Op oudejaarsavond bel ik mijn moeder. We hebben elkaar onlangs nog op eerste kerstdag gezien. In de tussenliggende dagen hadden we geen contact. Na de begroeting neemt mijn moeder direct de regie over. ‘Ben je nog met E. gaan wandelen?’, vraagt ze. Ik had haar tijdens kerst verteld over mijn afspraak op 27 december met vriendin E. Mijn moeder en E. weten van elkaars bestaan, maar hebben elkaar nooit ontmoet. ‘Nee’, antwoord ik, ‘dat is niet doorgegaan.’ ‘Oh ja’, zegt mijn moeder, ‘ze was weer erg verkouden.’
‘Hè?!’, roep ik uit, ‘hoe kan jíj dit nu weten?’ ‘Nou’, zegt mijn moeder, ‘dat heb je mij toch zelf verteld.’ Nou echt niet! Dat weet ik zeker.
Terwijl ik koortsachtig nadenk over wie van de familie ik tussen 25 en 31 december nog meer heb gesproken (niemand), babbelt mijn moeder alweer verder over ditjes en datjes. Ik heb ook nergens in correspondentie over die geannuleerde afspraak gerept.
‘Ho, wacht even’ interrumpeer ik haar, ‘wat is dit nu raar. Jij kán helemaal niet weten dat E. verkouden was. ‘Jawel hoor, je hebt dat zelf gezegd.’, beweert zij nogmaals. Maar we hebben elkaar tussendoor helemaal niet gesproken.
Na ons gesprek haal ik de sms-berichtjes op mijn smartphone tevoorschijn. De datum van E’s bericht is toch echt 26 december. Werkelijk waar. Soms krijg ik toch zo de kriebels van mijn familie.
Ja, je moeder is helderziend dus. Of helderwetend. Ik zou d’r maar gewoon mee leren leven… 😉
Mijn moeder is soms een trage en soms een razendsnelle (al improviserend ergens op inspelende) denker. 😉
Haha! Volgens mij zijn alle moeders dat!
Moeders, jij hebt daar zeker ook ervaring mee. 😉
Ja! 😬
Heeft je moeder jouw telefoon gehackt?
Echt, als je toch eens wist waar mijn moeder allemaal toe in staat is. Maar dat laat ze niet blijken, hoor. Daarom vraagt ze nog steeds aan mij om op http://www.9292ov uit te zoeken welke bus ze moet nemen, bijvoorbeeld. 85 jaar hè.
😯
Maar ze vroeg eerst of je nog was gaan wandelen. Een helderziende had dat geweten. 😉
Ah, jij doorziet haar!
Er moet heel wat meer helderziendheid aan te pas komen wil ik geloven dat iemand helderziend is.
Ik ‘zie’ jou ook niet snel zweverig worden. (Da’s zonder dat we elkaar ooit hebben ontmoet misschien wel een vorm van helderziendheid.) …
Nee, ik heb wel een periode gehad dat ik dat wel was, zonder dat ik allerlei gekke dingen deed, maar ik ben veel sceptischer geworden. Ik weet dat paragnosten nooit de politie kunnen helpen, dat Uri Geller een oplichter is, net als Ogelvie en Char. Ze houden alles vaag. Niks concreets. En toch sta ik er open voor, ik claim alleen zelf niks. Niets natuurlijks en niets bovennatuurlijks. Ik houd het open. Het lijkt me geweldig als helderziendheid wel bestaat.
Als helderziendheid inderdaad bestaat, is het zoiets wat nu nog niet wetenschappelijk is bewezen, maar dat misschien ooit wel wordt.
Mijn indruk is dat mensen die zogezegd ‘helderziend’ zijn, vooral hun mensenkennis en inlevingsvermogen aanwenden en zeer goed op gezichtsuitdrukkingen en andere signalen letten.
Ik geloof ook dat mensen die een sterke verwantschap hebben (moeder-kindrelatie bijvoorbeeld) soms dingen op afstand kunnen aanvoelen.
Dat hoor je wel eens. Maar ook daar heb ik nog nooit bewijs van gezien. Ik heb wel eens gehad dat ik aan een bepaald nummer dacht en de radio aanzette en het erop was. Maar dat kan ook toeval zijn. Het kan ook zijn dat de volgorde andersom was, maar mijn hersenen me bedrogen hebben en me hebben laten denken dat ik eerst aan dat nummer dacht.
Dat voorbeeld van de radio en aan een bepaald nummer denken, is wel herkenbaar. Vermoedelijk speelde er zelfs zoiets bij mijn moeder tijdens het telefoongesprek. Want vriendin E. heeft regelmatig last van hooikoorts/griep/verkoudheden. Dus heeft mijn moeder waarschijnlijk gedacht dat dit nu weer speelde. En terwijl zij dat dacht, heeft ze wellicht verzonnen dat ik het deze keer zo gezegd heb. (Want volgens mij heb ik het echt niet hardop gezegd. ;-))