‘Het leven is risico’, zegt ze. ‘De mate waarin je leeft, is afhankelijk van de mate waarin je riskeert.’ (Liftende moeder van Pippa Bacca, Volkskrant magazine 30 mei 2020.)
Waar begin je aan, wanneer je als 52-jarige verhuist naar een plaats 100 kilometer verderop? Vandaag precies vijf jaar geleden verhuisde ik vanuit het centrum van Leiden naar de rand van een dorp bij Arnhem. Talloze malen is mij gevraagd naar de reden. Kende ik daar al mensen, was het voor de liefde, had ik hier al werk?
Zelf had ik vooraf een aantal vage verwachtingen en slechts één concrete. Ik ging hier rust en ruimte vinden in de natuurlijke omgeving. Dat was wat ik in de Randstad steeds meer miste. En zo is het ook gegaan. Ik heb slechts vage verwachtingen van wat de toekomst brengen zal. Leven is namelijk risico nemen, dat weet iedere reiziger.
(Op de foto Ierland, waar ik in 2014 het besluit nam voor deze verhuizing.)
Raam Open 
Vallen de rust en de ruimte nog op? Of zie je dat vooral als je er niet in woont?
Jazeker. Het is misschien moeilijk voor te stellen, maar minstens acht van de tien keer dat ik hier in de bossen wandel, over landgoederen struin, in de uiterwaard banjer of naar de rivier toe loop, tel ik mijn zegeningen. Echt waar. Deze omgeving is zo ontzettend mooi en gevarieerd. Hoe vaak ik wel niet naar dit soort gebieden en momenten heb verlangd … Het is nog altijd elke dag vakantie, zodra ik hier in de omgeving ben.
Dat is goed om te horen. De natuur verveelt nooit, dat is ook zo. Over het algemeen heb ik dat de hectiek van de Randstad me niet echt stoort, maar als het vakantie is dan geniet ik van de rust op straat of als ik weg ben van het groen. Gek genoeg als de vakantie dan voorbij is, ben ik zo weer gewend. Misschien krijg ik ook ooit de behoefte om weg te gaan hier. Nu zou het ook heel onpraktisch zijn, en dan denk je er niet aan; het is op dit moment eigenlijk geen optie. Mijn stadskindjes zien me aankomen….
Gelukkig dat je de hectiek van de Randstad niet echt als storend ervaart, omdat verhuizen nu zo onpraktisch zou zijn. Ik ben ook heel lang in de levendigheid van de stad ‘meegegaan’ en vond het dynamische ervan best wat hebben, maar op een gegeven moment kwam er een keerpunt.
Dus Wageningen moet nog even op jullie wachten? Of zou je een andere plek kiezen?
Ik zou dan wel voor Wageningen kiezen, maar behalve mijn stadskindjes die straks toch weg zijn heb ik met nog iemand te maken… en ik denk dat hij liever dicht bij een aantal van zijn bevriende landgenoten blijft wonen.
Dat laatste kan ik mij voorstellen. Hoewel, zo ver weg is Wageningen nu ook weer niet.
Even terug naar je vertrekpunt van het logje. Of het rechtevenredig is weet ik niet. En of het lineair is ook niet. Persoonlijk denk ik dat het een zeer ingewikkelde beleven=f(risico) vergelijking zou kunnen worden.
Maar eindeloos veel respect voor mensen die durven springen in het onbekende. Je ziet dan wel waar de functie(risico) je naar toe brengt.
Weet je dat hier eigenlijk niet eens veel lef voor nodig is? Als ik eenmaal ergens mijn zinnen op heb gezet, dan is er geen ruimte meer voor twijfel of angst.
Heb je nog ergens je zinnenop gezet? #nextlogje
Hmmm, misschien … maar dat heeft tijd nodig.
En jij?
Ik herken dit helemaal. Wij zijn afgelopen september van Capelle ad Ijssel naar Ede verhuisd. Wij genieten zo van de omgeving, de rust. Geen seconde spijt gehad. Oh ja, we zijn 70 en 73 jaar.
Mooi om te lezen en leeftijd hoeft dus geen drempel te vormen. Het is maar net hoe je in het leven staat.
Ik leef dus eigenlijk niet, is wat je zegt. Hmm. Snel maar een Alfa Romeo kopen ter compensatie.
Ik zeg niets. 😉
Ik was misschien in Ierland gebleven 🙂 .