Bevreemdend. Dat is de sfeer die ik het liefste oproep met een foto. Zoals wanneer je naar een beeld kijkt en niet direct herkent wat je ziet. In eerste instantie wordt je erdoor op het verkeerde been gezet. Zo’n foto veroorzaakt heel even kortsluiting in je hersenen – het moment waarin nog alles mogelijk is – totdat je doorhebt waar je naar kijkt.
Ik vermoed dat het bevreemdende van oorlogssituaties voor sommigen de aantrekkingskracht ervan is.
‘Hier waart het onbenoembare rond, dat primordiale van de Oude Wereld.’ En ‘Alomtegenwoordig zijn ze, de grote spirituele en existentiële vragen.’ Zinnen van Oliver Kerkdijk in de VPRO-gids over Vargtimmen van Ingmar Bergman.
Met deze regels opende ik op 16 februari 2014 het logje Spiritualiteit – Vargtimmen.
Na lezing van tientallen verhalen uit de Tweede Wereldoorlog, blijven drie mannen mij het meeste bij. Het is niet moeilijk om te zeggen waarom. Namelijk, omdat ik iets van mezelf herken in de één en omdat de tweede zo fascinerend vertelt. Tot besluit heb ik te doen met de jongste van het stel. Van alle drie wil ik achterhalen wie zij waren als mens. Ze leven niet meer, maar hopelijk vind ik nog informatie over hun verdere levensloop.
De eerste man ‘raakt’ mij onder meer vanwege een specifiek fragment. Het staat in zijn dagboek en ik denk dat het een voorspellende waarde heeft. Een indicatie voor wat tientallen jaren later is uitgevoerd als zijn laatste wens. Het fragment gaat over hoe mooi hij de omgeving hier vindt. Zelf kwam hij uit Rotterdam. Hij schreef dit in januari 1945 op een terrein dat slechts een paar kilometer van mijn huis ligt.
Sinds kort weet ik waar hij is begraven. Dichtbij. Heel dichtbij. Ik wandel daar al jaren regelmatig voorbij.
Vorige week plaatste ik hier al een staaltje winterkunst van ijs op mijn raam. Dat was nog maar een klein deel van wat er op het zolderraam was te zien. Hierboven staat een ander deel. Deze enigszins bevreemdende foto toont de staarten van ringstaartmaki’s. Ik heb ze in Madagaskar in het wild gezien.
Deze ijsstaarten zijn getekend door de wind. Ofwel: met een natuurlijke airbrush pen. Volgens Wikipedia is de airbrush verfspuit uitgevonden in 1879. Volgens mij is die airbrush-pagina geschreven door een blanke meneer. Alsof de Australische Aboriginals deze techniek niet al 35.000 jaar langer hebben gehanteerd.
De weerman van het NOS Journaal toonde vandaag een foto van ijsbloemen op een raam. Vanmorgen maakte ik van het zolderraam een vergelijkbare serie. De eeuwige roem is weer aan mijn neus voorbij gegaan, maar mijn tijd komt nog wel. Hierboven staat alvast een uitsnede. Ice on fire. Dat lijkt mij wel een toepasselijke naam.
(Klik desgewenst op de foto voor een vergroting.)
Gevoelig als ik ben voor jaarwisselingen en voor goede afrondingen, wil ik elk nieuw jaar beginnen met een schone lei. Dat is onbegonnen werk. Toch blijf ik het proberen, want ik geloof oprecht dat dit belangrijk is. Onopgeloste problemen zijn cadeautjes voor het nieuwe jaar, meent een andere blogster. Zij is nogal van de mindfulness.
Op weg naar 2021 kon ik bitter weinig waardering opbrengen voor haar ‘wijsheid’. Naast het gedoe van enkele al langer lopende kwesties, was in december ook een serieus oogprobleem begonnen. Op de eerste gewone werkdag in januari moest ik meteen naar de oogarts toe. Zelden ben ik zo beroerd en ongerust een nieuw jaar ingegaan als 2021. 2021, dat zou wat gaan worden. En jawel: op mijn intuïtie kan ik blindvaren.
Dus ben ik afgelopen december weer keihard bezig geweest met opruimen. Met afhandelen. Met in gang zetten. Met keuzes maken, onverbiddelijk als het moest. Met afronden, en deze keer goed. Zonder enige scrupules en rücksichtslos, als de situatie daarom vroeg. Alles, maar dan ook alles om geen herhaling van 2021 te krijgen. En dat is gelukt. Ik kan het nu al voelen. Never underestimate datgene wat je gevoel zegt dat je doen moet.
Na de recente opschoonacties keer ik terug naar de basis. Voor 2022 wens ik de hele wereld de wijsheid toe van Max Ehrmann. (Klik desgewenst op de foto voor een vergroting.)
Het is weer zover, een belangrijk keuzemoment. En dat zo kort voor de magisch beladen jaarwisseling. Want wat is het geval? Bij het maken van de boosterprikafspraak legt de website mij drie keuzes voor.
Toevallig prijkt Elst wel op mijn lijstje voor toekomstige wandeldroppings. Elst is onontgonnen terrein. De trein naar Nijmegen rijdt door het stadje, maar zelf ben ik nooit in Elst geweest. Er steekt een mooie kerktoren boven de huizen uit. En ze hebben er Heinz. Dat is alles wat ik weet. Dus wordt het de hoogste tijd voor sightseeing Elst.
Nu staat er een boosterafspraak voor eind januari. Alleen weet ik in dergelijke situaties nooit of ik er goed aan heb gedaan. Want, stel dat ik toch voor een van de andere opties was gegaan. Misschien was ik dan wel … [Vul maar in, laat je fantasie de vrije loop, je weet maar nooit, enzovoort, et cetera.] Dit komt door de imminente jaarwisseling. Daar ben ik gevoelig voor.
Ik heb een tipje van de sluier opgelicht en via Google street view gekeken waar de priklocatie zit. Het is op een industrieterrein, dus erg romantisch wordt het niet. Desgewenst kan ik even langsgaan bij Tuna Slachterij en Vleeswaren, bij Lozeman Tuinmachines of bij Gijsberts Garage. Er zit ook een Reconditionering en schadeherstel BV in de nabije omgeving. Dat lijkt mij wel wat. En misschien stap ik even binnen bij de Fietsvakantiewinkel. Niet dat ik fiets of vakantieplannen heb, maar die naam heeft een gezellige uitstraling.
Als mij ooit gevraagd zal worden om een doek te maken voor Anduríl, het zwaard van Aragorn uit The Lord of the Rings, dan zal ik het maken van ijskristal en paardenhaar, en dat zal er ongeveer zo uitzien.
Deze foto komt overigens van een legendarisch slagveld, maar dat is weer een ander verhaal.
(Klik desgewenst op de foto voor een vergroting.)
Raam Open 