Net als de krant, mag een blogger correcties publiceren wanneer hij de plank misslaat. Afgelopen week verkondigde ik meermaals iets waarvan ik later dacht: ‘Hm, is dat wel zo?’ Persoonlijk beschouw ik die vraag als cruciaal bij alles wat we op internet zetten. Gelukkig heb ik ook kritische volgers en vrienden. Direct via Raam Open of indirect via een e-mail vragen zij door. Ik vind dat geweldig. Dankzij hun vragen volgt er reflectie, nader onder- zoek en analyse. Zonder vragen geen ontwikkeling, vandaar.

Op het blog over bijgeloof bijvoorbeeld, volgde een uitwisseling met Mathilde van Sprokkelen. Dat ging over waar de grens ligt tussen bijgeloof en intuïtie. En wat is instinct precies? Hierover hebben we nagedacht, zie reactie en antwoord.

In Zet ze aan het werk schrijf ik: ‘De overheid en het bedrijfsleven kunnen beter de aanwezige middelen (talenten) analyseren en daarvoor passende werkgelegenheid stimuleren. Elke beroepsgroep heeft specifieke kwaliteiten. Zet die in.’ Dit blog stuur ik via e-mail naar een vriendin met wie ik maatschappelijke vraagstukken bespreek. Zij slikt het niet als zoete koek en pareert: ‘Alleen blijft jouw aanbeveling naar mijn idee wat abstract: waar en hoe moet de middenklasse dan ingezet worden? Dat is nu juist het probleem waar misschien wel helemaal niets aan te doen is.’

Uhm ja, hier zit nu juist mijn persoonlijke frustratie. Was ik maar zo briljant dat ik een antwoord had. Dan had ik al lang zelf een succesvol bedrijf opgezet. Dan had ik seminars gegeven en was ik overal als adviseur opgetreden. Ik geloof wel dat áls er een oplossing is, die zal komen uit de aanstormende generatie duurzame ondernemers met frisse ideeën.

Het blog Collecte aan de deur is een verhaal apart. Na publicatie schoten de bezoekersaantallen gelijk omhoog. Die bezoekers gebruikten de naam van de stichting als trefwoord. Er volgde via het contactformulier weldra een reactie van een medewerker. Mijn blog leidde tot verwarring bij hun donateurs, schreef zij. De inhoud van haar bericht riep extra vragen op bij mij.

Ik heb dat blog oorspronkelijk geschreven om verbazing over mijn eigen handelen te delen. Mijn twijfel over de stichting is voorlopig niet meer dan dat: twijfel. Zonder bewijs van het tegendeel kan ik niemand beschuldigen. Maar of men te goeder trouw is, moet ook nog blijken.

Frappant is dat intuïtie hierbij weer een rol speelt. Kennelijk heeft deze kleine stichting via twee marketingbureaus collectanten ingehuurd. Dan was de situatie als volgt. Waar ik een vrijwillige en betrokken collectant van een lokale stichting verwachtte, verscheen er een commercieel gedreven vrouw van een bedrijf (uit de Randstad?) Dat zal kortsluiting hebben veroorzaakt.

O ja, bijna een aanvulling vergeten. Kijk eens naar de reactie van Ingrid bij Grote afwezige op klimaattop. Daar staan een paar interessante video’s bij. We kunnen het beeld van grote gezinnen in Afrika en Azië beter even bijstellen. Maar er zijn meer inzichten en verrassende feiten.