Twintig jaar geleden ontmoette ik een journalist die geen enkele foto meer nam. Het was tijdens een groepsreis en we toerden door een zeer bezienswaardig land. Zijn keuze verbaasde mij. Vroeger fotografeerde hij wel. Tot hij ontdekte dat foto’s nemen te veel afleidde van het ‘leven in het moment zelf’. In plaats van bezig zijn met foto’s, sloeg hij bijzondere taferelen en momenten goed op in zijn geheugen.
In die periode leek het mij verstandig om al vroeg in het leven zo veel mogelijk te reizen. Er kan tenslotte van alles gebeuren en dan heb je dat alvast ‘binnen’. Ik stelde mij voor hoe ik, eenmaal hoogbejaard en in een verzorgingstehuis, nog lang en genoeglijk zou teren op mijn herinneringen. Nu zijn we twintig jaar verder en merk ik dat er weinig van die herinneringen over is.
Neem de datum van vandaag: 10 augustus 2020. Voor veel mensen is deze dag er één als alle andere. Maar voor mij is deze dag zeer speciaal. Ieder jaar weer sta ik er uitgebreid bij stil, en dat al 25 jaar lang. Want vandaag, precies 25 jaar geleden, was de dag waarop ik vertrok voor een reis van vier maanden naar de Stille Zuidzee.
Even wachten nu, ik weet het. Hier verveel ik mijn vaste volgers mee. Ik schreef er namelijk al vaker over. Dus ja, daar heb je háár weer met haar memorabele datum.
Om het te vieren heb ik traditiegetrouw gebak gehaald. Twee gebakjes maar liefst. Heerlijke mokkataartjes. Een daarvan heb ik al op en het andere bewaar ik voor morgen.
En weet je wat nu grappig is? Zojuist ontdekte ik dat de datum niet klopt. Volgens mijn oude vliegticket vertrok ik op 11 augustus. Komt dat tweede gebakje even goed van pas!
Raam Open 
Leuk! Ja, de zeven valkuilen van het geheugen…. Maar ik val geloof ik ook in herhaling. Ik weet het niet zeker meer of ik daar wel eens over geschreven heb in een reactie. Dat geheugen van mij laat ook te wensen over. Als dat bij anderen ook is, dan maakt het niet uit, dan schrijf ik het gewoon nog een keer op.
Mag ik de helft van dat gebakje?
Over herhaling gesproken: ook ik kon mij niet goed herinneren of jij wel eens over de zeven valkuilen had geschreven. In dit geval helpt WordPress achter de schermen, want ik kan op woorden zoeken in de reacties. En ja hoor. Kijk maar eens onder Onbetrouwbaar geheugen (deel 1) uit december 2013!
Je mag de helft van het gebakje komen halen. 😉
Data onthouden vind ik lastig. Maar ik kan met gemak situaties en plekken terugbrengen in mijn herinnering. En ja, foto’s helpen daar wel bij. Niet los in een doos, maar netjes in fotoboeken of op de pc.
Ja, kennelijk blijven situaties en beelden beter hangen. Het is wel fijn als je vrij makkelijk herinneringen kunt terughalen. Ik merk dat een fotoboek na verloop van jaren bijna een plaatsvervangende herinnering wordt, terwijl de rest, wat niet in beeld is gebracht, geleidelijk verdwijnt.