Wandelingen, natuur, fotografie, human interest. Een eigen(wijze?) kijk op alles.
Als mais hoog staat, blijft onzichtbaar wat er in een veld schuil gaat. Maisvelden hebben iets griezeligs. Maar kijk eens goed. Hier wonen elfjes. Dat blijkt uit deze foto’s. Ze hangen hun pas gewassen roze pruikjes aan de kolven. Ik wist trouwens niet dat elfen pruiken dragen.
Wolken fascineren mij. Ze verschijnen in allerlei soorten en kunnen de wonderlijkste vormen aannemen. Neem nu de wolk op bovenstaande foto. Dit is toch precies een drakenkop? Vaak zien wolken er lief en zacht uit. Denk aan schapenwolkjes. Maar soms veranderen ze in dreigende monsters, zoals bij naderend onweer. Ik mag graag kijken naar bijzondere wolken.
In Engeland bestaat een heuse Cloud Appreciation Society. Dit gezelschap houdt zelfs een ‘Cloud of the Month’-verkiezing. Laat dat maar aan de Britten over. Misschien ga ik wel meedoen. Het is weer eens wat anders dan de weerfoto voor het NOS journaal.
Meer wolkenluchten zien?
(Klik desgewenst op de foto voor een vergroting.)
Wanneer je het ergens naar je zin hebt, dan zie je het vooral positief in. Ik heb mooie herinneringen aan die wandeling in de uiterwaard bij Ewijk van afgelopen zondag. Wat een beetje buiten beeld blijft, zijn stekels. Die waren overal. Scherpe stekels aan allerlei bloeiende distelsoorten. Stekels aan grote kaardenbollen. Hele venijnige stekels aan overhangende bramentakken. Daar blijf je met je broekspijpen in hangen. En verderop zag ik de enorme stekels van een zilveren onopordum acanthium (wegdistel).
Wat een contrast met de zachte pluizenbollen waaraan de distelzaden uitvliegen. Die hebben een hoge aaibaarheidsfactor. Kennelijk zijn stekelplanten van het type ruwe bolster blanke pit. De vrucht van een braam is toch ook heerlijk zoet. En de kaardenbol? Die laat kransen van piepkleine lieflijke roze bloemetjes tussen zijn prikkers groeien.
Die Trage Tocht bij Ewijk van afgelopen zondag is er een om van na te genieten. De cirkelwandeling start bij Slot Doddendael, dat al figureerde in de Tachtigjarige Oorlog. Eerst kom je door een bosje en over een dijk. Daarna volgt een afwisselende struintocht langs de Waal in de uiterwaard. Dit gebied werd in 1989 teruggegeven aan de natuur. En dat is goed te merken. Je wandelt er tussen soms manshoge planten in een rijke variatie aan soorten. De smalle paden zijn uitgestippeld door runderen die hier vrij rondbanjeren.
Een bioloog kan er zijn hart ophalen. Zelf weet ik weinig af van wilde planten. Ik heb geprobeerd een aantal soorten via internet te benoemen, maar laat dit liever aan kenners over. Een kleine greep uit wat er in elk geval groeit: kamille, chicorei, moeraskruiskruid, kruisdistel en kaardenbol, vergeet-mij-nietjes, wollige munt, boerenwormkruid, fluitekruid, weidekervel, akkerhoornbloem, heksenmelk, absintalsem, wilde marjolein, ijzerhard en zuring, plus watergentiaan in een strang.
Wie alles wil weten over de planten, vogels, insecten en vissen in de uiterwaard, kan deze gebiedsrapportage downloaden. Het rapport bevat ook een beschrijving van de recente ontstaansgeschiedenis.
Na een paar duizend wandelkilometers in Nederland ben ik aardig verwend geraakt. De landelijkste routes, geheimzinnige bossen met heuvels en dalen, statige beukenlanen, meanderende uiterwaarden, en het meest weidse zeegezicht: ik heb het allemaal gezien. Daarom verrast een gebied mij nog zelden. Maar gisteren was het raak, op de trage tocht bij Ewijk in de ruige uiterwaard langs de Waal.
De Waal, dat is toch die druk bevaren rivier; een soort vrachtsnelweg van en naar Rotterdam? Eh ja, de containerschepen varen af en aan. Maar ik kan intens genieten van het kalme getuf van mammoetschepen op het water. Het geluid is rustgevend en hoort er voor mij bij.
Bij Ewijk is een stukje land ‘teruggegeven aan de natuur’. Hier geen strak gemaaid gras, waar andere gewassen geen kans maken. Een brede strook langs het water is tot heuse wildernis omgetoverd. Er loopt trouwens ook echt groot wild rond. Wat een plantensoortenrijkdom tref je daar aan. Er groeien zo veel geurende kruiden, dat je je bij een warme windvlaag op een weide aan de Middellandse Zee waant.
Ik heb weinig scherpe foto’s kunnen maken, want het waaide en de groep liep door. Misschien een volgende keer. Deze wandeltocht is namelijk een aanrader, maar dan in het juiste tempo: traag.
Lichtblauw met goudgeel. Zo verkleurt een afgeknipte bloem van mijn hortensia.
Misschien zit er een nieuwe serie in, als vervolg op goudgeel met wit. Het zijn mooie combinaties, vind ik.
Hoe krijg je als fotograaf waardering voor je werk? Dat vraag ik mij al langer af sinds ik een aantal fotobloggers (ploggers) volg. Zij publiceren foto’s van uiteenlopende onderwerpen en thema’s. Daar zitten amateurfotografen bij en echte professionals. Wat precies het verschil maakt, kan ik moeilijk duiden. Het gaat verder dan je toestel recht houden, goede belichting en weloverwogen uitsneden maken.
Er bevinden zich mensen tussen die van elke macrofoto een waar kunstwerk maken. Ja, die zelfs een heuse fantasiewereld creëren met hun camera. Anderen vangen gebouwen en straten consequent in zwart-wit. Dan zijn er nog de vele natuurfotografen. Zij krijgen vogels en andere dieren vele malen beter te pakken dan ik. Sommigen maken zo veel poster-waardige foto’s dat ik afhaak. Dan is de overdosis aan schoonheid te groot, te intimiderend. Ze zijn gewoon te goed.
De waardering voor deze fotografen is structureel heel verschillend. Tenminste, gelet op het aantal likejes en reacties dat zij vergaren met hun foto’s. Vandaag verschenen er twee plogjes in mijn reader. Het ene met een wolkenlucht van een niet nader te noemen plogger. Er staan nu 56 likejes en 24 reacties onder. Het andere is deze van Beeldenplukker met in water weerspiegelde graffiti. Dat plogje krijgt slechts vier likejes van volgers.
Deze week nam ik zelf foto’s van een wolkenlucht, maar het resultaat was te weinig bijzonder. Toch deden ze in niets onder voor de foto van die andere blogger. (Deze zijn vergelijkbaar.) Eerder legde ik ook Arnhemse graffiti vast (zie hierboven). Mijn foto’s pakten minder fraai uit dan die foto van Beeldenplukker. En zijn foto raakt mij sterker dan de wolkenfoto. Waarom plaatsen dan toch zo veel meer mensen daar likejes onder?
