Het is nog vers en het voelt onwennig. Maar ik merk dat diverse mensen mij de rol van ‘wijze’ vrouw toekennen.
Wellicht komt dit door de woelige tijd waarin we leven. Er is behoefte aan duiding door iemand die stabiliteit uitstraalt. En tegenwoordig is het al een verdienste wanneer je niet met de waan van de dag meewaait.
Bij anderen kom ik in beeld door de expositie die ik heb georganiseerd. Hierdoor zien buren en bibliotheekmedewerkers wat ik kan bedenken en heb gepresteerd. Vaak bouw je pas krediet op wanneer je iets doet wat voor anderen betekenis heeft.
En sommige mensen willen gewoon weer even kind zijn. Zodat een ervaren persoon de leiding neemt en de richting aangeeft.
‘Wijsheid’ is vaak gebaseerd op werk- en levenservaring. Dat bouw je op door vallen en opstaan. Zoek je een handzame leidraad? Leef je in, stel vragen en denk zelf na.
Knap ja, als je je niet door de waan van de dag laat leiden.
Een makkie, als je geen Twitter, Facebook of WhatsApp gebruikt.
Maar wel wijs om dat niet te gebruiken.
Misschien wel. Kun jij daar van wegblijven?
Alleen Twitter heb ik niet. Dat vind ik zoiets raars. Als volslagen onbekend persoon je gaan bemoeien met een topic wat helemaal geen issue voor je is. Facebook gebruik ik wel, heb het al twee keer op non actief gezet omdat ik in de val trapte die Facebook is. Ik probeer daar alleen luchtige dingen te plaatsen maar reageer wel eens op serieuze dingen van anderen. Dat leidt altijd tot boze reacties. Whatsapp is anders, dat is een uitgebreide sms. Niks bijzonders en je bent er van de buitenwereld afgesloten, behalve groepsapps, die leiden ook tot grote irritatie.
WhatsApp is inderdaad meer een sms-systeem voor communicatie met mensen die je kent. Dat wordt al snel ingewikkeld bij gebruik door groepen, ongeacht het medium. Duidelijke regels zouden kunnen helpen, maar ja: wie bepaalt die?
Wat maakt Facebook voor jou anders dan schrijven op je blog? Ken je de mensen bij wie je reageert? Facebook is wel verleidelijk, omdat het zo makkelijk is om er berichtjes op te plaatsen en er veel meer mensen in netwerken zitten, denk ik.
Schrijven op mijn blog is anoniemer, en de mensen die er lezen worden daar niet toe “gedwongen” zoals bij facebook. Op facebook gaat het vooral om likes verzamelen. Het is niet leuk om geen like te krijgen onder je bericht. En men neemt daar de moeite niet om een iets langer stuk te lezen. Het afzeikgehalte is daar veel groter. Ik zie facebook niet als (zakelijk) netwerk. Totaal niet. Ik dacht in het begin dat het leuk zou zijn om contact te krijgen met mensen die je nooit meer ziet. Maar op een hele kleine uitzondering zijn die mensen kennelijk niet voor niets uit je leven verdwenen. Als er van de honderd berichten ik er vijf leuk vind, ben ik al blij.
Goh. Zijn die vijf leuke berichten van de honderd berichten dan genoeg om op Facebook te blijven? Of gebruik je zelf Facebook om je af te reageren? Ik zie gewoon de meerwaarde niet.
Probeer er maar eens weg te komen. Je kunt niet zomaar je account deleten. Dan moet je sterk in je schoenen staan en twee weken niet meer kijken nadat je het verwijdert hebt. Mij is het nog niet gelukt.
Dat heet the fear of missing out, als ik mij niet vergis. 😉
Inderdaad. Ik ben schuldig daaraan schuldig. Maar als je het zo kon verwijderen had ik het al niet meer.
Het systeem is ook wel heel sluw opgezet.