Deze kolonie stenen ligt op een wandelroute van Otterlo naar station Ede-Wageningen via de Mossel en de Ginkelse heide. Het is een tocht door bossen en over open vlaktes. Negentien kilometer lang, vooral rul zand. De stenen vormen een welkome pleisterplaats. Ze zijn van grijs graniet en gemaakt door Adri Verhoeven in opdracht van de gemeente Ede.
Ze horen bij elkaar, die stenen, maar ze liggen apart. Ook bij mensen in een groep bestaat niet altijd samenhang.
We liepen later over een militair oefenterrein. De kogelhulzen lagen er voor het oprapen. Ik heb een glanzende koperen huls meegenomen. Verderop werd geoefend en geschoten met klappertjespistolen. Daarom kan ik het navertellen. Vertrouw nooit op een kaartlezer zonder oorlogservaring. Dat is de les van vandaag.
Later moest ik even de bosjes in duiken. Daardoor zag ik een wezeltje zitten. Hij keek mij recht aan en ik hem, seconden lang. Altijd fascinerend, oogcontact met een wild dier.
Verder weinig beleefd vandaag. De mensen spraken langs elkaar heen, zoals wel vaker. Doe mij dan liever die mooie stenen kolonie maar.
Ik ging een fietstochtje maken over plattelandsweggetjes. Opeens na een bocht naar links zag ik allemaal goudklompjes in de berm schitteren, de hele weg lang. Wat een pracht. Ik heb ze allemaal opgeraapt. Deze hulzen liggen nu nog steeds in een glazen doosje te pronken in de boekenkast. Een fijne herinnering aan een mooie fietstocht op een zonnige voorjaarsdag.
Mooi voorbeeld van wat ik hierboven bedoel met: ‘De mensen spraken langs elkaar heen, zoals vaker.’