Het was leuk, maar nu is het klaar. Dit wordt de laatste paddenstoelenfoto van het jaar. Onlangs schoonde ik mijn foto’s op. Daarbij merkte ik hoe sterk natuurfoto’s seizoensgebonden zijn. Een zomerse foto oogt misplaatst bij een log over de herfst. En foto’s van de droogte afgelopen zomer kan ik niet meer zien. Die beelden zijn te verontrustend. Maar goed, paddenstoelen. Sinterklaas is al in het land, dus verklaar ik het seizoen voor gesloten. Het was mooi. Bedankt en tot volgend jaar.
Op de terugweg van mijn boswandeling kom ik de overburen tegen.
Hij met wandelstokken en zij gekleed voor een stevige tocht. Die gaan op paddenstoelenjacht, weet ik. En ja hoor, ze vragen welke route ik heb gevolgd. Vorige week toonde ik hem de mooiste aanwinsten op mijn smartphone. Nu bewonderen ze de nieuwste foto’s van vandaag. Zij willen die paddenstoelen ook in het echt zien. Dus of ik kan vertellen hoe ik precies ben gelopen.
Nou, eerst voorbij de begraafplaats, dan langs dat huis, dan een beetje met de bocht mee naar rechts en dan het pad volgen langs dat open stuk waar vorig jaar de bomen zijn gekapt en daarna … was het nu het tweede pad of het derde? Ik heb nogal rondgezworven vandaag. Afijn, ik wens ze veel succes met zoeken. Deze witte geweizwammetjes zijn 1 à 2 centimeter hoog. Als je even met je ogen knippert, ben je er al voorbij.
Op de warmste novemberdag ooit in Nederland, volg ik diverse kronkelpaden door het bos. Want daarlangs staan de populairste boomstronken onder de paddenstoelen. Ik geniet ervan om ze periodiek te inspecteren en volg al hun ontwikkelingen. Voor mij als voormalige polderbewoonster is dit een nieuwe wereld.
Ik ontdek nu van alles over het leven van paddenstoelen en zwammen. Zoals dat er in september andere soorten groeien dan in november. Er zijn soorten die van specifieke bomen houden en soorten die alleen op de grond groeien. Sommigen worden gegeten, maar de meesten worden gemeden. Tijdens elk groeistadium kunnen ze een fascinerende gedaantewisseling ondergaan. Net als vlinders. Dit valt pas goed op als je regelmatig terugkomt.
Onderweg verzamel ik de mooiste exemplaren. Vrees niet, ik raak ze niet aan. De sport is juist om ze eerst te spotten en daarna te fotograferen. Sommige paddenstoelen zie je namelijk amper staan. Die zijn piepklein of gaan helemaal op in hun omgeving. Weet je eenmaal hoe ze ruiken, dan hoef je slechts je neus achterna te gaan.
Bovenstaande paddenstoel met krullen aan zijn steel en zoom ken ik nog niet. Weet jij de naam?
Het kan lang duren voordat je weet wat je later wil worden wanneer je groot bent. Ik zou nu gaan voor het beroep van bostaferelen-arrangeur. Een arrangeur doet iets anders dan een landschapsarchitect of boswachter. Een arrangeur van bostaferelen schept namelijk een boslandschap zodanig dat overal de fotogeniekste plekjes ontstaan. Dat moet natuurgetrouw, alsof het toevallig zo is gegaan.
Het vergt decennia om dergelijke bostaferelen te ontwikkelen. In het groot met doorkijkjes, waterpartijen en pittoreske bomen. En in het klein met strategisch gevallen blaadjes en eikels in herfstkleuren op diepgroen sterrenmos rond een bruine paddenstoel.
Tot die tijd is het behelpen voor natuur- en landschapsfotografen. We moeten dwarse takjes weghalen, blaadjes opzij schuiven en de boel zelf arrangeren. Maar we hebben het er voor over. Vandaag hoefde ik op landgoed Lichtenbeek niets te doen. Regen had de boel opgefrist en de tafereeltjes waren al klaar.
Soms denk je dat je origineel bent en iets zelf bedenkt. Om vervolgens te ontdekken dat je daarmee niet de enige bent. Zo’n ervaring had ik na het logje De man van de rioolservice. Dit gaat onder meer over communicatie met een familiebedrijf. Aan de telefoon komt de zus, moeder, tante, echtgenote of vriendin van de rioolmeneer. Als uitsmijter herhaal ik dit riedeltje in de slotzin nog een keer. Prompt lees ik kort daarna een column van Eva Hoeke waarin zij exact datzelfde trucje uithaalt. Hoe kan dit?
We zijn vast beïnvloed door auteurs die iets vergelijkbaars hebben gedaan. Zo kunnen we ons ongemerkt ideeën van anderen toe-eigenen. Onlangs kwam een vriendin met een slim idee. Ik vond dit wel grappig, want zij laat zich zelden beïnvloeden. Terwijl ik ‘haar’ idee al twee weken geleden in een e-mail had voorgesteld. Aan haar.
Als vaste volger denk je hierboven wellicht iets nieuws te zien. Dit zijn volgroeide zwavelkoppen op een beukenstronk. Toch zijn precies deze paddenstoelen al eerder voorbij gekomen, in een andere vorm. Kijk maar eens naar de tweede foto in het Plog – Over zwammen gesproken.
Onlangs keek ik op Canvas naar een programma over de toekomst. Het was best eng. Je vraagt je serieus af wat je als blogger nog kan zeggen. Of ben je al te ver gegaan? Dan heeft terugnemen geen zin.
Later zal je ontdekken wie er onder één hoedje spelen, en wie de splijtzwammen zijn.
Er blijft van alles hangen en we begeven ons op glibberig terrein.
Sinds ik regelmatig op mijn gemak in bossen wandel, zie ik pas hoeveel verschillende paddenstoelen er groeien. Ons land kent veel soorten, al is het zoeken naar de juiste namen. Deze goudkleurige paddenstoel valt met zijn rode steel nauwelijks op tussen het blad. Dit in tegenstelling tot zijn soortgenoot. Want vermoedelijk is het een amaniet, dus familie van het rood-met-witte-stippen type.
