Franca Treur schrijft over ploeterende mensen in het tv-programma ‘Ik vertrek’: ‘Ook zij weten dat ze maar één leven hebben. Die mensen moeten precies daarmee dealen: de rommel die het werd in plaats van het gedroomde plaatje. Wordt het doorgaan of opgeven?’ De meesten van ons pakken het minder groots aan. Maar vroeg of laat komen we allemaal in het leven voor ingrijpende keuzes te staan.
Misschien schuilt er voor de kijkers een soort troost in het programma. Want ik denk dat we allemaal weleens een kans laten liggen. Daar hebben we op zo’n moment goede redenen voor. Maar ja, maar toch. Soms laat een droombeeld je niet los. Dan blijft het decennialang terugkeren. Blijf je dan wachten totdat het te laat is? Of werk je stapsgewijs toe naar de verwezenlijking ervan? Het kan lastig zijn om te beginnen, wanneer succes mede afhangt van anderen en onzekere factoren.
Mijn droombeeld en ik zijn al samen sinds 1986. Ik was in de twintig toen het ontstond. Nu zijn we 34 jaar verder en is de wereld sterk veranderd. In al die jaren groeide het droombeeld mee met mijn wensen. Het werd een vertrouwd element in mijn leven, waarvan de kern ongemoeid is gebleven. En het is altijd sluimerend aanwezig. Een half woord, een geur, een beeld of een gedachtenflits brengt mijn droom gelijk weer helemaal terug.
Dus zat ik laatst te denken: Als je nu 57 bent, hoeveel ‘goede jaren’ krijg je dan gemiddeld nog?
(Citaat: Franca Treur in Trouw, Zomertijd, zomercolumn Perfectie, 25 juli 2020.)
Het belangrijkste vind ik dat je blijft dromen, ongeacht je leeftijd. Wat ik zeker probeer te vermijden is het treuren om gemiste kansen. Zo loopt het leven nou eenmaal.
Mee eens.
Ik zit nog net niet aan 50 en denk/vraag me dat al af … 🙂
Dan heb jij nog minimaal zeven ‘goede jaren’ extra tegoed.
Kleine dromen…grote dromen zijn te lastig. Mijn opa was vitaal tot aan zijn dood. 91 of 92 is hij geworden.
Kleine dromen zijn praktischer om te realiseren, misschien. Maar ik koester mijn droom.
Jouw opa was bovengemiddeld lang vitaal. Voor ons is het nog de vraag wat de toekomst zal brengen.
Oh ja, dat kun je onmogelijk voorspellen. Wat je wel kunt doen is de omstandigheden creëren waardoor de kans groter wordt dat je vitaal blijft. In huis werken, in de tuin werken, wandelen. Mijn opa begon na zijn pensioen (56 of zo) met hardlopen en heeft dat tot zijn tachtigste volgehouden. Toen moest hij kunstknieën. Maar hij had geen grote dromen bij mijn weten. Kleine, zoals een vakantie. Een rit naar Frankrijk en hij was blij. Goh, van wie zou ik het hebben.
Mee eens. Een goede gezondheid en vitaliteit heb je voor een deel zelf in de hand.
Het zou mij trouwens weinig verbazen als we bepaalde ‘dromen’ van onze ouders en grootouders overnemen. Zoals jij een voorliefde hebt voor vakanties in Frankrijk en ik een vrijstaand huisje wens met een hele grote tuin aan de rand van een bos.
Ik ga voor je zoeken.
Mooi, twee paar ogen zien meer dan één. In welk land begin je met die zoektocht? Misschien ontdek ik dan ook sneller wat ik wil.
Ik wist niet dat je het buitenland ook overwoog. In dat geval zou ik zeggen Hongarije. Daar is zoiets mogelijk. En anders de Ardennen.
Hongarije is inderdaad nog betaalbaar. De Ardennen spreken meer aan, hoewel ik daar nauwelijks ben geweest. Waarom zou jij de Ardennen aanbevelen?
De ardennen, dun bevolkt, relatief armoedig, je moet er je best doen, en voor je gevoel ben je niet in de westelijke wereld.
Dat klinkt op de een of andere manier wel aanlokkelijk. Ik hou van gebieden die ‘onaf’ zijn en een beetje ongestructureerd.
Wat bedoel je precies met ‘je moet er je best doen’?
Je moet er je best doen om in je levensonderhoud te voorzien. Alles is ver weg, het weer zit niet altijd mee, je moet zweten op de fiets en je moet de Walen voor je zien te winnen.
Helder, het komt nadrukkelijker aan op zelfredzaamheid dan hier in Nederland en een motorfiets is daarbij handig.
Zouden de Walen mij sneller als één van hen beschouwen als ik ze vertel dat mijn voorouders onder meer uit Luik en Sedan komen? Weliswaar drie eeuwen geleden, maar dat is een detail.
Tuin
Ik probeerde een plaatje te plakken, maar dat gaat niet. Misschien als je de reactie bewerkt dat je de link ziet. Is mijn tuin, zo genomen dat je het huis van de buren niet ziet. Met een beetje fantasie waan je je in het bos.
Wil je het nog eens proberen met die foto? Ik ben benieuwd en heb daarom tijdelijk de instellingen aangepast. Misschien scheelt dat.
Ik heb niet zo’n dromen voor mijzelf. Misschien nog een keer naar Santiago de Compostella lopen? Bij mij moet het altijd nuttig voor anderen zijn. Tenminste dat zeg ik tegen mezelf. Ik vind het tamelijk vermoeiend om zo te leven. Hoe gaan anderen daarmee om? Onbewust is het natuurlijk allemaal voor jezelf, zullen sommigen zeggen. Want als het nuttig is voor anderen, dan voel je je goed.
Naar Santiago de Compostella lopen is een prachtige droom die je misschien ooit nog zal verwezenlijken.
Frappant dat je het (altijd) nuttig moeten zijn voor anderen benoemt. Mag je in je droom of toekomstplan hoofdzakelijk aan jezelf denken? Kan je je dromen naleven als je steeds aan anderen ‘moet’ denken? Waar ligt de grens?
Mijn droombeeld bestaat uit een huisje met een grote tuin aan de rand van een bos. Ik beschreef dat gisteren in een snel weer verwijderd logje. Dat logje leek mij te particulier; het ging alleen maar over mijn droom. Alsof die niet boeiend voor een ander kan zijn. En het leek alsof ik alleen maar aan mezelf denk. Terwijl het precies tegenovergesteld is. Ik had vijf jaar geleden al voor de ruimte en de betaalbaarheid naar het buitenland kunnen verkassen als ik toen geen rekening met mijn familie in het westen had willen houden.
Toch kunnen we door omstandigheden later alsnog voor een keuze worden geplaatst. En dan?
Oh ja, bomen genoeg achter de schutting. En hé, daar is onze deurposter weer. Ik stel mij het vrijstaande huisje met grote tuin aan de rand van een bos ongeveer voor zoals daarop is te zien.
Ja, dat zou gaaf zijn, zo’n uitzicht. B&B?
Een B&B is mij nog te veel gedoe. (Ik heb als vakantiebaan in de hotellerie gewerkt.) Maar stel nu dat er een tot mini-appartement omgebouwde schuur bij staat, wel op voldoende afstand van het huis uiteraard, om voor een aantal maanden achtereen te kunnen verhuren, aan een rust zoekende persoon bijvoorbeeld … een schrijver of zo … hmm ja, dat lijkt mij wel wat.
Zou jij aan een B&B beginnen?
Ik? B&B? Niks voor mij. Dan moet je toch gastvrij zijn? Dat kan ik alleen tegen leuke mensen hoor.