Ruim twee maanden geleden koos ik voor vertrouwen. Wat kon ik anders? Ik had al getekend. Maar die angst, dat voorgevoel, is zo terecht gebleken. Want hoe gaat zoiets?

Hij denkt: Die opdracht is binnen, ze heeft getekend. En die planning? Nou dat zien we nog wel. Ze wacht maar, en als ze moeilijk gaat doen, dan moet ze maar effe dimmen. Ik heb duidelijk genoeg gezegd dat ik geen datum kan noemen. In ons werk zijn we nu eenmaal weersafhankelijk. En verder heb ik nog kans op andere klussen. Alleen hoeft zij dat niet te weten. Ze wacht maar, ook als het later wordt dan eind mei. Dit ga ik wel fiksen. Particuliere klanten moeten gewoon niet aandringen.

Zij denkt: Ik heb getekend, maar het zit mij niet lekker dat er geen uiterste datum van uitvoering is vermeld. Dit is geen SMART-afspraak. Je weet toch dat er nu een kans op problemen ontstaat. Ik hou gewoon niet van losse eindjes. Als planner zorg je altijd dat alles geregeld is met afspraken die voor iedereen helder zijn. En deze man, dat is nogal een baas zeg. Er kan geen lachje af, en redelijke argumenten werken evenmin.

[Weken gaan voorbij.]

Hij denkt: Druk, druk, druk. Oh, en die vrouw? Nou die wacht maar.

Zij denkt: Ik hoor niets. Ik zal maar eens gaan bellen.

[Zij belt.]

Hij denkt: Daar heb je dat gezeik al. Wil ze weer globaal weten wanneer je de klus uitvoert. Ik heb toch gezegd dat dat weersafhankelijk is.

Zij denkt: Zie je wel, dit gaat mis. Ik voel het aan alles. Die houding van hem deugt gewoon niet. Meteen van zich af blazen, meteen zich groot maken en alle ruimte innemen. Jij moet naar hem luisteren. Jij moet voor hem begrip opbrengen. Naar jou luistert hij niet. En jouw situatie interesseert hem niet. Dit is echt weer zo’n man die een vrouw wel even op haar plaats zet.

[Maar zij denkt terug aan die van angst doordrenkte algemene voorwaarden, en ze praat op hem in. En ze toont begrip. Ze doet dat geruststellend, net zo lang tot hij kalmeert. Alles om hem maar het gevoel te geven dat hij de touwtjes in handen heeft. Want anders gaat dit mis. En hij geeft een globale planning.]

[Nog meer weken gaan voorbij en de datum van de voorlopige planning nadert. Hij heeft het druk en hij weet dat zij nog wacht. Maar hij mailt haar niet en hij belt evenmin.]

Zij denkt: Ik wist het wel, hier moet ik weer achteraan. Hij doet niks. Ik moet een berichtje schrijven, want bellen is waarschijnlijk al te confronterend. Gevoelig als hij is voor het woord ‘planning’. Als ik dat uitspreek, slaat hij meteen op tilt. En het woord ‘afspraak’ gebruik ik liever helemaal niet.

[Dus is ze zeker een half uur bezig met het vinden van de juiste formulering in een e-mailtje van twee zinnen.]

Ze drukt op ‘send’ en denkt: Ik ben benieuwd.

Hij leest haar bericht en denkt: Heb je haar weer. Nu moet ik wel reageren. Nou, ze wacht maar, ik ben bezig met belangrijke zaken. Later pak je de planning er wel bij. Wat had je ook al weer tegen haar gezegd? Ach, maakt ook niet uit. Je zegt gewoon dat de jongens vrijdag komen. Wel onder uitdrukkelijk voorbehoud, want ze zijn nog bezig. Dat is die extra klus van die goede klant van je (de aannemer). Die gaat voor. Dat dit niks met de weersvoorspelling te maken had, geeft niet. Dat gaat haar geen moer aan.

Hij belt, en zij denkt: Zie je, het komt toch goed. Alleen kan je vanwege dat uitdrukkelijke voorbehoud en je eigen afspraak beter een andere datum voorstellen. Een maandag. Kijk eens aan. Het lukt nog ook!

