Als mij ooit gevraagd zal worden om een doek te maken voor Anduríl, het zwaard van Aragorn uit The Lord of the Rings, dan zal ik het maken van ijskristal en paardenhaar, en dat zal er ongeveer zo uitzien.
Deze foto komt overigens van een legendarisch slagveld, maar dat is weer een ander verhaal.
(Klik desgewenst op de foto voor een vergroting.)
Het heeft wel wat, hoor, zo’n blogopruiming. Je komt nog eens wat tegen waarvan je denkt: Goh, dat is handig. Die tekst kan ik mooi aanvullen en dan op mijn andere website plaatsen. En wanneer je voor een nieuw logje een passende foto zoekt, duik je gewoon in het archief met gewiste foto’s. (Deze tip is minder raadzaam voor wie veel langdurige volgers heeft.) Maar bovenal geldt: less is more! Vooral wat kwaliteit betreft, want alleen de betere logjes en foto’s blijven. Dat maakt ze gelijk sneller vindbaar.
Nu de halve inhoud van Raam Open is verdwenen, heb ik de Pronkkamer opnieuw ingericht. Wellicht wil je daar eens een kijkje nemen?
Verder heb ik Over mij een update gegeven, al is de aanvulling bescheiden.
Tot besluit nog dit. Een tijd lang heeft een vroegere volgster overvloedig op vrijwel ieder bericht gereageerd. Zo vaak, dat het leek alsof mijn blog compleet werd overgenomen. Afgaande op haar blog, heeft zij inmiddels meer innerlijke rust gevonden. Ik heb haar schrijfsels gewist, want Raam Open is mijn speeltuin. De Reactieregels zijn onveranderd en zullen in de komende jaren ook zo blijven. 😉
Bovenstaande foto is een toevalstreffer met een bijeffect. Oranjerode strepen verschenen gisteravond in de lucht terwijl de zon achter de horizon verdween. Ik zat in de trein van Zevenaar naar Arnhem. Spoedig zouden we de Westervoortse spoorbrug bereiken. Daar wilde ik een foto nemen van het oranjerode schijnsel, en als het even kon: boven de IJssel. Dus vlak voor de rivier en de brug.
Weldra naderde de trein de helling. Ik was er helemaal klaar voor. Maar op het moment suprême schoven de brugleuningen voor de oranje lijnen en de coupé-verlichting weerspiegelde nogal hinderlijk in de ramen. Dus moest ik razendsnel opstaan en manoeuvreren. Dit is het onverwachte resultaat: de leuningen van vier parallelle bruggen die perfect evenwijdig schuin oplopen aan de oranje strepen in de lucht. En je zou bijna geloven dat het water op de voorgrond de IJssel is.
(Klik desgewenst op de foto voor een vergroting.)
Als je oog hebt voor detail, dan valt er bij hortensia’s veel schoonheid te ontdekken in verval. Het is wonderlijk hoe de bloemen steeds in een andere schakering verkleuren. Dit jaar overheersen roze, lila en magenta. In een voorgaand jaar waren de bloemen vooral blauw. En deze keer bevatten ze allerlei verrassingen. Zoals een enkel blaadje filigrain of ragfijn goud.
Klik desgewenst op de foto voor een vergroting.
Er is een bospad op een landgoed dat ik ‘het sprookjespad’ noem. In deze tijd van het jaar is de kans groot dat je er fantasietaferelen ziet. Op dat pad ben ik altijd extra alert. Ik vertraag er mijn pas en speur de bosbermen af. Verdiept in mijn spel en gebogen over de berm, merk ik deze keer niets van de naderende man. Eenmaal vlakbij, vraagt hij waar ik naar op zoek ben. ‘Mooie plaatjes.’, vertel ik hem, zwaaiend met mijn mobiele telefoon. Mooie plaatjes van waarnemingen die onzichtbaar zijn, verzwijg ik er bij.
De vervorming in het blikveld van mijn linkeroog toont hoe onbetrouwbaar onze waarneming van de wereld kan zijn. Want hoe weet je, dat wat je ziet, de werkelijkheid is? Dankzij de nieuwe lens kan ik een vergelijking maken met het zicht van mijn rechteroog. Nu blijkt dat de aangeboren en verouderde lens het beeld verkleurt. Als dat oog evenmin beelden uit de werkelijkheid doorgeeft; wat is dan echt?
Het is aannemelijk dat iedereen uit eigen waarneming een vertekend beeld heeft …
Veel planten worden mooier bij verkleuring en sommige surreële beelden zijn best prettig om te zien. Ik denk dat we allemaal behoefte hebben aan een fantasiewereld, omdat we in ons dagelijkse leven continu met nieuws en feiten bezig moeten zijn.
Op het sprookjespad is al het denkbare mogelijk. Ik zie er de dingen die er niet zijn. En de dingen die er wel zijn, laten zich niet zomaar vangen.
Balanceeract van een flinterdun reepje sneeuw op een beukentak, twee weken geleden. Een beetje onscherp, maar ook bijzonder.
Sommige mensen fotograferen zichzelf terwijl ze figureren als een persoon in een beroemd schilderij. Bijvoorbeeld als de Mona Lisa of als het melkmeisje van Vermeer. Er zijn ook mensen die hedendaagse landschappen fotograferen die sprekend lijken op een landschapje in een zeventiende-eeuws schilderij. Zoals bekend, pruts ik maar wat aan met de camera van mijn oude Samsung. Daarom zal ik niet beweren dat ik iets dergelijks bewust heb gedaan. Maar zeg nu zelf: dit is toch precies een Oud-Hollands schilderij!?
Op deze foto zie je de ondergelopen uiterwaard bij Oosterbeek met links op de achtergrond het oude kerkje en rechts de spoorbrug over de Nederrijn.
(Klik desgewenst op de foto voor een vergroting.)
Raam Open 