Goede foto’s nemen tijdens een groepswandeling is best moeilijk. Ik ken mensen die onderweg snel-snel hun fototoestel tevoorschijn halen en zo uit de losse pols perfecte plaatjes maken. Dat lukt mij nou nooit en daar zijn meerdere redenen voor. Ik zal ze eens opsommen.

1. Eerst moet ik halt houden en de ideale positie innemen ten opzichte van het te fotograferen object. Dit terwijl ik alvast mijn mobiele telefoon uit mijn rugtas graaf, dan wel opdiep uit mijn jaszak. (Met een beetje geluk heb ik niet juist op dat moment een boterham in mijn hand, want waar laat je dan zo’n boterham?) Daarna moet ik een veegbeweging maken, een viercijferige pincode invoeren en op ‘OK’ drukken. Vervolgens raak ik het knopje ‘camera’ aan. Tegen die tijd is de groep al vijftig meter doorgelopen.
2. Als volgende uitdaging moet ik mijn ademhaling onder controle krijgen, want als ik te hard adem haal, klopt mijn hart sneller en dan trillen mijn handen nog meer dan anders. Intussen is de afstand tot de groep al gevorderd tot honderd meter.
3. Dan kan ik foto’s nemen. Met een beetje geluk wil de lens van de camera een beetje vlot scherp stellen. Zo niet, dan moet ik bij een macrofoto eerst wat meer afstand tot het object houden en langzaam met mijn camera dichterbij komen. Je snapt dat de afstand tot mijn wandelgenoten almaar toeneemt.
4. Zodra ik foto’s heb genomen (altijd een paar extra voor de zekerheid), moet ik op een holletje achter de groep aan rennen. Waardoor mijn hart weer harder gaat kloppen en bijgevolg mijn handen heviger gaan trillen. Dus dan hoop ik maar dat er onderweg voorlopig even weinig interessants is te zien.

Soms doet zich een alternatieve situatie voor. Dan loop ik vooraan en bereik ik als eerste de beste foto-neem-positie. In een groep ben je echter nooit lang alleen. Daarom probeer ik in een razend tempo stap 1 tot en met 4 te doorlopen. Want voordat je het weet, gebeurt er datgene wat je ziet op bovenstaande foto. Néé!