.
(Klik desgewenst op een foto voor een vergroting.)
Tag: Fantasie
Elfenpruikjes in het mais
Als mais hoog staat, blijft onzichtbaar wat er in een veld schuil gaat. Maisvelden hebben iets griezeligs. Maar kijk eens goed. Hier wonen elfjes. Dat blijkt uit deze foto’s. Ze hangen hun pas gewassen roze pruikjes aan de kolven. Ik wist trouwens niet dat elfen pruiken dragen.
Daar waar het water uiteengaat
Er zijn plaatsen waar ik graag over mag fantaseren, vooral omdat ik ze nog nooit heb gezien. Ze vormen de witte plekken op een kaart. Terra incognita. Het grote onbekende. Een wereld om te ontdekken. Een deel van de magie is om te bedenken hoe het er zal zijn. Soms is het goed om het daar bij te laten. Maar als je geluk hebt, overtreft een bezoek je verwachtingen. Zoals gisteren, tijdens een bootexcursie van Heveadorp naar Fort Pannerden.
Safarischip de Blauwe Bever vaart in de zomermaanden naar diverse locaties langs de Nederrijn. Onder andere naar het fort, waar je ook een wandeling kan maken in de uiterwaard.
Gisteren zag ik Arnhem voor het eerst vanaf de rivier. Sowieso is het leuk om bekende plaatsen eens vanuit een ander perspectief te zien. En er prijkten nog twee locaties op mijn verlanglijstje. Namelijk het punt waar de IJssel en de Nederrijn vanaf het Pannerdens Kanaal ontstaan (foto boven). Én het punt waar het water van de Rijn zich splitst in de Waal en het Pannerdens Kanaal (foto onder).
De sfeer was mysterieus. Donkere wolken waaiden ons dreigend tegemoet boven het vlakke water-doorkliefde land. Ze loosden hun vracht precies boven het fort. Hierdoor versluierde een regengordijn het zicht en bleef de einder in nevelen gehuld. Zo hoort het. Om meer te zien, moet ik nu wel terug.
Een wolk van een drakenkop
Wolken fascineren mij. Ze verschijnen in allerlei soorten en kunnen de wonderlijkste vormen aannemen. Neem nu de wolk op bovenstaande foto. Dit is toch precies een drakenkop? Vaak zien wolken er lief en zacht uit. Denk aan schapenwolkjes. Maar soms veranderen ze in dreigende monsters, zoals bij naderend onweer. Ik mag graag kijken naar bijzondere wolken.
In Engeland bestaat een heuse Cloud Appreciation Society. Dit gezelschap houdt zelfs een ‘Cloud of the Month’-verkiezing. Laat dat maar aan de Britten over. Misschien ga ik wel meedoen. Het is weer eens wat anders dan de weerfoto voor het NOS journaal.
Meer wolkenluchten zien?
- Hollandse wolken boven de uiterwaard.
- Plog met stralende wolken.
- Stranden in Gelderland.
- Ochtendrood als drama queen.
(Klik desgewenst op de foto voor een vergroting.)
Niets te verbergen
Het cliché luidt dat de werkelijkheid vaak vreemder is dan je zelf kan bedenken. Dat is waar. Een ander cliché is dat als iets geheim moet blijven, je moet zwijgen. Ik beleefde onlangs een bizarre samenkomst van mensen. Dat leverde een soort ‘I know what you did last summer’– situatie op. Een nogal nadrukkelijk ‘Oeps’– moment. Dit toch zonder dat ze van elkaar wisten wat ze van elkaar weten. (Of wel? Hm.)
Afijn, de eerste persoon weet van de tweede persoon niet wat de tweede persoon kan weten over de derde persoon. Terwijl persoon drie inmiddels wel weet wat persoon één en persoon twee onafhankelijk van elkaar weten. Die derde persoon weet ook dat die andere twee elkaar oppervlakkig kennen. Zij kennen elkaar pas vrij kort (voor zover bekend). De eerste persoon is een collega van iemand met wie de derde persoon te maken heeft gehad. Die link was voor persoon drie nogal een verrassing, toen dat bekend werd.
De derde persoon heeft maanden geleden iets verteld waarbij persoon twee aanwezig was. Dat verhaal is interessant voor die collega. Maar of de tweede persoon toen naar details heeft geluisterd, is de vraag. Die persoon is doorgaans uitsluitend geïnteresseerd in zichzelf. Nu echter, weet persoon drie dat persoon één en twee een liefdesrelatie hebben. Dat werd ineens gemeld.
