Vandaag heb ik het weer gedaan. Na weken van getreuzel en gedraal heb ik mezelf de deur uit geschopt en bij de buurman aangeklopt. Daarna hebben we tegen heug en meug lastige onderwerpen besproken. Dat tegen heug en meug is wederzijds. We beseffen het allebei. Deze gesprekken zijn een periodiek terugkerend fenomeen. Want hij sluit het liefst zijn ogen voor zaken als een wespennest en noodzakelijk onderhoud.

Het is geen echt kwaaie man. Hij wil na herhaalde verzoeken best wat aan dat wespennest doen. Maar alleen zolang zijn voorraad gif strekt. Op = op. Als er daarna of volgend jaar nog wespen zijn, jammer dan. Dat is niet zijn probleem.

Hij kijkt niet verder dan de erfgrens en daarbuiten zoekt iedereen het zelf maar uit. Letterlijk. Als ik hem een spiegel voorhoud, lijkt het even alsof hij nadenkt.

Die erfgrens is trouwens een dingetje. Want meneer houdt vast aan zijn verhaal. En ik houd vast aan mijn van het Kadaster gekregen tekening.

Hij heeft geleerd zijn mannetje te staan. Hij doet precies wat moet. Hij weet waarover hij praat. Hij komt vermoedelijk uit een arm milieu en heeft geknokt voor iedere cent die hij heeft. Daar wordt je hard van.

En toch. Toch kan ik nog met hem door één deur. Het vergt alle diplomatie die ik in me heb. Plus al mijn tact en inlevingsvermogen. Ik ben de enige van vier opeenvolgende huiseigenaren naast hem die met hem kan praten. En een van de zeldzame buren die een redelijk normaal contact met hem onderhouden. Omdat ik dat belangrijk vind. En hij kennelijk ook wel.

We delen een muur met elkaar. En veel is niet wat het in eerste instantie lijkt. Maar makkelijk is anders.