Binnen de vrijwilligersgroep voor werkzoekenden drop ik dat ik mij soms verveel. Een van de aanwezigen vat dit op als een teken van eenzaamheid. ‘We kunnen wel een keer samen afspreken.’, oppert zij meteen. De rest schakelt alweer over op een ander onderwerp, waardoor ik niet gelijk reageer. Onze groep heeft altijd gespreksstof in overvloed. Naderhand stelt ze het nogmaals voor. ‘Dan kunnen we ook eens wat dieper over dingen doorpraten.’ Ze wil wel bij mij thuis langskomen.
Na de vorige vergadering had ik zelf ook al aan afspreken gedacht. Zij is een slimme, vriendelijke vrouw en beiden zijn we werkloos. Eind vorig jaar gingen zij en haar vriend uit elkaar. Haar huis heeft ze verkocht. Nu woont ze voorlopig bij haar moeder in, in het ouderlijke huis. Moeder is bejaard en gaat mentaal achteruit. Daarom lijkt dit misschien een mooie oplossing, maar ideaal is hun situatie niet.
Ik wil dus best samen afspreken; en toch is er ineens een lichte twijfel. Waarom toch? Komt het door slechte ervaringen in vergelijkbare situaties? De laatste jaren heb ik vaker met mensen apart afgesproken die ik tot dan toe alleen binnen een groep had meegemaakt. En steeds bleek achteraf dat er wat aan de hand was.
Valt een afspraak tegen, dan is dat meestal geen ramp. In zo’n geval heb je het geprobeerd en kan je zonder veel gedoe afscheid nemen van elkaar. Maar met deze vrouw blijft het contact via de vrijwilligersgroep in stand.
Vooral dat ‘dieper over dingen doorpraten’ zou een omineus signaal kunnen zijn. Het kan namelijk positief of negatief uitpakken. Als je duidelijke raakvlakken en gedeelde interesses hebt, is dit prima. Maar ik heb nog niet ontdekt of wij die hebben.
In vergelijkbare situaties met andere mensen kreeg ik te maken serieuze dilemma’s. Zoals: ernstige psychische problemen, een uiterst pijnlijk gebrek aan zelfvertrouwen, spraakwatervallen, en types die mij als coach of therapeut beschouwen. Terwijl ik psychiater noch coach noch praatpaal ben. En dan was er nog een griezel die tijdens een boswandeling eindeloos over spiritualiteit doorging. Brrr.
Wellicht is het enige probleem dat deze vrouw in staccato tempo denkt en praat. Daarvan raak ik fysiek en mentaal snel buiten adem. Nou ja, we zullen zien. Met mensen omgaan blijft een uitdaging, maar alleen vermaak ik mij ook prima. Meestal dan toch.
Raam Open 
Jij kunt ze wel aan las ik net bij de spiritualiteit. Jammer dat mensen zo moeten drammen.
Ja, je komt af en toe van die figuren tegen (de spirituele J in het andere logje).
Ik vraag mij wel af of hij het bij jou ook zo zou proberen. 😉
Waarschijnlijk wel, ik ben ook altijd de pineut als mijn schoonmoeder praat en iedereen de andere kant op kijkt. Aan de andere kant, dat is mijn schoonmoeder. Mensen met wie ik verder niks heb, daar hoef ik ook niet beleefd naar te luisteren.
😉
Een schoonmoeder is toch een soort VIP in je leven, dus kennelijk ben je goed bezig.
Maar om even op J terug te komen: je verwacht dus dat hij ook in jou iets spiritueels ziet?
Ik bedoelde meer dat ik een beleefd slachtoffer zou zijn. Dat soort mensen ziet in iedereen iets spiritueels. Ik vind het vaak onzin. Tegenwoordig. Vroeger niet hoor.
Het is precies zoals je schrijft: hij zoekt altijd slachtoffers. Door zulke mensen ga je vanzelf twijfelen over dat spirituele.
Blijkbaar wek jij vertrouwen. Praten mensen graag met jou. En dat hier ‘wat aan de hand’ is, weet je al, dus je twijfel is gegrond (denk ik). Neemt niet weg dat jullie een boeiende afspraak kunnen hebben. Ben wel benieuwd 🙂 Hoe zie jij jezelf bij zo’n afspraak (indien niet als coach, therapeut of praatpaal)?
Vermoedelijk zien zowel extraverte als introverte mensen mij inderdaad wel als een benaderbaar persoon, om verschillende redenen.
Misschien komt er nog een vervolglogje t.z.t.
Nu laat jij mij nadenken. Hm, Hm. Die laatste vraag is wel interessant. 😉
Inderdaad, je zult wel zien. Die laatste twee zinnen zijn op zich zeer interessant.
Jouw twijfel zal ergens vandaan komen. Ben benieuwd…