Bij onderstaande foto van de volle maan vandaag bedacht ik hoe het pointillisme kan zijn ontstaan. Men neme een getormenteerde kunstschilder. Vincent van Gogh bijvoorbeeld. Beeld je in dat je hem bent. Altijd geldgebrek. Vaak te weinig stookhout. Slechte wijn en dunne kledij. Daar zit je dan in dat Zuid-Franse kamertje, waar het ‘s winters ook erg koud kan zijn. In een ziekenhuis van Saint-Remy de Provence. Je voelt je beroerd en kan je gevoelens niet kwijt.

Schilderen, dat is altijd de beste remedie. Maar je kan je handen niet stilhouden. Ze blijven trillen. Dat heb je met die ellendige kou. Die gebouwen hier zijn er gewoon niet op gebouwd. Of komt het door de medicijnen? Toch pak je een kwast met je verkleumde knuist vast, doopt hem in de verf en stippelt er op los. Stip, stip, stip. Zo precies als lukken wil.

Verhip, het begint nog wat te worden ook. Je wordt enthousiast. Je krijgt er plezier in en het er warm van. De ene na de andere kleur zet je op het doek. En dan, als het laatste witte stukje helemaal is gevuld, neem je een stap terug. Daar staat zowaar een heel nieuw meesterwerk!

Zo ongeveer dus. Alleen is het schilderij waar ik aan dacht met streepjes gemaakt. Zie de sterrennacht. Wel heb ik in mijn handen een lichte tremor. Daarom zijn mijn ingezoemde beelden zelden scherp. Korrelig, zeg maar. Met een beetje fantasie is deze foto net een kunstwerk. Pointillisme par Karin. Voilá.