Volgens de oogarts zijn comfort en een rustig zicht belangrijker dan scherpte. Mij boeit een foto wanneer die mij in eerste instantie op het verkeerde been zet. Zo’n foto waar je twee keer naar moet kijken, voordat je doorhebt wat je ziet. Mijn foto’s worden met de maand onscherper. De rimpeling weerspiegelt mijn zicht. Desondanks heeft dit vreemd surreële tafereel wel iets aantrekkelijks.
Het startscherm van mijn laptop laat steeds weer deze foto zien. Alsof het fotoprogramma zelfstandig denkt en hem bewust onder mijn aandacht brengt. Zo van: ‘Deze is ook mooi; doe er nou wat mee. Straks is de winter voorbij.’ Ik vind dit beeld wel aardig, hoor, maar wat er nu zo bijzonder aan is …
Nou ja, vooruit, ik plaats hem maar. Raam Open is toch een soort eregalerij.
Als ‘ik-pruts-maar-wat-aan’– fotograaf hou ik mij verre van fotoclubs en websites met de beste fototechnieken. Dit uit angst dat die mijn creativiteit en gevoel van originaliteit zullen vernietigen. Maar er is wel een uitzondering, en dat is het blog van Elvira Smit, getiteld Kronkeling.
Nu zal je denken: ‘Oh, dus daar haal jij al die ideeën vandaan.’ Nou, dat is de vraag. Er passeren massa’s beelden in een mensenleven en die laten hun sporen na in ons onderbewustzijn. Hoe meer foto’s je zelf neemt én van anderen ziet, hoe vaker je ontdekt dat je alsmaar nieuwe wielen uitvindt. Elvira schrijft over deze (on)bewuste herhalingen.
Zo vind ik het leuk om blaadjes tegen de zon in te fotograferen, waardoor je alle nerfjes ziet. Vandaag heb ik dat trucje herhaald met de kamperfoelie. Die groeit in de schaduw van de schutting en komt nu met zijn uitlopers precies in het zonlicht. Kamperfoelies zijn nogal rommelige planten en ook deze bestaat uit een wirwar aan takken. Om dat te verhullen heb ik de foto expres donkerder gemaakt.
Balanceeract van een flinterdun reepje sneeuw op een beukentak, twee weken geleden. Een beetje onscherp, maar ook bijzonder.
Sommige mensen fotograferen zichzelf terwijl ze figureren als een persoon in een beroemd schilderij. Bijvoorbeeld als de Mona Lisa of als het melkmeisje van Vermeer. Er zijn ook mensen die hedendaagse landschappen fotograferen die sprekend lijken op een landschapje in een zeventiende-eeuws schilderij. Zoals bekend, pruts ik maar wat aan met de camera van mijn oude Samsung. Daarom zal ik niet beweren dat ik iets dergelijks bewust heb gedaan. Maar zeg nu zelf: dit is toch precies een Oud-Hollands schilderij!?
Op deze foto zie je de ondergelopen uiterwaard bij Oosterbeek met links op de achtergrond het oude kerkje en rechts de spoorbrug over de Nederrijn.
(Klik desgewenst op de foto voor een vergroting.)
Overal verschijnen nu foto’s die sneeuwpret uitstralen. Voor mij is de sneeuw juist een kans om van panden in chaletstijl winterfoto’s te maken. Deze romantische bouwstijl bevat steevast sierlijke details, zoals deze raamluiken met besneeuwd luikbeslag.
Vinden jullie de weersverwachting voor het komende weekend ook zo spannend? Al dagen roepen meteorologen dat er een enorm sneeuwfront op ons af komt. Ons dorp raakt gegarandeerd volledig afgesloten van de wereld. De treinen raken allemaal ingesneeuwd en de wegen worden spekglad. Daarom is iedereen hier weer aan het hamsteren geslagen. In de supermarkt was vanmiddag geen pak melk meer te krijgen en er lag bijna geen magnetronmaaltijd meer in het schap.
Het zal mij benieuwen; tegenwoordig zijn de weersvoorspellingen nogal aan inflatie onderhevig. Ze roepen bijvoorbeeld ook al dagen dat het water in de rivieren stijgt. Nou, ik ben deze week driemaal wezen kijken, maar de uiterwaard staat nog niet eens half blank.
Maar áls het gaat sneeuwen, dan aas ik op een herkansing. Want bovenstaande foto heb ik vier jaar geleden bij het opslaan grandioos verknald. Veel te lage resolutie. Ik beloof beterschap.
