Als blanke vrouw ben ik zelden vanwege mijn huidskleur gediscrimineerd. Hooguit ervaar ik achterstelling omwille van mijn maatschappelijke afkomst en mijn ongebruikelijke opleiding. Ik kan mij een slag in de rondte werken en nog zo veel verantwoordelijkheid nemen. Nooit zal ik automatisch de financiële waardering krijgen die een bankier of chirurg geniet. Dus ook voor mij geen toegang tot het juiste netwerk. En ook voor mij geen medische behandeling in een privé-kliniek.
Vrijwel iedereen discrimineert, ook al denk je van jezelf van niet. Het is goed als eenieder zich daarvan bewust is: wit, zwart en alles wat daar tussenin zit. Racisme heb ik op alle continenten gezien. Daarom gaan onderstaande logjes in de herhaling. Misschien zorgen ze voor een beetje zelfreflectie, realisme en nuancering.
- Bleekmiddel voor de donkere huid
- Stam, volk of etnische groep
- Blanke kameleon met hoofddoek
- Verhalen van mijn huid
- Ons uiterlijk doet ertoe
- Zonder kreukels
- Voor Vlisco op bedevaart naar Helmond
- Maandag in Nairobi 5 december 2005
- Discotheek in Scheveningen
- De man achter de tatoeages
- Zij kijken over mijn schouder mee
Raam Open 
Misschien gaat het ook vaak mis bij het té goed willen doen. Maar een foutje is snel gemaakt. Gisteren hoorde ik in een webinar over inclusiviteit dat je mensen kunt kwetsen wanneer je spreekt over ‘blanke’ mensen. Want ‘blank’ heeft een koloniale nasmaak. Beter is het te spreken over ‘wit’ en ‘zwart’.
Best raar, want als je kijkt naar huidskleuren kun je die eerder omschrijven als ‘caffe latte kleur’, ‘donkerbruin’ of ‘zalmroze’. Of licht en donker gekleurd.
Wanneer doe je het goed? En wanneer is iets dan discriminatie? Ik vind het best ingewikkeld…
Mee eens. Laten we niet in een kramp schieten, maar elkaar gewoon met goede intenties benaderen. Ik herken mij evenmin in de benaming ‘wit’. Wellicht is die term een modern anglicisme en dan hebben we weer te maken met overheersing door de Angelsaksische cultuur.