Het was me bijna ontgaan dat het Vrouwendag is. Dat komt omdat 8 maart de verjaardag van mijn overleden vader was. Zijn foto staat op tafel. Vanachter de laptop gezien is hij altijd dichtbij. Mijn vader was niet nadrukkelijk met zijn man-zijn bezig. Ik betwijfel of hij mij wezenlijk anders zou hebben behandeld indien ik een zoon was geweest. Waarschijnlijk vond mijn vader het vooral belangrijk dat ik mezelf kon zijn. Het vrouwen-bewustzijn komt van mijn moederskant. En dan met name het daaraan verbonden onrecht.
Ik doe mijn eigen ding en wat een ander daar van vindt, moet die ander maar weten. Mijn vader accepteerde mij meer zoals ik ben. Dit in tegenstelling tot mijn moeder, die van alles van mij vindt.
Mannen hebben mij zelden in de weg gezeten; vrouwen daarentegen vaker. Neem econome Heleen Mees, die maar blijft drammen dat vrouwen fulltime moeten willen werken. Of neem feministen, die het belachelijk vinden dat een man van mij best kostwinnaar mag zijn. Alsof je rol als vrouw dan per definitie minder voorstelt. Vrouwen die zo doorschieten in hun mening, nemen dezelfde houding aan als ouderwetse, belerende mannen doen.
Volgens mij is slechts één opvatting belangrijk, namelijk dat vrouwen binnen de algemene grenzen van vrijheid ongehinderd zichzelf mogen zijn.
Raam Open 
Echt hè, deze kwestie heeft nooit een rol gespeeld in mijn leven. Ik ben altijd mijn eigen gang gegaan. Het is nooit in me opgekomen om niet een full time baan te hebben. Anderzijds hebben mijn mannen ook nooit tegen me gezegd: blijf jij maar lekker thuis, ik zorg wel voor het geld. Ik denk dat ze het wel fijn vonden, een extra inkomen 😉 Ik zou het ook niet gedaan hebben hoor, dat thuis blijven.
Verder ben ik het met je eens, over de man als kostwinner enzo. Dat moet een ieder voor zichzelf weten. En geen commentaar er op graag, van andersdenkenden. Dat doe ik ook niet.
Precies, een ander hoeft niet te dicteren wat vrouwen moeten doen of ergens van moeten vinden.
Hier heb ik niets aan toe te voegen. Heleen Mees trok mij over de streep van de week. Mijn vader, wilde vooral dat zijn vrouw en dochter gelukkig waren, hetzelfde wat hij voor zijn zoon wenste… Ik denk dat onze ouders wel wat op elkaar lijken 🙂
Dat laatste zou best eens kunnen kloppen.
Heleen Mees zit al minimaal vijf jaar in de Volkskrant op haar fulltime-stokpaardje en telkens volgen er ingezonden brieven van vrouwen met een alternatieve visie. Het is tekenend voor haar beperkte bereidheid om ruimer naar dit vraagstuk te kijken.
Het is voor velen vaak makkelijker om te volharden in een ooit ingenomen standpunt, dan een zaak vanuit meerdere invalshoeken te bekijken en te ontdekken dat er meerdere nuances zijn…
Dat is waar. Ik vraag mij dan altijd af wat erachter zit. Gemak, angst, gêne? Degenen die zo’n standpunt wel durven te onderzoeken (en daarmee hun eigen drijfveren) maken een persoonlijke en professionele ontwikkeling door.
Erachter komen dat er meerdere opties zijn naast je eigen opvattingen kan heel beangstigend zijn. Daar door heen breken is dapper. En geeft meestal de groei die je noemt.
Ja, natuurlijk helemaal eens! Het stoort jou ook al jaren zie ik. We mogen niet meer “gewoon” zijn, we moeten allemaal hoger en beter en nog beter. Op Vrouwendag nooit aandacht voor productiemedewerksters of bejaardenverzorgsters, of mantelzorgers. Alleen maar topvrouwen, het komt mijn neus uit!
Gelukkig zijn er meer mensen die er zo over denken, waaronder Asha ten Broeke, een collega columniste van Heleen Mees, die het voor de ‘gewonere’ vrouwen opneemt.
Gaat vrouwendag over emancipatie? Ik heb me er nooit in verdiept. Had ik iets moeten doen voor mijn vrouw?
Dit lijkt mij voor jou een mooi onderwerp om eens met je vrouw te bespreken.
Die heeft geen idee hoor.
Mijn moeder hamerde erop dat vrouwen in hun eigen onderhoud moesten kunnen voorzien en dat lijkt me logisch. Of je kiest voor fulltime of niet moet iedereen zelf weten. Niemand hoeft dat voor een ander te beslissen.
Zeker vanuit de oudere generatie vrouwen kan ik mij die opvatting wel voorstellen. Mijn moeder wees vroeger vooral op onafhankelijkheid. Ik zal eens vragen of ze ook bedoelde: in eigen onderhoud kunnen voorzien.