[In de week voor de betreffende maandag geeft de weersvoorspelling voor die volgende week regen aan. Dat is echt waardeloos. Maar hoe verder de week vordert, hoe beter de weersvoorspelling wordt. Het is weekend. Ze heeft niets gehoord. Het gaat door.]

[Het is nog de donderdag in de week ervoor en hij krijgt een telefoontje van zijn goede vriend de aannemer. Of hij begin volgende week nog ff dat klusje wil afmaken. ‘Kan toch wel hé, ouwe makker?’ En hij zegt: ‘Ja joh, tuurlijk. Doen we.’]

Terwijl hij praat met de aannemer, denkt hij bij zichzelf: Ze wacht maar. En die materialen voor haar opdracht, die ga ik mooi niet bestellen. We zien wel wanneer er tijd is voor haar klus. Met de bouwvak in aantocht, voorlopig ff niet dus. Anders ligt dat materiaal hier maar en ik moet het vooruit betalen. Wel balen dat de weersvoorspelling beter wordt, want ik heb haar steeds gezegd dat de uitvoering van haar klus weersafhankelijk is. En nu blijft het droog. K.t! Maar dat regel ik wel met haar.

[Het is zondagochtend. Vandaag is hij de hele dag op stap.]

Alleen denkt hij: Ze weet nog van niets, ik moet haar nu wel mailen. Gewoon eerlijk zeggen dat je geen materiaal hebt besteld. Moet ze maar begrijpen. De weersvoorspelling leek toch de hele week slecht? Wat kan ze daar tegen inbrengen? En dat gezeur van haar over afspraken hoef ik niet. Ze weet toch dat dit werk weersafhankelijk is? Dat heb ik steeds gezegd. Nou dan. En ze moet vooral niet gaan aandringen en zaniken over ‘planning’. Ze went er maar aan dat ik bepaal wanneer het werk wordt gedaan. Ergens volgende week of de week daarna, of zo. Misschien. Als het weer het toelaat. Alles onder uitdrukkelijk voorbehoud.

[Het is zondagochtend rond half elf. Ze opent haar e-mailprogramma en leest zijn bericht.]

Nee zeg, denkt ze. Het kan niet anders of hij wist dit vrijdag al, of donderdag zelfs. Nu valt er niks meer te regelen voor maandag, want hij heeft zijn mannen al lang ergens anders ingepland. En dan doodleuk geen materiaal bestellen, terwijl de offerte is getekend. Neemt hij mijn opdracht niet serieus, soms?

[Ze mailt, laat enige ergernis blijken, en doet nog een alternatief voorstel.]

Constructief blijven, denkt ze, als hij nu alsjeblieft volgende week die klus kan doen. Dan zijn we er van af. God mag weten wat me nog te wachten staat als blijkt dat er meerwerk nodig is en hij gaat dicteren wat ik moet accepteren. Normaal overleg is onmogelijk met deze man en ik hou het bijna niet meer vol om nog langer redelijk te blijven.

[Zondagavond. Hij leest haar bericht en belt haar.]

[Naschrift:]

Ze had nooit mogen laten blijken dat ze niet blij was. Ze had al helemaal niet mogen zien dat hij zich vergist had. Dat kan niet, bij dit soort mannen. Want dit soort mannen zijn de baas en vrouwen moeten maar luisteren. Het ligt nooit aan hen. Het ligt aan vrouwen, die niet moeten aandringen over een planning. Hij had toch gezegd dat het werk weersafhankelijk was? Zij moet maar begrip opbrengen, voor hem.

Het werd een onaangenaam gesprek.

Dus toen hij zei dat hij dacht dat het aan botsende karakters lag (wat een inzicht!), en hij zei dat zij de opdracht desgewenst kon intrekken, en zij daarna een seconde stil was en zei dat haar dit een goed idee leek, en hij vervolgens een seconde stil was, omdat hij dit niet verwacht had, en hij daarna weer op een nogal aanvallende manier met verwijten kwam … toen zei zij, zonder dat ze nog langer hoorde wat hij zei: ‘U heeft gelijk, u heeft gelijk, u heeft gelijk.’

Want dat willen zulke mannen horen. Toch? Anders krijgen ze weer last van hun emoties.