Er is een discussie gaande over parttime werken. Door vrouwen, wel te verstaan. Over parttime werkende mannen schijnt dit nooit te gaan. Laat het stempeltje maar achterwege. Over parttime werk heb ik een zeer uitgesproken mening. Parttime werk houdt voor mij iets belangrijks in. Er zitten zeven dagen in een week. Hoe minder uren ik werk, hoe meer vrije tijd er overblijft. Het gaat mij om een fundamenteel mensenrecht: Vrijheid.
Ik heb niet gevraagd om een dolgedraaide ratrace naar de top. Ik heb evenmin gevraagd om in dit land geboren te worden. Een land waarin economische groei kennelijk de enige weg is naar zaligmakende welvaart. Wat moet je met geld als je geen tijd hebt om daarvan te genieten? Maar aan mij hebben ze dus niets gevraagd.
Bij mijn eerste werkgever (het accountantskantoor) leerde ik een allesbepalende les. Een klant had jarenlang zestig uur per week gewerkt voor zijn bedrijf. Hij had daardoor een prachtige onderneming opgebouwd. Na zijn pensioen ging hij eindelijk alles doen waaraan hij niet was toegekomen. Drie maanden later was hij dood.
Nu krijgen we dus weer dat gezeur over vrouwen die niet economisch zelfstandig zouden zijn. Dat komt door parttime werk, zeggen ze. Op enkele korte periodes in het buitenland na, werk ik al sinds 1985 parttime. Geleidelijk bracht ik mijn werkweek terug van 36 uur naar een ideale situatie: 24 uur.
In al die arbeidsjaren was ik nooit economisch afhankelijk van iemand anders. Mijn geheim? Gewoon doorleren en zorgen dat je uurloon zo ver stijgt dat je minder hoeft te werken. Waarom zou ik meer moeten verdienen? In materieel opzicht heb ik alles, terwijl ik toch een Bourgondiër ben. Vrijwel elk jaar ga ik minimaal twee keer op vakantie.
Eenieder heeft zijn of haar eigen reden om parttime werk te verkiezen. Zo hoef ik geen vrij te nemen voor de schilder of de huisarts. Privézaken regel ik thuis. Dat geeft rust. Ik heb echt medelijden met jonge ouders. Zij rennen met kinderen van crèche, naar school, naar huis, naar de sportclub. Elke werkdag weer. Omdat ze continu op een bepaalde tijd ergens moeten zijn. Kijk, dát hebben ze in Afrika toch veel beter geregeld. En wat te denken van de combi parttime werk en studie? Een fulltimebaan laat geen ruimte voor speling. Overal heerst tegenwoordig een waanzinnige werkdruk. De manier om een burn-out te voorkomen, is door parttime werk te kiezen.
Boven alles geloof ik dat er meer in het leven is, dan werk alleen. Ik ken het antwoord al wanneer ik als bejaarde op mijn leven terugkijk. En iemand mij vraagt waar ik het meest blij mee ben geweest. Bepaalde relaties, reizen en eigenwijze keuzes. Plus enkele mooie functies waarin ik mij goed kon ontplooien. Om dit te bereiken was parttime werken dus genoeg.
Het is een kwestie van flexibiliteit en erkenning van diversiteit. Een flinke groep mensen kan baat hebben bij parttime werk. Ik hoop dat werkgevers gaan inzien dat aanbod van meer parttimebanen tot een win-winsituatie leidt. Juist in deze tijd moeten zij betaald werk eerlijker verdelen. Ik bedoel geen laagbetaalde parttimebaantjes, die zijn er wel genoeg. Ik bedoel parttime functies op alle niveaus.
Naschrift: een ingekorte versie heb ik naar de Volkskrant gestuurd en is gepubliceerd.