Op een zonnige, warme lentedag staat een hart symbool voor de liefde. Zo’n lentedag kan misleidend zijn. Want hoe veel mensen hebben hartzeer, zonder dat we het zien?
Twee dagen geleden stierf de ‘liefste’ buurvrouw in ons straatje. ‘Liefste’ is hier een raar woord. Maar toch. Zij was voor mij van alle buren de meest dierbare persoon. Een stukje uit de tekst op haar kaart:
‘… En zag
Dat ik ook in dit leven hoor
Bij het grote geheel,
Bij de oorsprong van alle natuur
En dat ik elk uur
De rest van dit bewuste leven
Liefde ga zijn en liefde ga geven
Schoonheid ga zoeken
In alle gaten en hoeken …’
Zoals ik haar in korte tijd heb meegemaakt, is dit precies hoe zij in het leven stond.
(Bron citaat: Jochem Myjer.)
Gecondoleerd.
Dank.
Gecondoleerd met het verlies van “een goede buur”. Nee dat is niét gek om daar rouw over te voelen. Je buren zie je meestal vaker dan je familie. Toen vorig jaar mijn man overleed en we maar een zeer beperkt aantal mensen konden uitnodigen bij de plechtigheid heb ik zeer bewust gekozen om 4 buurtjes uit te nodigen zij hadden de laatste jaren de laatste jaren meer voor ons betekend dan de de neven en nichten die er normaal gesproken wél bij zouden zijn geweest.
Dank. En het klopt dat het contact met buren gevoelsmatig waardevoller kan zijn, dan met bloedverwanten.
Met een aantal straatbewoners gaan we voor de uitvaart bij haar huis een afscheidshaag vormen, zodat we er toch even bij zijn.
Dat werd ook hier in de straat gedaan , dat hebben we ook heel duidelijk meegekregen, was ontroerend. Ik wilde de vier buurtjes waar ik altijd op kon rekening in de jaren dat ik voor mijn dementerende man zorgde er echt bij hebben.