Op een zondagmiddag geven mijn buren verderop een borrel. Wij, hun buren en aanverwanten uit twee huizenblokken, zitten bij elkaar. Sommigen van ons wonen hier pas kort en ontmoeten anderen voor het eerst. Er klinkt gezellig geroezemoes in de woonkamer. Terwijl diverse gesprekken gaande zijn, begint een oudere vader over de zorg voor kinderen. ‘Nou’, concludeert hij, ‘een kwartiertje plezier en dan zit je er de rest van je leven aan vast.’ ‘Wat?’ antwoordt een jongere vader meteen, ‘Vijf minuten, meer is het niet.’ Een paar seconden lang valt iedereen stil; daarna begint het geroezemoes weer.
Kijk, zoiets fascineert mij. Want dit is een gemêleerd gezelschap. Jong en oud, hoog- en laagopgeleid, ieder uit een ander deel van het land. En die twee kennen elkaar niet. Dan is het afwachten hoe zulke opmerkingen vallen. Als ze bij het voetbalveld hadden gestaan, was het vast anders gegaan. Maar hier zitten (voor zover ik weet) keurig nette vrouwen bij. Of in elk geval mensen die voorlopig de schijn ophouden.
Ik probeer mij voor te stellen hoe deze mannen denken. Die ene van dat kwartiertje plezier is een levensgenieter. Hem zie ik wel met een biertje in de hand sappige café-verhalen vertellen. Die ander is een pas gescheiden man met een nieuwe vriendin. Hij lijkt mij meer van de wijnproeverijen op een bescheiden chateau in Frankrijk. Zonder twijfel is hij hoger opgeleid. Toch trapt hij er vol in.
Oh, ik begrijp wel hoe zoiets gaat. Die café-ganger is woont hier al jaren, terwijl die chateau-man als passant toevallig in de buurt is. Dus die met het biertje van het kwartiertje staat op vertrouwde grond. Hij kent iedereen en alle buren kennen hem. Hij is gewoon zichzelf en zegt wat hij zeggen wil. Hij is het mannetje hier. (Een sympathieke vent, trouwens, ik mag hem wel.) En die wijnman mag dan nieuw zijn, hij gaat echt niet voor hem onder doen. Dus die gaat eroverheen. Hij is nóg sneller.
Nou, gefeliciteerd ermee. Zou hij het zich gerealiseerd hebben, in die seconden durende stilte? Dat less niet more is, in dit geval. Of zou hij alleen maar gedacht hebben: ‘Parbleu, dit soort praatjes hoort niet bij wat men van mij verwacht hier.’ Of zou hij gedacht hebben: ‘Hoe moet H. dit nu vinden? Die hier net is komen wonen en waarvan iedereen dit nu over haar seksleven weet.’ Of zag hij zich ineens met zichzelf geconfronteerd? Dat hij ondanks zijn amoureuze escapades helemaal niet zo’n Latin Lover is. Omdat het maar vijf minuten duurde per keer. Shit.
Eerlijk gezegd volg ik nog steeds amper hoe mannen denken. Ik snap wel dat ze stoer willen zijn en graag over techniek praten. Over telelenzen en computers, en over de levels die ze met games gehaald hebben. Ook weet ik dat de breedste en luidruchtigste gasten meestal de kleinste hartjes hebben. Maar verder begrijp ik er nog altijd weinig van. Daarom lees ik graag blogs van mannen. Misschien dat ik er nog wat van kan leren.
PS1: Voor de heren is er op dezelfde site ook een rubriek over hoe vrouwen denken.
PS2: Kijk, dìt vond ik een leuke man (toen-ie jong was en zijn vrouw nog niet verlaten had.)
Foto: screen shot uit Mad Max II, The Road Warrior, 1981.
Ik herken mezelf wel in zo’n opmerking (maar ik heb ook nogal wat mannelijke trekjes). Hoe meer adrem, hoe meer je erbij hoort tegenwoordig.
De eerste of de tweede? 😉
PS: Wees verstandig en negeer dit maar. 😉
De tweede.
Nou Ingrid!
Lekker ding trouwens op die foto!
Ja nou. Toen die filmbeelden onlangs weer even op tv kwamen, stond ik met mijn smartphone voor het scherm klaar om eindelijk eens foto’s te maken.
Persoonlijk weet ik ook echt niet hoe mijn denken eigenlijk werkt. Het is zelfs situatie-afhankelijk. Kun je je voorstellen. Heel veel parameters die de reactie bepalen.
Er zijn vast psychologen die dit op basis van onderzoeken zullen onderschrijven. Hebben we wel een eigen wil, etc.? Wel mooi dat je dit bij jezelf opmerkt. Het is blijkbaar logisch dat mannen (en vrouwen trouwens ook) weleens onnavolgbaar zijn.
Wie is dat lekkere ding op de foto?
Dit is Mel Gibson in Mad Max 2, The Road Warrior uit 1981. Hij was toen in het echt ook zoals hij er in de film uitzag.
Hm , vind het altijd nog al zwart /wit , de opmerkingen dit is hoe mannen denken en dit is hoe vrouwen denken. Natuurlijk is er verschil in denk wijzes en hoe je in het leven staat , maar ik denk dat dat niet echt gebaseerd is op geslacht. Maar meer op karakter, waar je opgroeit enz
Dat het nogal zwart/wit-gesteld is allemaal, ben ik met je eens, hoor. Dit is een logje waarin ik het (bij uitzondering) niet kon laten om clichés te benadrukken. Dat past naar mijn idee bij de website waarnaar ik verwijs.
Wel geloof ik dat mannen en vrouwen onder andere door opvoeding over een aantal zaken verschillend denken, of er meer of minder waarde aan te hechten dan het andere geslacht. Maar het verschilt ook ongetwijfeld per persoon.
Af en toe denken wij mannen helemaal niet, terwijl het denken bij vrouwen steeds maar doorgaat (is mij verteld door een vrouw) 😉 Maar de opmerking waar je in het begin van je stuk naar verwijst is typische mannenhumor. Voor even wel leuk, maar sommige kerels kunnen eindeloos doorgaan op dat niveau… en dan is het niet meer leuk.
Mee eens vanaf 😉
Ik vind het trouwens erg knap dat mannen af en toe helemaal niet denken. Mij lukt dat nou nooit.
Ik heb weinig met techniek, computergames speel ik nooit.
Ik hou niet van koken, en niet van hele meisjesachtige meisjes (tutjes)
Ik hou wel van me uitsloven.
Ik heb er een hekel aan als mannen verkleinwoorden gebruiken (wijntje, roseetje, vriendje van mij) tenzij het homo’s zijn. (roseetje)
Ik heb een hekel aan mannen die zich belangrijker voelen dan anderen. (over de vluchtstrook rijden als er file is, uitleggen waarom zij een BMW willen)
Kortom, er is nog veel mis met me.
😉
Maar je houdt wel van autorijden, toch?
Ja, dat klopt ja. Dat is ongeveer mijn favoriete bezigheid. Was ik even vergeten.
Nou kijk eens aan. Dan voldoe je toch aan het algemene beeld van een man.