Dit stukje berkenhout ligt achter prikkeldraad bovenop een houtwal. Ik passeer het regelmatig op mijn wandeling over een naburig landgoed. Al sinds het mij opviel, volg ik het trage, maar wonderschone proces van natuurlijke vergankelijkheid. Berkenschors is taai.
Misschien wel even taai als mijn wens om ooit een lange reis door Rusland te maken. Die wens bestaat nu precies 35 jaar. Bovenaan mijn verlanglijst staat een klassieke rit met de Trans Siberië Express vanuit Moskou. Het is een trein die dagenlang door de taiga en langs uitgestrekte berkenbossen rijdt.
Misschien moet je eerst wat levenservaring opdoen, voordat je toe bent aan Vladivostok.
Raam Open 
Oh wat leuk om te lezen. Ik wilde ook altijd heel graag door Rusland reizen . Berken zijn mijn lievelingsbomen
Ben je uiteindelijk ook in Rusland geweest, of is dat nog de bedoeling? Berken zijn mooi!
Rusland lijkt me mooi. Maar 35 jaar geleden, toen was het 1986. Toen was Rusland nog communistisch en gevaarlijk. Zou ik denken. Zeker toen. Dus toen had je al zoveel lef?
Het was echt een heel andere tijd met lege schappen in de winkels en schaarse westerse goederen. Achteraf vind ik het jammer dat ik toen niet ben gegaan, want zoals ik in De IJssel is nog geen Wolga schreef: de reisgidsen lagen letterlijk klaar. Ik zou dan wel georganiseerd hebben gereisd in plaats van deels individueel, zoals ik in 1986 in plaats van in Rusland in Australië heb gedaan.
Rusland spreekt mij niet aan om te bezoeken. Het is wel een grote droom van mijn man, hij hoopt deze droom te verwezenlijken samen met twee vrienden in 2023.
En wil je man dan met zijn vrienden op de motor gaan of met de auto?
Op de motor.