Het wachten is op het moment dat het verhaal van persoon drie tussen die twee aan de orde komt. Of misschien is dat al gebeurd, want er was nog iemand bij. En die vierde persoon roept van alles, zelfs als dat ongewenst is. Maar de realiteit ís bizar. En bepaalde onwaarschijnlijke combinaties verzin je niet zelf.
Gisteren werden op Raam Open 220 keer berichten weergegeven. De meeste berichten één keer. Dit duidt er op dat iemand heel veel berichten heeft doorgespit. Ik heb even gecheckt of ik iets moet verbergen. Maar nee hoor. Ik ben hier zorgvuldig en discreet geweest. Met voorbedachten rade, dat wel. Verder mogen ze ook alles weten. Dus ik zou zeggen: veel leesplezier.
Nieuwe serre in de voortuin
‘Kom’, dacht ik, ‘laten we eens makkelijk doen.’ Normaal gesproken duurt een verbouwing of woningrenovatie maanden. Maar dat hoeft niet. Heb je geld in overvloed, dan huur je daar een speciaal bedrijf voor in. Dat tovert je huis en tuin volledig om. Binnen een handomdraai. Ik zie het in de buurt weleens gebeuren.
Dorpsgenoten laten landelijke stulpjes optrekken met een uitstraling alsof die er al honderd jaar staan. Denk aan de in bepaalde kringen populaire notariswoning. Zo’n pand wordt kant-en-klaar opgeleverd. Desgewenst compleet met prachtig bewerkte houten daklijst, glas-in-loodramen en Oudhollandse luiken. En met bijbehorende oprijlaan waarlangs binnen een dag volgroeide bomen staan. Echt waar, alles is mogelijk. Zulke bedrijven kunnen de algehele inrichting van tuinen en woningen verzorgen.
Een rustiek ingerichte serre in de voortuin, dat leek mij wel wat. Vandaag kwam het totaalconcept voorrijden. Kijk, zo is het geworden.
Grenzen aan een mensenleven
Hoe oud zou je willen worden? Gisteren was Last Days op tv; de nieuwe reportageserie van Lieve Blancquaert. Zij onderzoekt hoe mensen wereldwijd omgaan met de eindigheid van het leven. In de eerste aflevering zien we topfitte tachtigplussers in een Disney-achtige Amerikaanse enclave. Zij lijken gezonder dan menige veertiger met een jachtig 9-tot-5-bestaan. Ik vraag mij af of ik als vijftiger even gezond oud zal worden. En hoe ziet de wereld er dan uit?
Het is bekend hoe we zo lang mogelijk kunnen leven. Dagelijks minimaal een uur bewegen en je spieren blijven trainen. Verder veel vers voedsel eten: vis, groenten, fruit en volkorenproducten. En vooral ook aan het sociale leven deelnemen. Volgens hersenwetenschapper Erik Scherder vergroot je juist de kans op ouderdomskwalen wanneer je elke dag een dutje doet. Hij is vast een calvinist. Toch is de boodschap duidelijk: we kunnen het beste actief blijven.
Statistisch gezien worden we echt steeds ouder, wereldwijd. Volgens de Wereldbank is de gemiddelde levensverwachting al gestegen van 52,6 jaar in 1960 naar 72 jaar in 2016. Die dansende Amerikanen in hun suikerspin-roze enclave doen mij echter denken aan welgestelde feestvierders op de Titanic.
Want eens komt toch het keerpunt door vervuiling en klimaatverandering. Zo is het opmerkelijk dat Nederlanders relatief weinig roken, maar wel in de Europese top 3 zitten qua longkankerdoden. (Bronnen: RIVM en Trimbos.) Vermoedelijk is er een verband met de aanzienlijke luchtverontreiniging boven ons land. Tegelijk neemt wereldwijd de kans toe op oorlogen om grondstoffen en leefbare gebieden. Syrië is daar een voorbeeld van. In Afrika is al veel langer het nodige aan de hand.
We worden dus voorlopig gemiddeld nog ouder, maar in wat voor wereld? Hoe oud we willen worden, hangt af van onze gezondheid, de beschikbare middelen én leefomstandigheden. Over de Inuït wordt verteld dat ouderen zich in tijden van grote voedselschaarste vroeger van het leven beroofden om de jongere generaties te sparen. Wie weet welke maatregelen onze generatie over een jaar of dertig treft. Of gaan anderen die maatregelen dan voor ons bepalen?
