Gevonden!
Tag: fotografie
Een zelfredzaam blog van een zelfredzame blogster
Sta je weleens stil bij wat er gebeurt met je blog, wanneer je er zelf even niet bent? De afgelopen weken kwam ik weinig aan logjes schrijven toe. Dit vanwege de samenstelling en voorbereiding van de foto-expositie, die ik namens ons buurtje organiseer. Toch blijven er bezoekers komen op Raam Open. Kennelijk staat hier al genoeg leesvoer. Sommige berichtjes, zoals ‘Ideale beroepen voor introverte mensen’ trekken de kar. Vanaf nu ga ik achterover leunen, want ik hoef niets meer te doen.
(Grapje.)
Het is best een ervaring; zo’n expositie samenstellen en organiseren. Ik ben mezelf ook meteen weer keihard tegengekomen. Want jawel: perfectio- nistisch. En jazeker: een doorzetter. En inderdaad: geeft niet op. Blijft net zo lang doorgaan tot alles compleet is en het er goed op staat. Dit alles uiteraard tot vervelens toe. Of liever: tot ik zelf zo moe ben dat ik er letterlijk misselijk van word.
Maar ja, dit is wel een droomklus natuurlijk. De kaders zijn duidelijk. Ik kan putten uit mijn gevarieerde en 35 jaar lange werkervaring. Het vergt creativiteit, én ik mag het allemaal zelf doen. Wat iets anders is dan op een eilandje zitten. Het is juist leuk om met onbekenden contact te leggen. Als het maar ergens over gáát. En echt iedereen werkt hier graag aan mee. Dus ontmoet ik boeiende mensen en kan ik naar eigen inzicht te werk gaan.
Het gaat trouwens goed. De lijsten zijn binnen en morgen haal ik de collages op. Ik heb een persbericht geschreven en een aankondiging voor op prikborden gemaakt. De andere leden van het feest-comité zijn onder de indruk van de collages en zij vinden mijn schrijfsels leuk.
Niet dat ik mij persoonlijk aan het bewijzen ben, hoor. Welnee, helemaal niet. Ik weet allang wat ik kan. Maar professioneel gezien is dit toch een behoorlijk grote middelvinger naar honderden werkgevers toe. Naar degenen die de afgelopen jaren schreven: ‘u past niet in ons profiel’.
Jammer hoor, voor die werkgevers dan.
Bobbels in het wateroppervlak
Sommige natuurverschijnselen ontdek je pas wanneer je foto’s neemt van iets anders. Na de hitte daalde ik af naar de vijver onderaan de berg en staarde aldaar in het water. Dit is wat ik zag: grof hoornblad dat van onderaf bobbels duwt in het wateroppervlak.
Onbetrouwbaar geheugen – deel 2
Twintig jaar geleden ontmoette ik een journalist die geen enkele foto meer nam. Het was tijdens een groepsreis en we toerden door een zeer bezienswaardig land. Zijn keuze verbaasde mij. Vroeger fotografeerde hij wel. Tot hij ontdekte dat foto’s nemen te veel afleidde van het ‘leven in het moment zelf’. In plaats van bezig zijn met foto’s, sloeg hij bijzondere taferelen en momenten goed op in zijn geheugen.
In die periode leek het mij verstandig om al vroeg in het leven zo veel mogelijk te reizen. Er kan tenslotte van alles gebeuren en dan heb je dat alvast ‘binnen’. Ik stelde mij voor hoe ik, eenmaal hoogbejaard en in een verzorgingstehuis, nog lang en genoeglijk zou teren op mijn herinneringen. Nu zijn we twintig jaar verder en merk ik dat er weinig van die herinneringen over is.
Neem de datum van vandaag: 10 augustus 2020. Voor veel mensen is deze dag er één als alle andere. Maar voor mij is deze dag zeer speciaal. Ieder jaar weer sta ik er uitgebreid bij stil, en dat al 25 jaar lang. Want vandaag, precies 25 jaar geleden, was de dag waarop ik vertrok voor een reis van vier maanden naar de Stille Zuidzee.
Even wachten nu, ik weet het. Hier verveel ik mijn vaste volgers mee. Ik schreef er namelijk al vaker over. Dus ja, daar heb je háár weer met haar memorabele datum.
Om het te vieren heb ik traditiegetrouw gebak gehaald. Twee gebakjes maar liefst. Heerlijke mokkataartjes. Een daarvan heb ik al op en het andere bewaar ik voor morgen.
