In de serie over herfstkleuren is oranje een makkie. Overal zie je oranje bladeren, paddenstoelen en zwammen. Verder kan je het piepkleine buiskussentje tegenkomen, zie foto hierboven. In werkelijkheid is dit een hele verzameling eencellige organismen. Deze organismen behoren tot de slijmzwammen, ofwel de amoebozoa.
Hoe de paddenstoel hieronder heet, weet ik niet, maar hij pronkt fraai met zijn lamellen. En hij is oranje.
Is paars een herfstkleur? Jazeker. Sommigen mensen zijn lyrisch over de kleur paars. Paars zou koninklijk zijn en vrouwelijk, magisch, mystiek en passioneel. Paars kom je nogal eens tegen bij spirituele personen. Als versmelting van twee primaire kleuren heeft paars iets ongrijpbaars.
Ik heb weinig met de kleur paars. Dat is vermoedelijk een erfenis uit de jaren zeventig. Die tijd van hardbruin, paars en knaloranje. Wat vònd ik die tinten lelijk. Maar smaak verandert en paars verdient een herkansing.
Donkerpaars zijdefluweel is namelijk prachtig. Het heeft inderdaad wel iets mysterieus. Samen met bloedrood en nachtblauw ontstaat er een bijzonder gewaagde combinatie. Niet dat ik dat draag. Toch, het is weer tijd voor een miniserie. Deze keer over herfstkleuren en paars hoort daar bij.
Men zegt dat je alle kleuren kan combineren zoals je ze in de natuur samen aantreft. Ziehier twee foto’s van een paarse zwam en een paarse paddenstoel. En oordeel zelf maar.
Herfst. Warmte in huis. Geborgenheid.
Terwijl het buiten druilt, blijf ik lekker thuis.
Gemoedsrust, want het is gelukt.
Ze staan er weer op voor dit seizoen.
De enige echte, met rood-witte hoed.
Park Sonsbeek, Arnhem, 5 oktober 2019.
Wanneer je zonder plan aan een vers jaar begint, dan ligt de wereld voor je open. ‘Ontdekken’ lees ik als voornemen of nieuwjaarswens voor 2019. Dat is een perfect motto, want ontdekken prikkelt de nieuwsgierigheid. En ontdekkingen willen doen, is de beste remedie tegen vastgeroest raken. Zowel qua ideeën als daden. Je buiten de gebaande paden wagen is leuk en ontspannend bovendien.
Op een vaste wandelroute sla ik bij uitzondering een kronkelige zijstraat in. Al gauw beland ik op volslagen onbekend terrein. Een moment lang weet ik zelfs niet welke kant ik op moet om thuis te komen. Overal staan statige panden, gebouwd rond 1900, royaal omzoomd door groen. Ben ik in een kuuroord uit vervlogen tijden terecht gekomen? Ik ervaar een sensatie die ik vooral van vakanties ken. Dat gevoel wanneer je zojuist bent aangekomen en voor het eerst een nieuwe plaats van bestemming verkent.
Op zo’n moment staan al je zintuigen op scherp. Wat er dan binnenkomt, maakt vaak blijvend indruk. Nog zonder voorkennis of oordeel zie je alles puur voor wat het is. Je registreert met een onbevangenheid die later slijt. Want het pure van zo’n eerste moment raakt door volgende ervaringen bedekt.
Zo werkt het ook in relaties. Als er iets mis gaat, moet je daarom soms helemaal terug naar die eerste indruk, en bekijken wat er vervolgens is gebeurd. Ont-dekken dus.
Op nieuwjaarsdag sla ik alweer een onbekende weg in. Een bospad dit keer. Er staan heel wat boomstronken langs en er liggen afgebroken takken. Prompt bespeur ik daarop twee nieuwe soorten zwammen. Althans, ‘nieuw’ voor mij. Dat zijn dan nummer 61 en 62. Die kunnen mooi bij de verzameling.
Doe dit jaar ook eens aan ontdekken. Misschien stuit je zomaar op een goudader.
Het was leuk, maar nu is het klaar. Dit wordt de laatste paddenstoelenfoto van het jaar. Onlangs schoonde ik mijn foto’s op. Daarbij merkte ik hoe sterk natuurfoto’s seizoensgebonden zijn. Een zomerse foto oogt misplaatst bij een log over de herfst. En foto’s van de droogte afgelopen zomer kan ik niet meer zien. Die beelden zijn te verontrustend. Maar goed, paddenstoelen. Sinterklaas is al in het land, dus verklaar ik het seizoen voor gesloten. Het was mooi. Bedankt en tot volgend jaar.
Op de terugweg van mijn boswandeling kom ik de overburen tegen.
Hij met wandelstokken en zij gekleed voor een stevige tocht. Die gaan op paddenstoelenjacht, weet ik. En ja hoor, ze vragen welke route ik heb gevolgd. Vorige week toonde ik hem de mooiste aanwinsten op mijn smartphone. Nu bewonderen ze de nieuwste foto’s van vandaag. Zij willen die paddenstoelen ook in het echt zien. Dus of ik kan vertellen hoe ik precies ben gelopen.
Nou, eerst voorbij de begraafplaats, dan langs dat huis, dan een beetje met de bocht mee naar rechts en dan het pad volgen langs dat open stuk waar vorig jaar de bomen zijn gekapt en daarna … was het nu het tweede pad of het derde? Ik heb nogal rondgezworven vandaag. Afijn, ik wens ze veel succes met zoeken. Deze witte geweizwammetjes zijn 1 à 2 centimeter hoog. Als je even met je ogen knippert, ben je er al voorbij.
Sinds ik regelmatig op mijn gemak in bossen wandel, zie ik pas hoeveel verschillende paddenstoelen er groeien. Ons land kent veel soorten, al is het zoeken naar de juiste namen. Deze goudkleurige paddenstoel valt met zijn rode steel nauwelijks op tussen het blad. Dit in tegenstelling tot zijn soortgenoot. Want vermoedelijk is het een amaniet, dus familie van het rood-met-witte-stippen type.
Raam Open 