Er zit een vast element in de verhalen van The Lord of the Rings, Harry Potter en The Life of Pi. Groot of klein, elk wezen speelt een rol die bijdraagt aan het uiteindelijke doel van de hoofdpersoon. Veel ontmoetingen en handelingen lijken bijzaak. Ook worden er enorme omzwervingen gemaakt. Maar tegen het eind wordt de ware betekenis daarvan duidelijk. Je zou denken dat wij in ons leven wel wat efficiënter bezig zijn. Dit is een illusie.
Vanmorgen heb ik na een lange omweg iets geregeld wat ik al in maart 2018 probleemloos had kunnen doen. En had ik dat toen maar gedaan. Dan had ik mezelf veel gedoe en kopzorgen bespaard. Maar achteraf is het altijd makkelijk praten. Want op het beslissingsmoment zelf maak je met de beschikbare informatie de beste keuze. Meen je.
Waren we helderziend, dan zouden we veel levenservaring en zelf geleerde wijze lessen ontberen. Ik twijfel wat beter is. En ik vraag mij af wat nu eigenlijk de bedoeling is. Tenslotte zijn wij ook weer een schakeltje in een oneindige keten.
Wat de bedoeling is? Je schrijft het zelf al: levenservaring en levenslessen opdoen. Als er niets meer te leren zou zijn, zou het maar een saaie boel worden… denk ik.
Dat zou je wel denken. Maarruh, deze gedachtekronkel gaat heel diep. Ik kwam al uit bij sterrenstelsels en sluit mij aan bij Bentenge: is er wel ergens een doel/een bedoeling?
Als: wij zijn slechts sterrenstof, dus maak je niet zo druk?
Zo kun je het ook lezen. Althans, dat ‘maak je niet zo druk’ moet ik mezelf wel met enige regelmaat voorhouden. 😉
Maar meer vraag ik mij af wat wij anders doen dan de generaties voor ons die hun (overlevings)tactieken aan hun kroost doorgaven. Geven wij de belangrijkste lessen nog door (welke zijn dat, in onze snel veranderende maatschappij), of is het juist nodig dat we eerst zelf het wiel uitvinden voordat een les beklijft? Hoeveel kennis bezitten jij en ik die van eeuwen her door onze voorouders is overgedragen? Of vervliegt alles toch met het verdwijnen van die generaties? En dan: ja, wij zijn zo nietig in het heelal. Wat is onze rol als mensheid daar dan in? Diep hè?
Best wel diep ja. Heerlijk, zo filosoferen! Want er is geen antwoord op dit soort vragen – maar het is zeer zeker nodig, en goed, om je deze vragen af en toe te stellen en te proberen daar een antwoord op te vinden…
Nee, ik geloof ook dat we lang kunnen wachten op een antwoord, maar het blijft fascinerend om even bij dit soort vragen stil te staan.
Zeker. En fascineren dit soort vragen eenmaal, dan lijk je ze overal tegen te komen… (uit de Brainwash nieuwsbrief, over cabaretière Louise Korthals): * Zo zet ze in haar voorstelling ‘Alles is er’ haar relatie met haar moeder af tegen de manier waarop wij als mensen ons verhouden tot de wereld – ofwel de moeder der moeders: moeder Aarde. De vraag is: wat geef je door aan de volgende generatie? Haar moeder wordt daarin niet gespaard. Juist omdat je van iets of iemand houdt, moet je soms nietsontziend zijn. ‘Ik versier haar niet met kerstballen en lintjes, maar ik stel de vraag: mag je je bron bevuilen en vertrappen? Die vraag vind ik symbolisch voor deze tijd van klimaatproblemen.’ *
Sterk!
Een zo maar in me opkomende vraag : is er ergens een doel/bedoeling?
Goede vraag!