Wil je de heide in bloei zien staan, dan is dit het juiste moment. De zachtglooiende heuvels van de Posbank liggen er prachtig diep paars bij. Wel zijn de sporen nog zichtbaar van het extreem droge jaar 2018. Toen stierven hele stukken heide af. Die dode heidestruikjes zorgen nu voor een extra kleurschakering: groen, paars en grijs.
(Klik desgewenst op de foto voor een vergroting.)
Toen ik hier kwam wonen, stonden er in de voortuin zeven jonge hortensia’s en hydrangea’s. Inmiddels zijn ze volgroeid en koester ik deze struiken. Ieder jaar krijgen ze een prachtige bloementooi in roze, lila en blauw. Alleen zegt de naam het al. Hydrangea’s, dat zijn enorme zuiplappen. Daarom staan deze struiken hier helemaal verkeerd in zandgrond en op het zuiden.
Nu staan ze weer amechtig te puffen in de bloedhitte. Ik heb schaduwdoek opgehangen en de afgelopen dagen tientallen liters water gebracht. Maar het mag niet baten. Hun bloemen zijn verschroeid en van kleur verschoten. Wat vorige week nog fris en fruitig was, zie boven, is nu flets en oudroze. Die stomme klimaatontkenners ook.
En waar blijven die buien nou!?
Al jaren wil ik de bloeiwijze fotograferen van de daucus carota, ofwel de wilde peen. Deze plant komt algemeen voor op graslandjes, bermen en dijken. Dus hoe moeilijk kan het zijn. Nou, toevallig zijn dat tamelijk open plekken. De wind heeft er vrij spel. Gisteren was het resultaat onscherp, maar inmiddels heb ik een nieuwe poging gewaagd.
Aan het eind van de bloeitijd krult de schermbloem naar binnen en neemt dan de vorm aan van een vogelnestje. Daarna rijpen de stekelige zaadjes. Op deze foto’s zijn ze nog jong en groen.
Mocht je nu denken: ‘Ik heb hier al iets vergelijkbaars gezien.’, dan kan dat kloppen. Want op Raam Open staan ook foto’s van een roodborstnestje.
Je staat er zelden bij stil, maar ook insecten hebben nachtrust nodig. In de buurtapp verscheen onlangs een foto van vier slapende bijen in een bloem. Sindsdien zie ik in mijn tuin ook regelmatig slapende hommels en bijen. Hommels hangen graag onderaan de bol van kogeldistels. En kijk hoe dit bijtje heerlijk ligt te soezen met zijn kopje tegen een meeldraad van een ballonplantbloem. (Klik desgewenst op de foto voor een vergroting.)
Sommige bijen kruipen tegen de avond in een bloem, kort voordat die zijn blaadjes sluit. Anderen zetten hun kaken in een stengel of meeldraad. Zo houden ze zich stevig vast terwijl hun spieren verstijven. Je kan ze dan zachtjes aanraken, waarna ze slaapdronken hun pootjes bewegen.
‘Je gaat het pas zien als je het doorhebt.’* Neem nu de blauwe Echinops of kogeldistel. Dit is zo’n plant waarvan de bloemen zich makkelijk laten fotograferen. Insecten zijn er dol op.
Je verwacht dat deze plant ‘kogeldistel’ wordt genoemd vanwege de bolvormige bloem. Kanonskogels, bijvoorbeeld, waren vroeger rond. Maar wanneer je er op inzoomt, zie je pas wat er met ‘kogels’ wordt bedoeld. Want tegenwoordig zijn kogels langwerpig en ze eindigen in een punt.
* Johan Cruijff.
Op een landgoed hier in de buurt is het elk jaar een verrassing wat er op de akkers zal groeien. Ondanks de recente droogte, is het graan nu rijp en bloeien de planten. Ik nam er foto’s van en ontdekte thuis een onderling verband. Rood – wit – blauw. Maar dat niet alleen.
Het rood is van de bloeiende rozen op een militaire ‘dodenakker’. Dat is de christelijke benaming voor een begraafplaats. Hier rust een dode ‘als een graankorrel in de aarde’ om op de dag des oordeels op te staan voor het eeuwig leven.
Zo komen we uit bij dit blonde koren. Een voedingstof waar de mensheid al eeuwen op leeft. Dit graan groeit als een dichte vacht op het veld, en is inmiddels onder het mes verdwenen.
Blauw, ten slotte, kleurt deze akker met phacelia, een bloeiende groenbemester. Eerst mogen de bijen ervan smullen. Daarna wordt de plant met bloem en al ondergeploegd om als voedingstof voor het volgende gewas te dienen. Graan misschien, wie zal het zeggen?
Als je niet weet hoe een plant heet, kan je er zelf een naam aan geven. Dit noem ik de Kabouter Puntmuts bloem.