En weet je wat nu grappig is? Zojuist ontdekte ik dat de datum niet klopt. Volgens mijn oude vliegticket vertrok ik op 11 augustus. Komt dat tweede gebakje even goed van pas!
Unintentional camera movement fotografie
Op internet staan uitermate ingewikkelde beschrijvingen voor het bereiken van artistieke effecten met fotografie. Eerlijk gezegd zijn die instructies abracadabra voor mij. Het gaat over zaken als ‘shutter speed’ en ‘neutral density filters’ en ‘strip away surface detail’. Nou, het zal allemaal wel.
Ik ‘werk’ met de eenvoudige camera van mijn al even simpele smart phone uit het jaar nul. (Samsung J5 uit 2016.) En deze smart phone heeft een geheel eigen wil. Daarom doe ik nooit iets intentionally voor de meest bijzondere fotografie.
Kijk maar. Hierboven de wegberm links en hieronder de wegberm rechts. Geheel unintentional bedoelde camera movement fotografie. Ach, mijn smart phone is toch zo creatief.
Het vogelnestje van de wilde peen
Al jaren wil ik de bloeiwijze fotograferen van de daucus carota, ofwel de wilde peen. Deze plant komt algemeen voor op graslandjes, bermen en dijken. Dus hoe moeilijk kan het zijn. Nou, toevallig zijn dat tamelijk open plekken. De wind heeft er vrij spel. Gisteren was het resultaat onscherp, maar inmiddels heb ik een nieuwe poging gewaagd.
Aan het eind van de bloeitijd krult de schermbloem naar binnen en neemt dan de vorm aan van een vogelnestje. Daarna rijpen de stekelige zaadjes. Op deze foto’s zijn ze nog jong en groen.
Mocht je nu denken: ‘Ik heb hier al iets vergelijkbaars gezien.’, dan kan dat kloppen. Want op Raam Open staan ook foto’s van een roodborstnestje.
Een aanvulling en een ontdekking
Vaak schiet mij nog wat te binnen nadat ik een log heb gepubliceerd. Dan pas ik het aan. Meestal verandert er weinig, maar soms is de ingreep drastisch. Zoals bij een recent log over asfalt in Duitsland. Ook deed ik een leuke ontdekking dankzij een log waarin een link naar Persepolis staat. Daarom gaan beide logjes in de herkansing.
De wonderlijke band tussen Duits asfalt en een straatmozaïek in de Leidse binnenstad
Eergisteren verscheen het log ‘Duits asfalt met kunst van Mondriaan’. Ik wilde het daarin genoemde logo van kunsttijdschrift De Stijl tonen. Dat durfde ik echter niet vanwege de regels rond het auteursrecht. Uiteindelijk plaatste ik slechts een link naar een foto op Wikipedia, met als gevolg dat mijn associatieve gedachte nauwelijks uit de verf kwam.
Ook ontdekte ik dat het logo aan het begin, en de figuren in de weg aan het eind van dezelfde lange-afstands-wandelroute zijn te zien. Dat verband vond ik frappant en een vermelding waard. Daarom kreeg dit log een nieuwe titel én een flinke aanvulling.
Ben jij nu benieuwd naar de bijzondere link tussen een weg in Duitsland en een Leids straatmozaïek? Lees dan Duits asfalt met kunst van De Stijl.
De eerste westerse vandaal in Persepolis was een Nederlander!
En hier komt de ontdekking. In ‘De keerzijde van de fotografie‘, schreef ik onder meer dit: ‘Al begin negentiende eeuw krasten rijke westerlingen hun namen in de monumentale panden van Persepolis. Ik heb de beschadigingen met eigen ogen gezien.’
Het stoorde mij dat ik bij ‘Persepolis’ naar een eigen logje had gelinkt dat matig relevant was. Dus moest er een link komen naar een pagina van Wikipedia. Eenmaal op die pagina beland, wakkerde een naam mijn nieuwsgierigheid aan. ‘Sketch of Persepolis from 1704 by Cornelis de Bruijn.’ Die krabbels van vroege reizigers … daar had ik toch foto’s van? Stond zijn naam er misschien bij?
En jawel hoor. Wellicht gaat zijn naam alleen nog rond in kringen van geschiedkundigen, maar zijn handtekening staat duidelijk linksonder op de Gate of All Nations: ‘C.D. Bruijn 1704’. Dé Nederlandse ‘ontdekker’ van Persepolis!