Er zijn overigens genoeg vrouwen die er hun werk van maken om via een man in hun eigen onderhoud te voorzien. 😉
Het hele mannen/vrouwen verhaal vind ik op zich boeiend, vooral vanwege de onderlinge verschillen, maar het gaat vaak te weinig over de samensmelting in een relatie. Het elkaar helpen, ondersteunen en voor elkaar zorgen. Of dat nu op financieel vlak is of op iets anders… Dat je met liefde in elkaars onderhoud voorziet. Dat vind ik een fijnere gedachte dan mannen en vrouwen constant tegenover elkaar zetten, zoals feministes als Heleen Mees doen.
Helemaal mee eens. Er komt zoveel meer bij kijken dan alleen het economische aspect.
In Nederland werken veel meer vrouwen part-time dan mannen, om voor een deel zelf voor de kinderen te kunnen zorgen. In de ons omringende landen is dat anders: daar is het verschil tussen mannen en vrouwen minder groot op dit gebied. Ik heb ook meer part-time gewerkt dan mijn man om voor de kinderen te kunnen zorgen. Ik doe dat omdat ik het wil en het in Nederland de norm, geaccepteerd en normaal is, maar het is niet vanzelfsprekend en het zat me nooit helemaal lekker. Ik heb altijd het gevoel dat er vrouwen gestreden hebben voor gelijkheid en dat ik die dan een beetje verraad. De geschiedenis leert dat vrouwen voor je het weet weer in een lagere positie belanden. In oorlogen speelden ze belangrijke rollen en namen die over van mannen die naar het front gingen en daarna mochten ze weer achter het aanrecht. Ik hoop dat de vergelijking krom is, dat we nu zo ver zijn dat er genoeg voor gelijkheid gevochten is en dat nu dan iedereen precies kiest wat hij/ zij echt wil (zonder druk van buiten, wat trouwens niet bestaat…), maar ik ben er nooit gerust op.
Dat iedereen min of meer kan kiezen wat hij/zij wil, beschouw ik ook als het hoogst haalbare en daar is inderdaad flink voor gevochten. Door de opkomst van de ‘sterke mannen’ als reactie op gevoelens van onzekerheid bij groepen in de samenleving kan dit zomaar weer omslaan. (En dan zijn vrouwen een makkelijk doelwit.) Misschien is het allerbelangrijkste dat gelijke rechten in de wet verankerd blijven en blijvend worden gehandhaafd. Want er zullen altijd mensen zijn die geen respect voor anderen kunnen opbrengen of een vrouw als gelijkwaardig zien.
Heleen Mees belicht het parttime werken vooral vanuit economisch oogpunt. Maar bevindt een vrouw, die geen betaald werk verricht en in plaats daarvan een gezin draaiende houdt, zich echt in een lagere positie? Nota bene James Brown zong daarover: ‘This is a man’s world, this is a man’s world. But it wouldn’t be nothing, nothing without a woman or a girl.’
In Nederland waren getrouwde huisvrouwen zakelijk gezien tot zeer recent officieel handelingsonbekwaam, maar in werkelijkheid staan NL vrouwen er al eeuwen internationaal om bekend dat ze ook in zaken de broek aan kunnen hebben. Voorbeelden daarvan zie ik terug in mijn eigen genealogie.
“Maar bevindt een vrouw, die geen betaald werk verricht en in plaats daarvan een gezin draaiende houdt, zich echt in een lagere positie?” Ja, in de zin van economisch sowieso want je draagt niet bij aan een inkomen. Het heeft ook minder status, maar daar kun je lak aan hebben. En verder ben je veel kwetsbaarder: 1 op de drie mensen gaat scheiden: als vrouw die dan voor een huisvrouwenbestaan heeft gekozen of voor parttime, trek je dan aan het kortste eind vergeleken met een full time werkende man, die carrière heeft zitten maken terwijl jij voor de kindertjes aan het zorgen was.
Ja, in economisch opzicht heb je (helaas) gelijk. Hoe het doorgaans met alimentatie zit, weet ik niet. Als een vrouw bewust een stap terug heeft gezet zodat de man een carrière kan opbouwen, lijkt het logisch dat dit financieel wordt gecompenseerd. Maar gaat het economen zoals Heleen Mees niet eigenlijk meer om de lager opgeleide vrouwen, die sneller in de bijstand belanden? Het is de vraag of hun waarschijnlijk eveneens laag opgeleide mannen wel zo’n geweldige carrière hebben.
Wat daarnaast meespeelt is dat vrouwen in Nederland nog altijd oververtegenwoordigd zijn in typisch vrouwelijke beroepen, zoals de thuiszorg, en in functies met minder aanzien en een lager salaris, dan die waar mannen voor gaan. Een thuishulp die schoonmaakwerk verricht zal ook moeilijk rondkomen van een fulltime salaris.
Uit mijn hart gegrepen!
Dan dient dit stukje hopelijk als mentale steun. 😉
Zeker weten 😉