Vandaag stuitte ik op zwarte slierten onder de schors van een gevelde boom.
Hij ligt naast een kerkhof en lijkt afkomstig uit een griezelfilm. De duistere, dradige materie oogt morbide en vormt een soort vlies.
Zien we op deze foto’s wellicht dood cambium? Of is dit een gothic boom? Wie het weet, mag het zeggen.
PS: Het antwoord is binnen: deze draden zijn zwarte schimmels waaraan de boom waarschijnlijk overleden is.
Zijn grassprieten zo hard, of zijn dennenvoetzwammen zo zacht? Hier groeit het gras recht door de sponsachtige zwammen heen.
De natuur is nog zo droog dat er makkelijk brand kan ontstaan in het bos. Dus toen ik dit zag, dacht ik: ‘Is dit een beginnend bosbrandje, of …?
… is dit mijn favoriete oranje koraalzwam?’ En jawel hoor, ze zijn er weer! (Andere foto’s staan ook hier en hier.) De sliertjes van dit delicate zwammetje zijn circa één millimeter breed en ongeveer drie centimeter hoog. Je moet er echt alert op zijn, anders passeer je ze zomaar ongezien.
Op een landgoed hier in de buurt groeien diverse soorten naaldbomen. De meesten zijn nogal donker en uniform, maar dit exemplaar valt op. Bij deze boom laat het zonlicht de frisgroene uitlopers fluoresceren. Van onderaf gezien is het contrast met de oude naalden het grootst. Daardoor zie je meteen hoe mooi de takken waaiers vormen.
(Klik desgewenst op de foto voor een vergroting.)
Een foto van een bosvijver met karpers in ondiep water op de voorgrond. Misschien is dit beeld weinig opmerkelijk. Maar mij fascineert de subtiele overgang van de vijverbodem naar de droge grond. Het is alsof de vissen over land zwemmen waar gewoonlijk mensen wandelen.
Zoals dat gebeurde in één van mijn vroegste jeugdherinneringen. Het was op een overstroomde camping aan de Our in Luxemburg; met Duitsland op een beboste heuvel aan de overkant.
In onze beeldvorming is de grens tussen heden en verleden soms evenzeer fluïde.
Na een oprisping van frustratie over financiële zaken gaat het weer een beetje. Gelukkig mag ik dit bospad tot mijn spreekwoordelijke achtertuin rekenen. Een wandeling in de buitenlucht heeft meestal wel een kalmerend effect. Veel mensen zoeken momenteel de natuur op en ook mij doet een groene omgeving goed.
Anderen moeten nu hun woede of energie kwijt op een bokszak. Een van mijn buurmannen heeft de kinderschommel in zijn tuin vervangen door zo’n langwerpig geval. Vermoedelijk is deze tijd voor hem spannend.
Tijdens een boswandeling in de herfst stap je over een geelbruin bladentapijt. Daar gaat een heel proces aan vooraf, waarin ze verkleuren van groen naar rood of oranje, geel en bruin. Roodbladige bomen doen het weer net even anders. Vooral het geel springt eruit wanneer de zon erop schijnt. Die kleur is aan de beurt in deze miniserie over alle voorkomende herfstkleuren.
Vorige week nam ik foto’s van zowel rode als groene beuken. Van die rode bomen heb ik eerder dit jaar deze foto’s genomen. Nu staan ze hierboven en zijn ze verkleurd naar geel/oranje.
Op de foto hieronder spat het geel van de bomen er echt af. Wel twijfel ik of dit plaatje goed is gelukt qua compositie.
Vergelijk het met deze oudere foto van beuken in gele herfsttooi. Naar mijn idee is en blijft dat toch de mooiste.
