Sinds 8:30 uur op 1 januari 2023 leef ik met een (voorlopig?) nieuwe realiteit. Links een oog met een ribbel in het monoculair blikveld. (Zo heet dat.) Rechts een oog met troebel glasvocht als inhoud. Concreet betekent dit links een stukje scherp zicht met lachspiegeleffect en een gedeeltelijke vervaging. En rechts een aquarium waarin een zwarte stofwolk rondzweeft, waarachter nog vagelijk iets scherp te zien is.
Sinds 1 januari moet ik zo veel mogelijk rechtop slapen. Nu heb ik best wat ervaring met nachtbraken in vliegtuigstoelen, dus weet ik dat anderen overal en onder alle omstandigheden als een roosje kunnen slapen. Maar al ben ik compleet gesloopt, mij is het nog nooit gelukt om zittend te slapen. Daarom boots ik de zithouding na met drie kussens en een hoek van 45 graden. Na vijf nachten is het zicht nog altijd even troebel als met nieuwjaar.
Plotselinge slechtziendheid doet wat met je hersenen. Zo moet mijn linkeroog ineens weer het voortouw nemen, terwijl dat sinds de laatste operatie altijd maar een beetje achter het rechteroog aan hobbelde. Hoe de aansturing en beeldverwerking precies samenhangen met mijn linker- en mijn rechter hersenhelften, weet ik niet. Misschien lopen de verbindingen wel kruislings of diagonaal. Feit is dat ik het nu bijna voelen kraken in mijn hoofd. Nou ja, spreekwoordelijk dan. Het is voor mijn hersenen kennelijk nogal inspannend allemaal.
Slechtziendheid in combinatie met slapeloosheid doet wat met je hoofd en je lichaam. Lichamelijk voelt het alsof ik ziek ben, terwijl ik dat niet ben. Wel ben ik er een beetje moe van.
Slechtziendheid doet ook veel met je dagelijkse dagindeling, zeker als je normaal gesproken 14 van de 16 wakkere uren leest. Lezen kan alleen nog met extra grote letters op het scherm. Voor tijdschriften en mijn mobiele telefoon gebruik ik een vergrootglas dat van oma zaliger is geweest. Per dagdeel heb ik de verdraagbare leestijd weer tot 1,5 uur opgerekt. Langer gaat nog niet, want dan word ik draaierig en misselijk. Deze maand had ik een boekpublicatie gepland.
Als je niet kunt lezen of schrijven, wat doe je dan met je leven? Hier loop ik nu dus tegenaan. Zo zie je maar dat slechtziendheid tot existentiële vragen kan leiden.
Ik loop trouwens als een bejaarde. Vandaag ben ik maar op het bankje bij het oude kerkje gaan zitten. Dat leek mij wel toepasselijk en geheel in stijl. Om de paar minuten kwamen er wandelaars en dagjesmensen voorbij. Normaal gesproken hoor ik daar ook bij.
Raam Open 
Pffffff, lastig, naar confronterend en vermoeiend.
Sterkte.
Dank.
Wat vervelend om te horen. Mijn moeder heeft ook macula, maar die is 76. Maar het is haar grootste probleem. Dat zittend slapen, het zal wel. Ik hoop dat het toch nog wat beter wordt, met injecties of zo.
Deze keer is het een glasvochtbloeding geweest. Met een beetje geluk herstelt dit geleidelijk vanzelf, anders wordt het inderdaad weer een ingreep. Slecht zien heeft een flinke impact.
Voor hersens is dit doodvermoeiend inderdaad. Ik zou je het boek “de man die zijn vrouw voor een hoed hield” van Oliver Sacks willen aanraden, misschien in luistervorm? Dat gaat over dit soort dingen. Ik herinner me het verhaal van een kunstenaar die door een hersenbeschadiging van de ene op de andere dag nog alleen in zwart wit kon zien. Na een depressieve periode begon hij de prachtigste kunstwerken te maken in zwart/wit/grijstinten. Ineens minder of niet meer kunnen zien of horen is beangstigend en naar. Andersom trouwens ook: het doet me denken aan mensen die doof geboren zijn en door een operatie voor het eerst kunnen horen. Geweldig denk je dan, maar het leidt tot totale desorientatie: de ene was er uiteindelijk blij mee, de ander was liever stokdoof gebleven.
Veel sterkte ermee.
Ha Ingrid,
Mooie voorbeelden weer. Het lijkt mij ook een enorme kakofonie wanneer iemand voor het eerst kan horen.
Het zicht begint iets beter te worden en bijgevolg verwerken mijn hersenen gelezen teksten ook weer wat makkelijker.
Heel fijn, want morgen begin ik aan de lay-out van het boek.