Mist. Hoe dichter bij de rivier, hoe dichter de mist wordt. Laaghangende wolken slokken mij op. Gedempt gebrom van een onzichtbaar schip. Een man met een zonnebril op komt mij tegemoet. ‘Goedemiddag, jongedame.’ Ach ja. Twee schimmen verderop. Ze roepen naar een hond en ik trap in de stront. De wilgen staan er stil bij en zeggen geen woord.
Raam Open 
Mooi. Jammer dat je me voor bent, ik da ook een foto van twee wilgen in de mist. Maar die komen nu later weleens.
Plaats de foto gerust. Het is een vertrouwd fenomeen dat bloggers allemaal tegelijk foto’s van sneeuw/zon/mist/herfstbladeren etc. publiceren. Jij was mij voor met iets anders. Ik wilde namelijk schrijven dat de wilgen extra mooi uitkomen nu de mist de achtergrond verhult. Klinkt bekend zeker? 😉
Soms zie je een foto. Je kijkt. Je blijft kijken. Zeeeeer mooi.
Dank! Zal ik er een lijstje voor je omheen doen? 😉
Een Sinterklaascadeautje?
Zo kun je het vanavond wel beschouwen.
Mooi! En symmetrisch, erg rustgevend beeld.
Dank! Ik heb het moment afgewacht. In andere seizoenen is er van alles te zien op de achtergrond en lopen er dikbil koeien rond.
Oh wauw, wat mooi! En sowieso zoals ze daar staan. Ze vormen bijna een hart.
Ja, hier zit inderdaad wel een zekere symboliek in.
Wauw, mooie foto!!
Dank je wel. Het was een buitenkansje, zo met de mist op de achtergrond.
Ik moet hier toch zó om lachen…
“Ze roepen naar een hond en ik trap in de stront.”
…de tragiek van de wilde wandelaar.
Dit komt er nu van als je buiten de gebaande paden wandelt.