‘Het kleurenspectrum,’ meldt Wikipedia, ‘bestaat uit de kleuren van de regenboog met de kleurenvolgorde rood-oranje-geel-groen-blauw-indigo-violet.’
Meestal blijft het voor ons menselijk oog onzichtbaar. Maar soms komt het hele spectrum spontaan tevoorschijn. Zoals hier, dankzij de werking van lichtstralen door het glas in mijn raam.
Dit schouwspel duurt maar even. Het is een cadeautje van de zon in tijden van een bijna-lockdown.
(Klik desgewenst op een foto voor een vergroting.)
Er duiken bij deze coronacrisis opvallend veel ‘lichtpuntjes’ op. In kranten, logjes en gesprekken … en nu weer hier bij Raam Open.
Claudia de Breij zegt het in Trouw vandaag zo: ‘Het blijft een opdracht om zo licht mogelijk in het leven te staan. […] Maar dat gaat niet door te doen alsof het donker er niet is, of doen alsof de wereld heel lief en licht is. Het gaat alleen maar zo: door zelf zo veel mogelijk licht te geven.’
Dat laatste is nogal een opdracht. Toch ontwaar ik, naast schoonheid, een heel duidelijk lichtpunt in deze tijd. Namelijk schonere lucht dan we in jaren hebben gehad.
Zuivere lucht zorgt voor helder licht, wat prettig is bij het fotograferen. Maar vooral mensen met luchtwegproblemen hebben er baat bij. Toevallig betreft dit ook degenen die door het coronavirus getroffen zijn.
Vandaag presenteer ik de waterscheiding als subthema binnen de serie spiegelingen. Fotografeer je waterpartijen vanuit een ongebruikelijke hoek, dan kan er een raadselachtig beeld ontstaan. Neem deze foto. Die toont een stukje vijver op landgoed Mariëndaal bij Arnhem. Onder de weerspiegelde bomen zie je een vreemde breuklijn. Heeft een windvlaag daar het water in beroering gebracht? Of betreft dit twee afzonderlijke waterpartijen die van elkaar gescheiden zijn?
Dit beeld herinnert mij aan een zeer bijzondere waterscheiding. De gebeurtenis staat beschreven in Exodus, ofwel het Oude Testament. Tijdens hun uittocht uit Egypte worden de vluchtende Israëlieten opgejaagd door Egyptische soldaten. Ze stuiten op het water van de Rode Zee en kunnen niet verder. Dan, op het meest precaire moment, laat Mozes met hulp van God het water in tweeën uiteen wijken.
En ja, dat was wel even wat indrukwekkender dan mijn foto, maar met bovenstaand effect ben ik toch tevreden.
Gisteren werden we wakker in een nieuwe realiteit. De coronapandemie is nu ook hier een feit. Meteen fotografeert iedereen dezelfde taferelen: lege schappen, verlaten straten, mensen met uitpuilende winkelwagens. Gaap.
Beste fotoliefhebbers, dit kan toch wel wat origineler? Ik nodig iedereen uit om de coronapandemie verrassend in beeld te brengen. Wees creatief, humoristisch, kunstzinnig of wat je maar wilt.
Mijn enigszins onscherpe bijdrage staat hierboven. Deze foto nam ik vandaag in een trolleybus bij station Arnhem. Valt je iets op aan het interieur van de bus?
Hier onzichtbare pijlen leiden passagiers naar de achterdeur om daar in te stappen. Dat is uitzonderlijk. En waarom blokkeert een rood-witte schakelketting het gangpad? Alles ter vermijding van besmettingsgevaar. Zo blijven de passagiers uit de buurt van de buschauffeur.
Januari 2020. Aan het eind van een dagje Arnhem wil vriendin J nog even snel de Eusebiuskerk bezichtigen. We staan al bij de ingang aan de balie. Voor de eerst zie ik de kerkzaal van binnen, waarin grote gouden lampen hangen … En weiger.
Dit is geen gebouw om af te raffelen. Die lampen alleen al verdienen de volle aandacht.
Gisteren ben ik er voor een uitgebreide fotoshoot terug geweest. Nu heb ik ontdekt hoe de kroonluchters heten: Macchina della Luce. Ze zijn Italiaans. Uiteraard. Ik had het kunnen weten.
De Arnhemse binnenstad telt veel contrasterende gebouwen en structuren. Oud staat naast nieuw, groen naast beton, enzovoort. Vandaag passeerde ik deze wenteltrap. Met elke volgende stap die ik zette, veranderde het perspectief. Ik ben langzaam op mijn schreden teruggekeerd, tot de trap van het witte gebouw met het bruine gebouw samenviel. Strakke lijnen verbonden door sierlijke krullen.
‘Je gaat het pas zien als je het doorhebt.’, zei Johan. Ja, meneer Cruijff.
(Hij had eens moeten weten dat ik hier naartoe werd gelokt door de felgele Vitesse-vlaggen op de Nelson Mandelabrug tegen de achtergrond van een donkergrijze wolkenlucht. Dat was trouwens ook een mooi contrast.)
Hou je van abstract of figuratief? Daar had ik nooit bewust over nagedacht. Bij tekenles merkte ik vroeger wel dat abstract tekenen makkelijker is dan realistisch. Probeer het zelf maar eens. En bij abstract tekenen ervoer ik meer ruimte voor creativiteit en fantasie. Nu fotografeer ik regelmatig met de eenvoudige camera van mijn smartphone. Daarbij valt op dat ‘mislukte’ foto’s, toevalstreffers en surrealistische beelden mij het meeste aanspreken.
Zogenaamd mislukt zijn foto’s met een onbedoeld bewogen beeld. Soms neemt mijn smartphone ze vanzelf. De toevalstreffers zijn foto’s die onverwachts goed uitpakken door omstandigheden waarvan ik mij niet bewust ben. Dan zie ik in werkelijkheid iets anders dan wat het oog van de camera waarneemt. Ook leuk is het zicht op voorwerpen vanuit een ongebruikelijke positie. Zoals wanneer je op je rug liggend in een veld de wereld observeert.
Nu ik voor dit blog regelmatig foto’s selecteer, wordt mijn voorkeur steeds duidelijker. Want het mooist vind ik toch de categorie die min of meer surrealistisch is, zoals waterspiegelingen. Hierbij veranderen alle vormen en lopen vaak twee of meer onderwerpen in elkaar over. Surrealistische beelden laten altijd wat te raden. Zoals de foto hierboven.
In de groenblauwe voorgrond herken je nauwelijks nog het gebladerte. De bomen lijken wel zwarte pilaren. Staan ze in het water? En dan die lichtjes. ‘Wat ís dit?’, denk je, zonder voorkennis bij een eerste aanblik. Even is er een kort moment van verwarring, van onwetendheid. Een moment waarin nog niets concreet is en het zichtbare in onze verbeelding elke vorm kan aannemen. Dat vind ik mooi.
(Klik desgewenst op de foto voor een vergroting. Dit is een screenshot uit Seven Worlds, One Planet, aflevering 6 Noord-Amerika.)
