Gisteren stond er een blauwe maan aan de hemel. Zo wordt de tweede volle maan binnen een maand tijd genoemd. Hij was overigens niet blauw. Met het blote oog zag ik wel een oranje halo. Bovendien lijkt de volle maan extra groot wanneer hij in zijn elliptische baan het dichtst bij de aarde komt. Daarom was dit bovendien een supermaan. Wat een schouwspel.
In het echt zag het zag er indrukwekkender uit dan op de foto, maar dit is ‘m. De volle blauwe supermaan boven Arnhem.
de foto is niet zo indrukwekkend als in het echt. Het was vetgaaf.
Da’s waar. Na twintig fotopogingen leek het mij beter om gewoon van het tafereel te genieten. 😉
Dat denk ik wel vaker, dat mensen door het fotograferen de beleving van het momentum missen.
Dat is zeker zo. Al in 2000 ontmoette ik een journalist die tijdens een rondreis bewust geen foto’s nam om die reden. Maar dan heb je ook geen eigen beelden na afloop, dus misschien was dat toch wat drastisch.