Onderweg van A naar B dwalen mijn gedachten af. Ik ben toch een beetje uit mijn doen. Wederom. Je zou verwachten dat je op zekere leeftijd weet hoe je met mensen en situaties moet omgaan. Ik helemaal. Want voor een heroriëntatie op mijn loopbaan heb ik tientallen trainingen en workshops gevolgd. Ik heb zelfs een heel persoonlijk-balanstraject achter de rug. Daarbij wordt je een spiegel voorgehouden en mentaal doorgelicht. En je moet flink aan de slag met jezelf.
Als je ergens moeite mee hebt, kijk je eerst naar hoe dat komt. Bij jezelf, niet bij die ander. Oh, ik heb mezelf al tot vervelens toe doorgelicht. Ik heb zo veel lijntjes terug gevolgd naar de bron. Al jaren komt er nauwelijks nog iets nieuws tevoorschijn.
Als kind van mijn generatie heb ik geoefend met hoe het ook anders kan. Hoe het anders moet. We leven tenslotte in een meritocratie. Dus doe je aan omdenken, aan mindfulness, aan denken in kansen, en zo voorts. Eveneens tot vervelens toe. Maar sommige aspecten kán ik niet veranderen. Of slechts met de allergrootste moeite.
Soms zie ik wel een glimp doorschemeren van hoe het ook zou kunnen gaan. In relaties of in situaties. Een glimp van hoe het soms zelfs heel even is. En dat zou de rest van de tijd mogen voortduren. Maar het duurt nooit lang.
Dus moet ik weer op mezelf inpraten. Onderscheid maken tussen wat binnen mijn invloedssfeer ligt en wat niet. En hoe ik ermee om kan gaan, als het erbuiten ligt. Meestal kost mij dat anderhalve dag. Nog een paar uurtjes, dan gaat wel het weer.
Herkenbaar. Bij een bepaald type mensen toch.
Ja, ik had al zo’n vermoeden dat anderen vergelijkbare ervaringen hadden.
Verdemme zeg. Bijna 48 ben ik en straks moet ik nog leren omdenken.
Zucht, ja, de lat wordt steeds hoger gelegd.
Ik heb een boek over het begrip ¨omdenken¨”maar volgens mij werkt dat alleen bij kleine probleempjes. Tenminste, het is mij nog nooit gelukt om bij een vreselijke gebeurtenis te proberen om er alsnog iets positiefs van te maken. Sommige dingen in het leven zijn gewoon rottig.
Mee eens.
Ik denk dat je er je hele leven over doet…denk ik dat ik er ben, merk ik toch weer dat er nog werk aan de winkel is. Soms wil ik gewoon niet ‘omdenken’…
Soms niet willen omdenken is misschien wel een vorm van zelfacceptatie.
Dat kan inderdaad…