Ja, sorry hoor, het moet een keer. Vandaag ga ik schrijven over een heikele kwestie. Mijn lichaam leidt namelijk een geheel eigen leven. Daarbij is het nogal gesteld op vaste gewoontes. Zo wil het met regelmaat worden voorzien van een natje en een droogje. Ook verlangt het dagelijks voldoende beweging. En, na een inwendig verwerkingsproces, wil het graag af van een overtollige semi-vaste substantie.
Voor dat lozingsproces houdt mijn lichaam globaal een standaard tijdstip aan. Zelf vind ik dat best prettig, want daarna kan ik met mijn eigen leven verder gaan.
Maar soms komt er een kink in de kabel. Dan passeert dat globale vaste tijdstip, zonder aandrang. En uitgerekend dan zal je natuurlijk zien dat ik visite verwacht. Naarmate het bezoektijdstip nadert, groeit de kans dat mijn darmstelsel ontwaakt. Zo van ‘Hé, zijn we niet wat vergeten vandaag? Oh ja. Nou laten we daar dan maar snel wat aan gaan doen.’
Op zulke momenten gedraagt mijn lichaam zich echt strontvervelend. Excusez le mot. Zit ik op het toilet, hopend dat er snel wat komt (nee, niet bij de voordeur; daarvoor is het nu juist het meest ongelegen moment), en exact, maar dan ook werkelijk exact op het moment suprême … gaat de voordeurbel. Néé hè! Jawel. Vandaag was het voor de derde keer raak. Eerlijk waar.
Zal ik voortaan een briefje aan de voordeurknop hangen met de boodschap: ‘Ben ff poepen’? Dit is toch heel menselijk, nietwaar?
Raam Open 
Heel herkenbaar.
Ik dacht al: ‘Ik ben vast niet de enige.’
ik ken je probleem,zelfs van plassen als elk moment de pakjesbezorger kan komen. Ik heb wel eens een briefje opgehangen “Zet het pakje maar op de stoep”.
Blijkbaar worden we hyper bewust van onszelf op het moment dat er bezoek kan komen.
Goed idee van dat briefje. Aan de eerstvolgende pakketbezorger ga ik toch eens vragen wat voor teksten hij/zij allemaal tegenkomt. 😉
Haha, en menselijk!
Ja hoor, vind ik ook. Toch schijnt dit onderwerp best nog taboe te zijn. Vorig jaar stond in het AD (op internet) dat maar liefst 39% van de respondenten bij een onderzoek aangaf liever geen grote boodschap achter te laten op het werk. Vooral vrouwen zijn daar gevoelig voor.
Ik lig helemaal in een deuk. 🙂 Plas-poep-scheetjes humor vond ik als peuter al leuk en het is nooit meer overgegaan. Iemand zei ooit dat ik in het anale stadium ben blijven steken.
Ja, ik had al zo’n donkerbruin vermoeden … 🙂
Heb zelf ook erg gelachen achteraf.
Je zet toch wel een raampje open he?
Uiteraard. Maar helaas voor hen hadden de bezoekers bij aankomst ook hoge nood.
Het blijft gênant. Vandaar dat ze in een film ook nooit hoeven te poepen. Tenminste, de held niet.
En dan te bedenken dat de oude Romeinen vroeger naast elkaar zaten boven een rijtje gaten, boven een buizenstelsel waar water doorheen spoelde. Die schaamden zich kennelijk nergens voor.
Ja, onze gêne wordt in stand gehouden doordat we geen rolmodellen zien in films.
Ik vind dat altijd wel apart. Is het dan toch 100 % aangeleerd dat we ons hiervoor schamen? Of hadden die Romeinen geen keus en snakten ze naar een klein kamertje voor henzelf?
Het zijn nu ook nog soms openbare plekken. Ik denk altijd nog aan een confronterend fimpje dat ik zag over één of andere krottenwijk in Manilla oid. Een man wordt 10 minuten vanuit de verte gevolgd met een camera. Je vraagt je af: wat is dit? Tot hij aankomt bij een openbaar “toilet” en dan blijkt hij ook nog diarree te hebben.