Je mag denken dat het vinden van een levenspartner een hele uitdaging is; met wandelmaatjes luistert het evengoed nauw. Onlangs ontving ik een afzegging. Hier zit ik mee, want gelijkgestemde wandelmaatjes zijn dun gezaaid.
Om met praktische zaken te beginnen: Waar gaan we wandelen? Hoe lang mag de reistijd naar het startpunt duren? Willen we even grote afstanden en wandelen we in hetzelfde tempo? Wie is de kaartlezer en wie doet de planning? Vinden we het leuk om regelmatig te pauzeren bij horeca? Of hebben we haast en moeten we door?
Nu komen we op een cruciaal punt, namelijk bij wie we zelf zijn. En bij het soort persoon dat we als ideaal wandelmaatje zien. Trouwens, waar gaan we het onderweg over hebben? Delen we vergelijkbare interesses? Zijn er onderwerpen die spanningen opleveren? En willen we eigenlijk wel steeds praten, of graag zwijgend van het landschap genieten? Ook belangrijk: hoe inventief en stressbestendig zijn we als we verdwalen?
Het kan op talloze manieren fout gaan. Ik heb daarom mijn twijfels bij wandeldatingsites. Die bestaan. Bij gebrek aan zelfkennis doen mensen zich vaak anders voor dan ze zijn. Dan merk je tijdens een ontmoeting pas echt met wie je te maken hebt.
Liever ontmoet ik wandelaars spontaan in groepen. Alleen gaat de drukte van die wandelgroepen mij langzaamaan tegenstaan. Het maatje van de afzegging ken ik al jaren van zulke wandelingen. We waren net met zijn tweeën aan een route begonnen. Maar zij vindt het een-op-een wandelen te intensief. Terwijl ik in haar juist iemand had gevonden die af en toe ook stil kan zijn.
Raam Open 
Matching with others is never easy.
Zeg dat wel.
Tja. Lastig. Moet het een man of een vrouw zijn, is leeftijd belangrijk, moet je een keer proeflopen, kan me zo voorstellen dat het lastig is.
Ja, een proefwandeling kan goed werken. Voor mij maakt man/vrouw/leeftijd weinig uit. Het gaat erom dat iemand ongeveer dezelfde verwachtingen van een wandeling heeft en in mijn beleving ‘prettig’ gezelschap is.
Ik wandel (bijna) altijd met 1 vriend(in) . Ben allergisch voor groepen, bovendien trap ik dan regelmatig op iemands hakken 😉 Soms bespreken we heel veel, soms lopen we kilometers zonder iets te zeggen.
‘n Vriendin stond ook ingeschreven op een wandeldatingsite en heeft er, na twee vervelende ervaringen, bij de derde date een leuke wandelvriend bij gekregen.
Ja, in groepen ben je meer bezig met de groep dan met de omgeving waarin je wandelt.
En ach, misschien probeer ik ook nog wel eens zo’n wandeldatingsite.
Wandelen doe ik nog altijd het liefst alleen. Als ik wil kletsen met een vriendin, ga ik wel een koffie drinken of zo.
Ga je dan ook in onbekende gebieden diep de bossen in wanneer je alleen wandelt? Want dat is wat ik wil, maar dan is veiligheid een dilemma.
Ja dat snap ik. Ik hou het bij vertrouwde paden en af en toe dwaal ik af. 😉
Da’s wel zo veilig. 😉 In mijn directe omgeving doe ik dat ook vaak.
Dat lijkt me inderdaad nog best lastig. Maar als je een goede hebt gevonden lijkt het me heerlijk.
Inderdaad. Soms lopen mij rustige, wandelende mensen tegemoet waarbij ik denk: ‘zo wil ik het ook!’
Ik heb wat vriendinnen waar het goed mee wandelen is. De een wat meer dan de ander. Want ook het tempo en gelegenheid tot fotomoment zijn belangrijk. Ga meestal alleen op pad omdat de zin om te wandelen meestal opkomt als dunne str*** en dan is afspreken lastig.
Het is zoals in dat liedje van Herman van Veen: een om mee te praten, een om mee … 😉