Fotografie, natuur, human interest. En een eigen(wijze?) kijk op alles.
Wat denk je? Loop ik urenlang te ploeteren tijdens een fotosessie; neemt die ‘smartass’ phone van mij uit zichzelf de beste foto. Spontaan, terwijl ik even niet oplet. Nou ja zeg. Nu kan ik doen alsof het eigen werk is, met bijbehorend verhaal over een bijzondere techniek en zo. Maar ik vraag je: is dit kunst of is dit een mislukte foto?
(Klik desgewenst op de afbeelding voor een vergroting.)
Soms denk je dat je origineel bent en iets zelf bedenkt. Om vervolgens te ontdekken dat je daarmee niet de enige bent. Zo’n ervaring had ik na het logje De man van de rioolservice. Dit gaat onder meer over communicatie met een familiebedrijf. Aan de telefoon komt de zus, moeder, tante, echtgenote of vriendin van de rioolmeneer. Als uitsmijter herhaal ik dit riedeltje in de slotzin nog een keer. Prompt lees ik kort daarna een column van Eva Hoeke waarin zij exact datzelfde trucje uithaalt. Hoe kan dit?
We zijn vast beïnvloed door auteurs die iets vergelijkbaars hebben gedaan. Zo kunnen we ons ongemerkt ideeën van anderen toe-eigenen. Onlangs kwam een vriendin met een slim idee. Ik vond dit wel grappig, want zij laat zich zelden beïnvloeden. Terwijl ik ‘haar’ idee al twee weken geleden in een e-mail had voorgesteld. Aan haar.
Als vaste volger denk je hierboven wellicht iets nieuws te zien. Dit zijn volgroeide zwavelkoppen op een beukenstronk. Toch zijn precies deze paddenstoelen al eerder voorbij gekomen, in een andere vorm. Kijk maar eens naar de tweede foto in het Plog – Over zwammen gesproken.
Onlangs keek ik op Canvas naar een programma over de toekomst. Het was best eng. Je vraagt je serieus af wat je als blogger nog kan zeggen. Of ben je al te ver gegaan? Dan heeft terugnemen geen zin.
Later zal je ontdekken wie er onder één hoedje spelen, en wie de splijtzwammen zijn.
Er blijft van alles hangen en we begeven ons op glibberig terrein.
Op een blog en in het weerbericht van de NOS komen ze voorbij: foto’s van mammatus wolken na een onweersbui. Later neem ik foto’s van een bevallig gedrapeerd trosje druiven uit eigen tuin. Met toevallig korrelig effect. De link is snel gelegd.
Soms vraag je je af hoe bepaalde organismen aan hun namen komen. Neem nu de volgende drie zwammen. Ik zag ze tijdens de vorige boswandeling.
Deze schoonheid wordt een reuzenzwam genoemd. Nu vraag ik je: daar rechts, dat is toch precies een elfje? Een engel kan ook. Nee? Oké. Laten we er dan een landschap van maken. Dat donkere op de achtergrond is een begroeide bergwand. En dat vreemde bouwwerk vooraan is een futuristische ruimtevaartstad.
Dit vlezige exemplaar noemen ze een biefstukzwam. Goed, dat begint er meer op te lijken. Of zie jij hier iets anders in?
Tot besluit de zogenoemde porseleinzwam. Inderdaad glanzen deze witte bolletjes en ze zijn enigszins transparant. Zo te zien zijn ze echter ook slijmerig. Reken maar dat kinderen hier een andere naam voor zouden verzinnen.
(Klink desgewenst op een foto voor een vergroting.)
Onze bossen bieden genoeg diversiteit. Dat zie je goed wanneer je naar de details kijkt. Zoals de vorm van een blad of de structuur van een bast. Daarnaast zijn er paddenstoelen en zwammen in allerlei verschijningen. Elke boom heeft zijn eigen groeiwijze en strategie voor verspreiding. Nu ik vaker in bossen wandel, vallen hun kenmerken mij steeds meer op.
Vorige week liep ik op de beboste Hemelse Berg. Daar ligt bovenstaande gevelde eik. Zijn wortelgestel vormt een natuurlijk kunstwerk.
Vlakbij ligt park Hartenstein, waar enkele sequoia’s groeien. Je weet wel, die Amerikaanse reuzenbomen. Hun bast vertoont dit stromenpatroon.
En deze uitstulping? Hm, die roze kleur alleen al. Ik vind het maar een twijfelachtig geval.
(Klik desgewenst op een foto voor een vergroting.)
Het lijkt zo gewoon. Je pakt je smartphone en loopt ermee naar de tuin. Je maakt een paar foto’s van mooie blaadjes en zet die op je blog. Even wat woorden toevoegen en hup, publiceren maar. Vergeleken hiermee is een blad volschrijven met een weldoordachte tekst soms een heel gezwoeg.
Zowel in woord als beeld proberen we iets vast te leggen wat vluchtig is. Een zeldzame vogel, een moment in tijd, een ervaring, een dierbare zoals hij of zij nu is. We willen het vangen, vasthouden en meedragen of veilig bewaren. We willen het bezitten.
Een lens legt soms taferelen vast die er ogenschijnlijk niet zijn. Zoals de speling van het licht, wat een menselijk oog slechts beperkt ziet. Ook het niet tastbare verandert door fotografie in een bestaande entiteit, digitaal of op papier. Waarna het ‘is’.
