Elfenpruikjes in het mais
Als mais hoog staat, blijft onzichtbaar wat er in een veld schuil gaat. Maisvelden hebben iets griezeligs. Maar kijk eens goed. Hier wonen elfjes. Dat blijkt uit deze foto’s. Ze hangen hun pas gewassen roze pruikjes aan de kolven. Ik wist trouwens niet dat elfen pruiken dragen.
Als een landvrouwe
Waarom is er een mannelijk woord voor de eigenaar van een landgoed (‘landheer’) en komt ‘landvrouwe’ niet voor? Vrouwen kunnen toch al eeuwen landgoederen bezitten? ‘Landfreule’ bestaat wel. Dit woord staat voor een freule die op het platteland woont. Dat maakt toch wat minder indruk dan de eigenaresse van een landgoed zijn.
‘Landjonker’ komt eveneens voor. Dat is een landedelman. Een ‘landjuffer’, echter, is wederom een juffer die slechts op het land woont. En is zij wel edel? Verder heb je een ‘landarbeider’ (mannelijk woord), een ‘landbouwer’ (hij die voor zijn bestaan de akker bebouwt), een ‘landdrost’ (dat waren vroeger altijd mannen), en een ‘landmeisje’ (een meisje op het platteland). Ja, duh.
Ik vind het maar belachelijk. Op sommige landgoederen hier in de buurt ken ik elk paadje en ieder weggetje. Zelfs weet ik tot op de vierkante meter precies waar de paddenstoelen groeien. Als ze groeien, tenminste.
Het jonge koraalzwammetje hierboven, bijvoorbeeld, zou geen ‘landheer’ weten te vinden. Want zo’n ‘landheer’ inspecteert zijn landgoed natuurlijk uitsluitend te paard. Terwijl ik als ‘landvrouwe’ gewoon mijn laag-bij-de-grondse wandelingetjes zou maken. Dan zie je zo’n één centimeter groot koraalzwammetje wel staan. Als je goed oplet, tenminste. Dus vind ik dat die titel mij veel meer toekomt.
Overerfelijk verlangen naar Gelders Arcadië
Mijn moeder begint steeds over kasteel Rosendael, sinds ik vanuit Leiden ben verhuisd naar een dorp bij Arnhem. Ze praat dan vol verlangen. Waarom, was mij lange tijd een raadsel. Met een damesclubje bezoekt ze al regelmatig kastelen en musea. En volgens mij is kasteel Rosendael niet specialer dan die andere buitenplaatsen. Maar nu snap ik het, vermoedelijk, dankzij het ansichtkaartenboek van mijn oudtante.
Dat ansichtkaartenboek is van rond 1910. Het bevat tientallen afbeeldingen van bevallige dames, schattige kindertjes en gedistingeerde heren die hun geliefde romantisch een bloemetje aanbieden. Verder zijn er kaartjes van kustdorpen, plattelandstafereeltjes, steden en voorname buitenplaatsen.
Ik weet niet of mijn oudtante ooit in de buurt van Arnhem is geweest. Haar zus stuurde wel een ansichtkaart van een villapark in Berg en Dal. En er zijn ansichtkaarten van buitens in Oosterbeek, Heelsum, Wageningen, Beekhuizen, Velp en … Rozendaal.
Mijn moeder heeft als kind deze contreien bezocht; een andere oudtante woonde in Arnhem. Daar is ze in de oorlog naartoe geweest. Soms vertelt ze er nog over, want dat bezoek heeft grote indruk gemaakt. Het was in 1944 en er kwam een berg eten op tafel. Maar of mijn moeder toen ook het nabij gelegen Rozendaal heeft bezocht? Dat moet ik eens navragen.
Waarschijnlijk ontstond mijn moeders verlangen naar kasteel Rosendael toen zij voor het eerst dat ansichtkaartenboek zag. Ze zal met haar ouders op visite zijn geweest bij oom en tante in Wassenaar. Die woonden ook al op zo’n idyllische locatie in het groen. Als klein meisje moest mijn moeder zoet zijn en braaf opzitten. Misschien mocht ze voorzichtig door het album bladeren en vertelde tante er verhaaltjes bij. Dit plaatjesboek heeft vast het magische effect gehad als van een toverlantaarn.
Blijkbaar heeft ze het toen opgewekte verlangen op mij overgedragen. Want na een eerste wandeling hier wilde ik eveneens steeds terugkomen. Vanwege het landschap, de ruimte en de bossen. Maar ook vanwege de prachtige fin de siècle huizen. Gelders Arcadië telt wel 103 buitenplaatsen. Per seizoen bezoek ik er een paar. Kortom, er valt voorlopig nog genoeg te ontdekken.
Van oudroze naar dieprood
Oké, hou die knoeperd van gisteren even in gedachten. Een enorme rode beuk. Want hier volgen detailfoto’s van zijn soortgenoten. Dan zie je pas echt goed hoe bijzonder rode beukenbomen zijn. Vanaf de stam omhoog bekeken kleurt het blad zachtgroen en oudroze.
Daarbuiten verandert dat in oranje en dieprood.
En wanneer de zon erop schijnt … Ach, kijk zelf maar. Zo mooi.
Tweeluik zicht op de kunstroute (3)
In het drieluik dubbelzicht/driedubbel zicht op de kunstroute tot besluit een tweeluik. Links een transparant glaspaneel op landgoed Enghuizen met werk van voorgaande kunstroutes. Rechts het omliggende land, met een boerderij op de achtergrond. Deze twee foto’s in dit log zijn vrijwel identiek, maar genomen vanaf verschillende hoogtes.
Welke het beste is gelukt en waarom, mag je zelf beoordelen.
Driedubbel zicht op de kunstroute (2)
Stel dat je een drie-beelden-in-één-foto wil maken zonder trucage. Lukt dat met de eenvoudige camera van een smartphone? Jawel hoor. Men neme een aantal glaspanelen op een kunstroute. Ze staan aan weerszijde van een pad aan de rand van landgoed Enghuizen in Gelderland. Aan de ene kant een bosschage; aan de andere kant een groenstrook en weiland. De glaspanelen tonen doorschijnende foto’s van vorige tentoonstellingen op het landgoed.
Met mijn rug naar het weiland toe heb ik een foto genomen van het tweede paneel links. Dan ontstaat dit 3-in-1-resultaat:
In ons groepje ontstond verschil van inzicht over wat nu eigenlijk mooi en kunstzinnig is. Daar heb ik mij ver van gehouden. Over kunst hoef je niet te praten. Kunst moet ruimte voor fantasie over laten. Kunst is mooi als je het zelf mooi vindt. Morgen volgt de mooiste foto, volgens mij dan. Wat jij en de kunstenaar daar van vinden, mogen jullie weten. Driedubbelzicht. Het is maar net hoe je dat ziet.
